Czy muzułmanie wierzą w Jezusa?

„Czy naprawdę wierzą w Jezusa, skoro stanowczo przeczą prawdzie, że Jezus jest Synem Bożym? Skoro w Koranie wprost się twierdzi, że Jezus ani nie był ukrzyżowany, ani nie zmartwychwstał?” – odpowiadała na to jej siostra, próbując przekonać ją, że niesłusznie lekceważy różnice między wiarą chrześcijańską a islamem. „Nawet we własnym mieszkaniu nie będzie ci wolno umieścić znaku krzyża” – ostrzegała ją. Siostra miała rację. Kiedyś wypłakiwała się przede mną matka innej dziewczyny, która przyjechała do niej w odwiedziny ze swoim mężem muzułmaninem. Otóż pierwszą rzeczą, którą zrobili po wejściu do pokoju, w którym mieli mieszkać jako goście, było zdjęcie ze ściany krzyża. Nie liczyło się ani to, że to nie jest ich mieszkanie, ani to, że takim zachowaniem sprawiają matce wielki ból.

Muzułmańska alergia na sam znak krzyża ma swoje źródła w Koranie. Sura 4,157 dezawuuje tych, którzy „mówili: Zabiliśmy Mesjasza, Jezusa, syna Marii, posłańca Boga – podczas gdy oni ani Go nie zabili, ani Go nie ukrzyżowali, tylko im się tak zdawało”. Są to echa poglądów starochrześcijańskich doketów, którym nie mogło się pomieścić w głowie, że Syn Boży mógłby być ukrzyżowany, i twierdzili, że w Wielki Piątek został ukrzyżowany nie Jezus, ale ktoś do Niego podobny. Jak się okazuje, poglądy te dotarły wówczas aż na Półwysep Arabski i znalazły się nawet w Koranie.

Konsekwencją zanegowania krzyża Jezusa Chrystusa jest odrzucenie ewangelicznej nowiny, że przez ten krzyż zostaliśmy odkupieni. My, chrześcijanie, wierzymy bowiem i stanowi to istotę naszej wiary, że w Wielki Piątek Pan Jezus wszedł w największe ciemności, jakie potrafi na naszej ziemi stworzyć grzech, w ciemności tak straszne, że uniemożliwiające (mogłoby się wydawać) jakąkolwiek miłość. Otóż okazało się wówczas, że nawet w tamtych potwornych, niewyobrażalnych ciemnościach Jezus pozostał sobą – cały wypełniony miłością i cały oddany swojemu Ojcu, kochający wszystkich, nawet własnych morderców. Właśnie dlatego, że miłość okazała się wtedy mocniejsza niż potęga grzechu, przez Jego krzyż zostaliśmy odkupieni.

Owszem, muzułmanie czczą Jezusa, wierzą nawet w Jego dziewicze poczęcie i z tego powodu porównują Go z Adamem (por. sura 3,59). Jednak głównym sensem chrześcijańskiej wiary w dziewicze poczęcie Jezusa jest prawda, że z Nim jest zupełnie inaczej niż z nami. Dla każdego z nas poczęcie było początkiem istnienia. Natomiast Jezus w momencie swojego poczęcia z Maryi Dziewicy zaczął istnieć jedynie jako człowiek – jest On przecież Synem Bożym, który istnieje od zawsze. Natomiast nowym Adamem stał się On jako Odkupiciel rodu ludzkiego: przez swoją śmierć na krzyżu dał początek nowej ludzkości, którą ostatecznie zgromadzi wokół siebie przy końcu czasów.

Obie te prawdy – że Jezus jest współwiecznym Bogu Ojcu Synem Bożym oraz że na krzyżu dokonał On odkupienia ludzkości – islam stanowczo odrzuca. Zatem wiara muzułmanów w dziewicze poczęcie Jezusa oraz porównywanie Go do Adama pozostały tam jedynie jako puste skorupy tych dwóch prawd wiary chrześcijańskiej, wypłukane z ich pierwotnego znaczenia.

W gruncie rzeczy osoba Jezusa została w Koranie pozbawiona swojej historycznej konkretności. Wprawdzie wyraz „Ewangelia” jest w świętej księdze islamu wspomniany jedenaście razy, ale prawie nic nie mówi się tam o tym, co w Ewangelii jest napisane. Na próżno szukalibyśmy w Koranie bardziej konkretnych przekazów o tym, co Jezus głosił. Natomiast czterech ksiąg Ewangelii, które dla nas, chrześcijan, są podstawowym świadectwem o Jezusie i o Jego nauce, islam nie uznaje do tego stopnia, że za samo posiadanie Nowego Testamentu albo całej Biblii można być w krajach muzułmańskich bardzo surowo ukaranym.