Niepokój, czy ja naprawdę kocham Boga

Nie jest tak, żeby nasza miłość coś Bogu dodawała albo w czymś Go wzbogacała. Jest odwrotnie: Dopiero wtedy, kiedy Boga kochamy na pierwszym miejscu, możemy osiągnąć doskonałość naszego człowieczeństwa. Dopiero kochając Boga na pierwszym miejscu, możemy prawdziwie kochać wszystkich innych, począwszy od swoich najbliższych.

Pan Jezus z całą jednoznacznością oczekuje od nas, że będziemy Go kochać na pierwszym miejscu. W ustach jednego tylko Boga takie słowa są prawdziwe. Ale też jeśli na te słowa Pana Jezusa otworzymy się w wierze, usłyszymy w nich nie tylko prawdę o Jego Boskości. Usłyszymy ponadto, że dopiero wsłuchując się całym sercem w Ewangelię i w zawartą w niej naukę, dopiero żyjąc według Ewangelii, będziemy prawdziwie kochali się wzajemnie. Dopiero wtedy naprawdę autentyczna będzie moja miłość do ojca i matki, do męża czy żony, i do rodzonego dziecka.

Kiedy nie umiem kochać Boga, tak jak kochają Go inni…

To prawda, że o miłości mówi się niekiedy tak wzniośle, iż człowieka aż mdli. Ale teraz powiedzmy parę słów o takich – niewątpliwie autentycznych – świadectwach miłowania Boga, które wręcz porażają, bo człowiek widzi trochę zawstydzony, że tak kochać Pana Boga to ja chyba jednak bym nie potrafił.

Przywołam tu dla przykładu opisane w Dzienniczku (numery 135–137) mistyczne doświadczenie świętej siostry Faustyny. Podczas adoracji Pan Jezus zaprosił ją do udziału w swoich przekraczających wyobraźnię – fizycznych i duchowych – cierpieniach Ogrójca i powiedział jej, że „ofiara” będzie jej imieniem. „Kiedy skończyła się wizja – pisze Faustyna – zimny pot spłynął mi po czole”. Zarazem Pan Jezus zapewnił ją, że jeżeli zaproszenia nie przyjmie, nic nie straci, przede wszystkim nie straci Jego miłości:

Jezus dał mi poznać, że chociaż się nie zgodzę na to, to jednak mogę się zbawić i łask, których mi udzielał, nie zmniejszy i nadal będzie w takiej samej poufałości ze mną, tak że chociaż się nie zgodzę na tę ofiarę, to nie zmniejszy się przez to hojność Boża. I dał mi Pan poznać, że cała tajemnica ode mnie zależy, od mojego dobrowolnego zgodzenia się na tę ofiarę z całą świadomością umysłu.

Przejdźmy do najważniejszego momentu tej wizji:

W tym momencie poznałam, że wchodzę w łączność z majestatem niepojętym. Czuję, że Bóg czeka na moje słowo, na moją zgodę. Wtem duch mój pogrążył się w Panu i rzekłam: Czyń ze mną, co Ci się podoba, poddaję się woli Twojej. Wola Twoja święta od dziś jest mi pokarmem. Wierna będę żądaniom Twoim, przy pomocy Twojej łaski. Czyń ze mną, co Ci się podoba. Błagam Cię, o Panie, bądź ze mną w każdym momencie życia mojego.

Wtem – kiedy się zgodziłam wolą i sercem na tę ofiarę – obecność Boga przeniknęła mnie na wskroś. Dusza moja została pogrążona w Bogu i zalana tak wielkim szczęściem, że ani w części tego napisać nie mogę. Czułam, że majestat Jego otacza mnie. Dziwnie zostałam zlana z Bogiem. Widziałam wielkie upodobanie Boże w sobie i nawzajem utonął duch mój w Nim. Świadoma tego zjednoczenia się z Bogiem, czuję, że jestem szczególnie miłowana, i nawzajem – kocham całą siłą swej duszy. Tajemnica wielka zaszła na tej adoracji, tajemnica między mną a Panem; i zdawało mi się, że skonam z miłości w Jego spojrzeniu.