Więcej niż odpoczynek

Czwarte przykazanie broni najważniejszych więzi człowieka na ziemi, jakimi są więzi rodzinne. Bóg wie, że szczęśliwe rodziny to najmniejsza odległość między ziemią a niebem! Nie możemy zapewnić szczęścia całej ludzkości ani zbudować raju na ziemi, ale możemy zapewnić radość i poczucie bezpieczeństwa bliskim, których los bezpośrednio zależy od naszego sposobu odnoszenia się do nich. Kto nie żyje w rodzinie, która karmi się Bożą miłością i mądrością, temu trudno będzie respektować pozostałe przykazania. Z kolei ten, kto ma szlachetnych rodziców, ale ich nie szanuje, nie uszanuje samego siebie ani innych ludzi. Bóg poleca dzieciom odnoszenie się do rodziców z miłością, troską i szacunkiem po to, aby mogli długo żyć i aby dobrze im się powodziło (por. Wj 20, 12). Wypełniając to przykazanie upewniam się o tym, że naprawdę kocham, gdyż miłość najlepiej weryfikuje się poprzez więzi z tymi, z którymi jestem na co dzień.

Szanować rodziców to nie znaczy być ich własnością. Nie znaczy też, że synowie i córki mają obowiązek słuchać rodziców zawsze, czyli nawet wtedy, gdy rodzice błądzą i mylą się. Obowiązek szanowania rodziców nie oznacza, że sensem istnienia dzieci jest realizowanie marzeń i aspiracji rodziców, których oni sami nie osiągnęli we własnym życiu. Potwierdza to stanowczo Chrystus, gdyż wyjaśnia, „że opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną” (Mt 19, 5). Czwarte przykazanie chroni przed każdą skrajnością: zarówno przed niewdzięcznością dzieci wobec rodziców, jak też przed wykorzystywaniem dzieci do własnych egoistycznych celów przez niedojrzałych rodziców. To przykazanie mobilizuje dzieci do szanowania rodziców, a rodziców mobilizuje do takiego wychowywania dzieci, by w przyszłości były one w stanie założyć trwałe i szczęśliwe rodziny.