Modlitwa Syna

Jeśli pozwala nam wyobraźnia, spróbujmy przedstawić sobie ten dialog, spróbujmy też wyobrazić sobie te dwie twarze (o ile możemy mówić o twarzy niewidzialnego Ojca) wpatrzone w siebie z miłością, zasłuchane w głos rozmówcy... Co musiał czuć Ojciec, gdy z ziemi płynęła do Niego taka modlitwa (jakże różna od naszych często bezdusznych „paciorków”)! Każda ważna chwila Jezusa musiała być omówiona z Ojcem, by wszystko działo się zgodnie z Jego wolą. Poznawał wolę Ojca w tym dialogu „w cztery oczy”, ale też odkrywał ją czytając i rozważając Pisma, które przecież przyszedł wypełnić. On sam powie Piotrowi broniącemu Go mieczem w Ogrodzie Oliwnym: Jakże wypełnią się Pisma, że tak stać się musi? (Mt 26, 54).

Nie patrzmy jednak na posłuszeństwo Jezusa wyłącznie w świetle modlitwy w Ogrójcu: ewangeliści ukazują nam wyraźnie, że modlitwa Jezusa jest przede wszystkim dziękczynieniem i zachwytem wobec woli Tego, który Go posłał. On sam, Syn, wie, że wszystko otrzymuje od Ojca – źródła wszelkiego życia. Dziękuje Ojcu, który pozwala Mu wskrzesić Łazarza, ale chyba najpiękniejszą modlitwę dziękczynno - pochwalną Jezusa przytacza nam św. Łukasz po powrocie 72 uczniów, gdy Pan każe cieszyć się uczniom nie tyle z otrzymanej mocy czynienia cudów, ile raczej z tego, że ich imiona zapisane są w niebie. W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie” (Łk 10, 21).

Oto prawdziwe posłuszeństwo: zachwyt wobec woli Ojca, całkowite przylgnięcie do Jego zamiarów, radosne wychwalanie Tego, który wszystko mądrze uczynił. Jakże dalekie jest to myślenie Jezusa od naszego „Panie Boże, ja bym to inaczej urządził, ale skoro już tak koniecznie chcesz...”. Jezus cieszy się, że działalność misyjna uczniów przynosi owoce i że Ojciec objawia prostym ludziom tajemnice Królestwa. Cieszy się... i tylekroć modli się za uczniów: modli się za Piotra, by nie ustała jego wiara, zapewnia, że będzie prosił Ojca o udzielenie uczniom Ducha... Przede wszystkim podczas ostatniej wieczerzy (w tzw. modlitwie arcykapłańskiej – por. J 17) modli się nie tylko za obecnych uczniów, ale za tych, którzy w przyszłości będą wierzyć w Niego... czyli także za każdego z nas. Nie mogę tego pominąć: Syn rozmawia z Ojcem o mnie, prosi Ojca, by mnie ustrzegł od złego, zachował w swoim imieniu, uświęcił w prawdzie... a przede wszystkim chce, by ci wszyscy, których Ojciec Mu dał, byli tam, gdzie On jest... a zatem Syn Boży pragnie przebywać ze mną na wieki w domu Ojca! Boska Trójca rozmawia o mnie, troszczy się o mnie: Ojciec powierzył mnie Synowi, a Syn prosi za mnie Ojca! Jeśli sobie dobrze uświadomimy, jak ważni jesteśmy w świetle tej Jezusowej modlitwy, możemy wyleczyć się z wielu kompleksów... i nauczyć się prawdziwej synowskiej relacji do Boga.

Aż do śmierci krzyżowej...

Zatrzymajmy się przy tej modlitwie w wieczerniku. Oto Jezus, świadom, że tej nocy zacznie się dla Niego straszliwe cierpienie, kieruje do Ojca niezwykłą prośbę: Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył. Cóż ma wspólnego z chwałą hańba krzyżowej męki? Otóż w Ewangelii Janowej wyraźnie dostrzegamy, że śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa stanowią jedno wielkie misterium Jego wywyższenia i otoczenia chwałą. Ukrzyżowanie jest „pierwszym krokiem ku górze”. Syn podejmuje mękę świadom, że czyni to także dla chwały Ojca, bo gdy zostanie wywyższony nad ziemię, przyciągnie wszystkich do Siebie i zaprowadzi do Ojca.