Historie robaczywych owoców, czyli niemiłosierna toksyczność grzechu

„Robaczywki” są najczęściej drążone przez kilku specjalistów.

Pierwszy ma na imię: robak kwestionowania. Podgryza wątpieniem najbardziej delikatny religijny miąższ.

Drugi zwie się utajnienie, sekretność grzechu. To zręczna fasadowość faryzeuszy, gdzie dyskrecja służy ukryciu zepsucia.

Trzeci to narcyz, zakochany bez pamięci w sobie, który zajmuje się jedynie swoim stanem piękna, poddając się jego niewoli i szaleństwu. Nieodparty urok własnej wyjątkowości, sprzedawany za drogie i tanie pochlebstwa.

Czwarty – pośpiech, ciągle pogania, by szybko osiągać cele, z czasem coraz bliższe i konkretniejsze. Rządzi się prawem okazji.

Piąty zwie się ciekawość, co czuwa nad nowością, unieważnia to, co dawne, co istotne.

Szósty – znaczenie, sukces, rozpasający się przed bogiem skuteczności i przebiegłości.

A jest jeszcze tasiemców rząd cały, dalszych, mniej znaczących, pasożytujących na życiu ludzkim...

Grzesznik to znakomity kompostownik. A że on najczęściej przybiera formę pryzmy, dobrze jest zadbać o jego estetykę i wybielić od czasu do czasu subtelnością domniemanych intencji. Robaczywy bywalec religijnych środowisk skupia się zatem nie na prawdzie, lecz na tym, by nikt nie naruszył tej misternej wybielonej dekoracji. Dlatego nie będzie tolerował żadnego dochodzenia do prawdy czy świętości, ale postara się z całym zaangażowaniem, by ewentualnych „demaskatorów” własnej obłudy skutecznie ośmieszyć, unieszkodliwić, skompromitować. Grzech poczyna swe dzieci: nie szuka się już dobra i świętości, ale czyha na cudzy grzech i nim żyje. Upadanie żyje upadaniem. Upada w niemiłosierne przedpola piekieł...