Grzech Sodomy

Biblijna historia początków ludzkości odnotowuje zniszczenie Sodomy i Gomory. Nawet wstawiennictwo umiłowanego przez Boga Patriarchy Abrahama nie pomogło i nie zdołało uchronić przed zniszczeniem miast, w których mężczyźni żyli w sposób rozwiązły. Wołającym do nieba o pomstę przejawem tej rozwiązłości były homoseksualne zachowania, spełniane, rzec by można, manifestacyjnie.

„Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. Chcę więc iść i zobaczyć, czy postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie, dowiem się” - mówił Bóg do Abrahama (Rdz 18, 20-21).

Poselstwo aniołów, którzy przybyli do domu Lota, potwierdziło panujące powszechnie znieprawienie. Sami aniołowie stali się obiektami wyuzdanego pożądania. „Zanim jeszcze udali się na spoczynek, mieszkający w Sodomie mężczyźni, młodzi i starzy, ze wszystkich stron miasta, otoczyli dom, wywołali Lota i rzekli do niego: «Gdzie tu są ci ludzie, którzy przyszli do ciebie tego wieczoru? Wyprowadź ich do nas, abyśmy mogli z nimi poswawolić!» Lot, który wyszedł do nich do wejścia, zaryglowawszy za sobą drzwi, rzekł im: «Bracia moi, proszę was, nie dopuszczajcie się tego występku! Mam dwie córki, które jeszcze nie żyły z mężczyzną, pozwólcie, że je wyprowadzę do was; postąpicie z nimi, jak się wam podoba, bylebyście tym ludziom niczego nie czynili, bo przecież są oni pod moim dachem!» Ale oni krzyknęli: «Odejdź precz!» I mówili: «Sam jest tu przybyszem i śmie nami rządzić! Jeszcze gorzej z tobą możemy postąpić niż z nimi!» I rzucili się gwałtownie na tego męża, na Lota, inni zaś przybliżyli się, aby wyważyć drzwi” (Rdz 19, 4-9). Konsekwencją tego wydarzenia był, jak pamiętamy, kataklizm, w wyniku którego całkowitemu zniszczeniu uległy Sodoma i Gomora.

W ten sposób Biblia opisuje historię gejowskich protoplastów. Wydaje się jednak – niestety – że nie działa ona otrzeźwiająco na podobnych im, nam współczesnych. Poprzez niepohamowane zaspokajanie swych nieuporządkowanych i nigdy nienasyconych pragnień mieszkańcy Sodomy i Gomory doszli do odwrócenia zapisanego w naturze ludzkiej porządku. W wątpliwy sposób zapisali się w historii jako pierwsi, którzy zakwestionowali właściwy sens ludzkiego ciała, wyrażającego z natury duchową, psychiczną i fizyczną komplementarność kobiety i mężczyzny.

Ciało

Ulepiony z prochu ziemi człowiek otrzymał od Boga także tchnienie życia (por. Rdz 2,7). Metafory ulepienia i tchnienia zastosowane przez autora biblijnego stanowią ilustrację dwojakiej natury człowieka: materialnej i duchowej. Człowiek jest bowiem ciałem i duszą. Ciało bez duszy nie stanowi człowieka, tak samo też dusza bez ciała. Ich wzajemne powiązanie jest nieusuwalne i nie znosi go nawet śmierć, będąca jedynie czasowym rozłączeniem duszy z ciałem. „Ciało człowieka uczestniczy w godności «obrazu Bożego»; jest ono ciałem ludzkim właśnie dlatego, że jest ożywiane przez duszę duchową, i cała osoba ludzka jest przeznaczona, by stać się w Ciele Chrystusa świątynią Ducha” (KKK 364). To stanowi o godności człowieka. Ta zaś niesie ze sobą moralne zobowiązania.