Zadanie na całe życie

Mam wiele duchowych dzieci

Kiedy synowie postanowili odpowiedzieć na Boże powołanie, nie miałam im za złe, że nie będę babcią czy teściową. Byłam wdzięczna Bogu, że ich wybiera i zaprasza do służby Kościołowi. Tylko modliłam się goręcej, by pozostali zawsze wierni łasce i ludziom, do których zostaną posłani. Kiedy odeszli – do seminarium, na pierwsze i kolejne parafie – moje macierzyństwo się nie skończyło.

Zawsze byłam zaangażowana w życie różnych kościelnych wspólnot. Kapłaństwo synów w sposób naturalny jeszcze mocniej związało mnie z Kościołem. Niejednokrotnie dzieliłam się z młodymi ludźmi świadectwem wiary, doświadczeniem życia. Dziś mam wiele duchowych córek i synów. Macierzyństwo się nie wyczerpało – jest żywe, otwarte, kochające. I jak każda prawdziwa miłość, która swe źródło ma w Bogu, tak i ta się nie wyczerpuje. Ktoś mnie kiedyś zapytał: dlaczego Pan Bóg stworzył człowieka, skoro wiedział, że człowiek będzie Go ranił: nieposłuszeństwem, zdradą, niewiernością…

Jako matka odpowiadam: Bóg wiedział przede wszystkim, że wystarczy Mu miłości, by udźwignąć nas wszystkich z całym bagażem naszych win. Udowodnił to przez Jezusa Chrystusa, który poniósł nasze grzechy na krzyż i mocą Bożego Miłosierdzia nieustannie nam przebacza. W macierzyństwie musi być dokładnie tak samo: troska matki to staranie, by wystarczyło łaski Bożej, błogosławieństwa i sił do tego, by miłością udźwignąć i przemienić w dobro to wszystko, co przyniesie codzienność.

Dziś mam 77 lat. Nadal uczestniczę w życiu synów – jestem z nimi w ich radościach i smutkach, dzielę doświadczenia kapłańskich dróg.

Tęsknota za Bogiem

Kiedy patrzę na dzisiejsze rodziny, żałuję, że przestały być środowiskiem wzrastania w miłości. Rozpadły się więzi międzypokoleniowe – dziadkowie nie mają komu przekazać bogatego doświadczenia życiowego, bo młodzi nie są tym zainteresowani. Czy dziadek może być ciekawszy od komputera? Powie coś, czego nie będzie w Internecie? Tak myślą młodzi, a potem wpadają w kolejną pułapkę.

Dziadkowie nie mają z kim dzielić zdobytej wiedzy. Rodzice najczęściej idą ścieżką kariery zawodowej lub trudu zdobywania środków na utrzymanie rodziny i w końcu, nie mając dla siebie nawzajem czasu, nie rozumieją się, nie znają, są sobie coraz bardziej obcy. Poranieni brakiem miłości i zainteresowania, szukają zaspokojenia w innych środowiskach, ale nie znajdują ulgi – i rodzi się nieufność. Sama wiedza czy praca nie wypełni życia – zresztą ludzie często dzisiaj nie wiedzą, co robić, by miało ono sens.

Młodzi są głodni miłości, a boją się po nią wyciągnąć rękę – bo ta prawdziwa jest trudna, kosztuje. Boją się odpowiedzialności za miłość. Boją się małżeństwa i założenia rodziny. Wspaniali ludzie, a jednocześnie… ubodzy, puści duchowo. Człowiekowi ograbionemu z mądrej miłości rodziców i dalekiemu od jej źródła, którym jest Bóg, trudno dziś żyć. Będzie wciąż gonił za uciekającym czasem i w zaślepieniu ominie skarb, za którym tęskni, nawet nie wiedząc, że tęskni za jednym: za Bogiem.

Odpowiedzialne rodzicielstwo jest warunkiem uzdrowienia człowieka. Mądra matka, kochająca i wymagająca, ucząca miłości ludzkiej i otwierająca na miłość Bożą, to tajemnica szczęśliwej przyszłości jej dzieci. Dziecko otoczone troską i miłością, wychowane dla Boga, zgodnie z Jego prawem – nie utraci orientacji w świecie, będzie umiało szanować siebie i innych. Samo będzie po latach dobrym mężem i ojcem, dobrą żoną i matką. Będzie spełnieniem, do jakiego Bóg człowieka powołał. A o to przecież chodzi.