Mądra i święta

Litewskie przymierze

Wybór padł na litewskiego księcia Jagiełłę. 1 I 1385 r. na zamku wawelskim w imieniu księcia poprosił o rękę Jadwigi jego brat Skirgiełło, obiecując w zamian chrzest pogańskiej Litwy. Ponieważ królowa była niepełnoletnia, posłów odesłano na Węgry do jej matki, która, jak chce tradycja, oświadczyła, że godzi się na wszystko, co będzie z pożytkiem dla królestwa i wiary.

W tym czasie zaniepokojeni rychłym przymierzem polsko-litewskim Habsburgowie starali się usilnie o dopełnienie małżeństwa dawnych narzeczonych. Wilhelm przybył do Krakowa i chociaż nie wpuszczono go na zamek, młodzi w asyście swoich orszaków widywali się w klasztorze franciszkanów podczas urządzanych z tej okazji uczt i zabaw. Jadwiga miała 11 lat, Wilhelm 15. Pewnego razu, kiedy królowa chciała opuścić Wawel, by spotkać się z narzeczonym, zastała zamkniętą furtę. Podobno jednemu ze strażników wyrwała wtedy z rąk topór, by porąbać przeszkodę. Ustąpiła, gdy Dymitr z Goraja, podskarbi koronny i stróż insygniów, począł ją błagać na klęczkach, by została – dla dobra królestwa i Litwy, która dzięki jej związkowi z Jagiełłą miała się stać chrześcijańskim krajem. Tyle mówi tradycja…

14 VIII 1385 r. na zjeździe w Krewie polscy posłowie i litewscy bojarzy podpisali umowę ślubną Jadwigi z Jagiełłą. Przybył on na zamek wawelski 12 II 1386 roku. 15 lutego został ochrzczony. 18 lutego zaś stanął z Jadwigą na ślubnym kobiercu. Był około 20 lat starszy od królowej, a wychowany w kręgu kultury bizantyjskiej niczym nie przypominał dzikiego poganina, jak usiłowali go nieraz przedstawiać niechętni mu współcześni.

Jadwiga zmarła w opinii świętości 17 VII 1399 r. po urodzeniu córki Elżbiety Bonifacji, która rozstała się z tym światem cztery dni wcześniej. Chociaż Jagiełło żenił się jeszcze trzy razy, do końca życia nie rozstawał się z jej pierścionkiem.

Niełatwe panowanie

Od samego początku młoda monarchini musiała zmierzyć się z szeregiem niełatwych problemów. Bez wątpienia należał do nich sojusz z Litwą i jej chrystianizacja. Ta nowa sytuacja polityczna zaostrzyła trwający już od dłuższego czasu konflikt polskiego królestwa z zakonem krzyżackim. Przez następne lata tylko dzięki zabiegom dyplomatycznym i zręcznej polityce Jadwigi nie dochodziło do otwartego konfliktu zbrojnego. Stało się to dopiero 11 lat po jej śmierci i zaowocowało zwycięstwem polskiego rycerstwa w bitwie pod Grunwaldem.