W co grają dzieci?

Wchodząc do przeciętnego sklepu z zabawkami, łatwo jest nabawić się oczopląsu. Gorzej, kiedy przychodzi do konkretnego zakupu...

Jest kilka żelaznych zasad, którymi odpowiedzialny rodzic powinien się w takiej sytuacji kierować. Po pierwsze, trzeba brać pod uwagę wiek dziecka, bo z niego wynikają możliwości użycia przez nie danej zabawki. Po drugie, zabawka musi być całkowicie bezpieczna dla dziecka. Nadal wszak zdarzają się zabawki z materiałów nieatestowanych, mogące zawierać szkodliwe toksyczne barwniki, elementy ostre, wystające. I to rodzic musi sprawdzić przed zakupem.

I trzecią – według mnie najważniejszą – zasadą jest ta, która dotyczy samego rodzica. Chodzi o to, by spostrzegł on i zrozumiał, komu i po co tę zabawkę kupuje. Bo wielu rodzicom niestety myli się to, czego potrzebuje dziecko, z tym, co się im wydaje, że dziecku jest potrzebne, albo co dziecko chciałoby dostać. Taki rodzic kieruje się bardziej swoim wyobrażeniem niż faktycznym oglądem rzeczywistości.

Syndrom dużego dziecka?

Wielu rodziców w dzieciństwie nie miało w sposób właściwy zaspokojonych potrzeb związanych z zabawą i z zabawkami. I teraz, kiedy kupują zabawkę dla własnego dziecka, zaspokajają nie tyle jego potrzeby, co swój deficyt. A to są dwie zupełnie różne sprawy. Stąd się biorą anegdotki o tatusiach kupujących skomplikowane kolejki elektryczne, którymi się potem sami bawią. Jeżeli jednak rodzic nauczy się te sprawy oddzielać, to intuicyjnie bardzo dobrze wybierze dla dziecka zabawkę pod jego kątem.

Czyli taką, która...

...umożliwia dziecku rozwój tych funkcji, jakie w danym momencie jego życia powinny być ćwiczone. A więc dla malutkiego dziecka będzie to duża zabawka, która pomoże w koncentracji wzroku, w nauce manipulowania, precyzji, koordynacji ruchów rąk. Dla większego dziecka wybierzemy zaś zabawkę rozwijającą jego zdolności manualne, pomysłowość i wyobraźnię, czyli umiejętność piętrzenia, układania, dokładania, rozróżniania kolorystycznego itd.