Znamię Bestii

Przypatrzmy się bliżej temu – bardzo wyeksponowanemu w Apokalipsie – wątkowi parodiowania Pana Boga przez siły grzechu i śmierci. Otóż Trójcy Świętej – Bogu i Barankowi, i Duchowi Świętemu – siły te przeciwstawiają swoją trójcę diabelską. Smoka już tu przedstawiliśmy – jest to „Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan” (12,9). Postać następna, czyli Bestia pierwsza, jest parodią Bożego Baranka, który dał się zabić, aby wszystkich obdarzyć życiem.

Ta zaś Bestia rozsiewa śmierć i jest podobna do najstraszniejszych drapieżników (13,2), a zamiast miłości posługuje się bluźnierstwem, przemocą i przymusem (13,5–10). Symbolizuje ona wrogą Bogu i zabijającą Jego wyznawców potęgę polityczną. Nosi ona tajemnicze imię 666. Jakkolwiek właśnie tę liczbę daje gematryczne odczytanie imienia cesarza Nerona, to – ponieważ liczba sześć w symbolice hebrajskiej wskazuje na skończoność i niedoskonałość – wydaje się, że apostoł Jan chciał za pomocą tej potrójnej szóstki powiedzieć, że Bestię dzieli od Boga i Baranka przepaść niedoskonałości.

Trzecia postać tej koszmarnej trójcy, Bestia druga, to siewca kłamstwa, który „sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej Bestii” (13,12). Chociaż do gruntu zła, stara się być podobna do Baranka (13,11). Uosabia ona niegodziwą propagandę na rzecz wrogich Bogu sił śmierci, dzisiaj nazwalibyśmy ją przyjmującym różne wcielenia Goebbelsem, a Apokalipsa nazywa ją również Fałszywym Prorokiem (16,13; 19,20; 20,10).

Jest ona pokraczną parodią Ducha Świętego, który jest Duchem prawdy i miłości. Jej celem jest budzenie podziwu dla sił ciemności i zniszczenia, tak by „cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią” (13,3 i 13).

Głównym parodystą Baranka Bożego jest Bestia pierwsza. Parodiuje ona Jego wszechwładzę i chciałaby otrzymywać analogiczne hołdy: „A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę (…) i dano jej władzę nad każdym szczepem, ludem, językiem i narodem; wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy” (13,2 i 7n). Co więcej, ta potworna Bestia usiłuje nawet naśladować śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa: „I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona” (13,3).

Przymuszanie wszystkich do przyjęcia piętna Bestii jest częścią jej programu, ażeby niegodziwie ucharakteryzować się na podobieństwo Baranka – Chrystusa Pana. W Apokalipsie pieczęć (sfragis) lub wypisane imię (to onoma gegrammenon) Boga i Baranka na czołach Bożych przyjaciół jest znakiem wywyższenia, a zarazem znakiem ochronnym, życiodajnym, broniącym przed śmiercią (7,2–8; 9,4; 14,1; 22,4). Bestia naznacza tych wszystkich, których zdołała sobie poddać, haniebnym piętnem zniewolenia. Znak ten konsekwentnie nazywany jest w Apokalipsie odrębnym i uwłaczającym człowiekowi wyrazem charagma (13,16n; 14,9.11; 16,2; 19,20; 20,4), który utworzony jest od czasownika charassein (naciąć, wyrżnąć, wyryć, napiętnować).

Czym konkretnie jest piętno Bestii?

Zatem czym konkretnie jest to piętno Bestii, o którym mówi Apokalipsa? Czy racjonalny jest niepokój, że w czasach ostatecznych będą to czipy, obowiązkowo wszczepiane ludziom na urągowisko z ich godności i wolności? Próbując odpowiedzieć na to pytanie, warto pamiętać, że fałszywa interpretacja wypowiedzi biblijnych może nas odciąć od zawartego w nich słowa Bożego, interpretacja zaś obskurancka – wystawia słowo Boże na pośmiewisko.