Dziewięć dzwonków nadziei

„Przepraszam Cię, Mama”

Przez dwa i pół roku nieprzerwanego funkcjonowania „Okna Życia” dzwonek świadczący o otwarciu okna rozbrzmiał aż dziewięć razy, często w godzinach wieczornych albo w nocy. – Jest to dla nas zawsze pełen napięcia, wyjątkowy moment – opowiada siostra Józefina. Przerywamy wtedy wszystkie nasze prace i biegniemy do pokoju, żeby sprawdzić, co się stało – mówi zakonnica, otwierając przed sobą zeszyt zapisany drobnym pismem.

– Tutaj odnotowuję każde wydarzenie – siostra pokazuje zapiski. W zeszycie przewijają się kolejne daty: 19 maja 2006 roku – pierwsze dziecko, dziewczynka. Później cisza przez nieco ponad miesiąc i 30 czerwca kolejna dziewczynka znajduje się na łóżeczku przy oknie. Później następuje długa przerwa i dopiero 1 września 2007 roku na łóżeczku złożone zostaje kolejne zawiniątko z noworodkiem – chłopcem.

Po kolejnych trzech miesiącach, 4 grudnia 2007 roku, siostry przynaglane rozlegającym się dźwiękiem dzwonka przyjmują kolejne dziecko. Tym razem przy chłopcu matka zostawiła krótki, ale przejmujący list: „Kacperku, przepraszam Cię, kocham Cię bardzo, Twoja Mama”. W 2008 roku siostry odbierają kolejne dzieci – 16 stycznia i 12 kwietnia – chłopców, 2 września, 12 października i 21 października - dziewczynki.

Duchowa więź

W niewielkim pokoju stoi łóżeczko umieszczone przy oknie. Zaraz po znalezieniu tam dziecka jest one wkładane do inkubatora, zajmującego narożnik pokoju. Często zdarza się bowiem, że dziecko jest wyziębione. Siostry udzielają noworodkowi niezbędnej pomocy, a mają w tym wprawę.

– Nie czuję żadnego lęku przed zetknięciem z takim kruchym maleństwem – opowiada siostra Józefina, która wiele lat przepracowała w Domu Samotnej Matki poza Krakowem. Po zaopiekowaniu się noworodkiem natychmiast zostaje uruchomiona cała wypracowana procedura. Informowane są odpowiednie służby państwowe i kościelne, biuro adopcji, Caritas… O każdym przekazanym dziecku dowiaduje się również na własne życzenia kardynał Stanisław Dziwisz.

Misja sióstr nazaretanek kończy się na przygotowaniu noworodka do transportu. Ale jest to koniec pozorny. – W następnych dniach otrzymujemy informację o stanie zdrowia dziecka – opowiada siostra Józefina.

A później jeszcze wiadomość z biura adopcyjnego, że znaleźli się nowi rodzice dla dzieciątka. – Myślę, że jest między tymi dziećmi a nami pewna duchowa więź – wyznaje siostra Cherubina. Modlimy się bowiem za każde znaleziono dziecko, aby wzrastało w spokoju i szczęściu, znalazło kochających rodziców i było otoczone opieką Matki Najświętszej. – Modlimy się też za wszystkie matki, które z różnych powodów zdobyły się na ten desperacki krok i porzuciły własne dzieci. Modlimy się, aby kobiety te zaznały wewnętrznego spokoju. Ta modlitwa na pewno jest im potrzebna.

Po krakowskich śladach

Najwymowniejszym dowodem na to, jak bardzo „Okno Życia” jest potrzebne, to owe dziewięć dzwonków, które obwieściły nowe „narodziny” tych, którym pozornie nie dane było przeżyć. W samym Krakowie nie słychać już prawie doniesień o odnalezionych noworodkach. Raz tylko jeszcze, już po otwarciu „Okna Życia” zdarzyło się, że w zaroślach na Podgórzu znaleziono paczkę z wyziębionym noworodkiem. Ale i jego szczęśliwie udało się odratować.

Śladem Krakowa poszły inne diecezje, ostatnio decyzję o otwarciu „Okna Życia” podjął arcybiskup metropolita warszawski Kazimierz Nycz. Znajdować się ono będzie w Domu Prowincjalnym Sióstr Rodziny Maryi przy ul. Hożej 3.