Piękna miłość

To powinien być podstawowy program naszego życia. Mamy być przede wszystkim święci, a dopiero potem możemy zastanawiać się nad tym, gdzie mamy mieszkać, czym się zajmować, gdyż są to rzeczy wtórne. Sam Pan Jezus pokazuje właściwą hierarchię, kiedy mówi: jeśli gorszy cię ręka, to ją utnij. Potrzebny jest prymat ducha nad ciałem. Powinniśmy w życiu rządzić się prawami ducha, bo tożsamość człowieka jest nie tylko cielesna, ale duchowa. Duch zostaje objawiony przez ciało i to on decyduje. Stąd pojawia się potrzeba zajmowania się zarówno ciałem, jak i duszą.

Ksiądz Karol Wojtyła bardzo wyraźnie pokazywał to młodzieży. Mówił do chłopaków: „Naucz twoje ciało, by było ciałem brata, bo miłość ogólnoludzka jest miłością bratersko-siostrzaną, a nie małżeńską. Miłość małżeńska przeznaczona jest wyłączna, a miłość braterska i siostrzana jest powszechna”.

Zamiast argumentów

Świat ma być zanurzony w duchu. Bardzo wyraźnie pokazywali to Jan Paweł II i Ojciec Pio.

Jak przekonać ludzi, że mają duszę? Nie słowami. Słowa, dyskusje nie przekonują. Dlatego zarówno Ojciec Pio, jak i Jan Paweł II byli świadkami ducha. Oni swoim życiem pokazywali Boga i ludzką duchowość. Obaj sobą ujawniali świętość. Nie dyskutowali o tym, czy Bóg istnieje, czy nie, tylko po prostu pokazywali, jak się modlą. Obaj zawsze z różańcem w ręku. Ojciec święty wszystkim swoim gościom dawał jednakowy prezent – różaniec. Było to wskazanie: szukaj swojej drogi przez kontakt z Niebem, które jest rzeczywistością.

Nie miałam okazji spotkać Ojca Pio poza jedną Mszą Świętą, ale jest ona niezapomniana, nie do porównania z innymi Eucharystiami, w których uczestniczyłam. Było w niej takie natężenie treści, prawdy o męce. Msza Święta ma być bezkrwawym powtórzeniem krwawej ofiary i każdy kapłan musi o tym pamiętać, a wierni muszą to wiedzieć, ale zwykle nie dochodzi to tak wyraźnie do świadomości.

Natomiast kiedy Mszę odprawiał Ojciec Pio, było widać, że on cierpi fizycznie. Mówiła o tym jego skupiona twarz. Do ołtarza przyprowadzili go współbracia, podtrzymując z obu stron, bo z trudem się poruszał. W czasie podniesienia zauważyłam na jego dłoniach, na bandażach, ślady krwi. Choć odprawiał Mszę bardzo długo, panowała taka cisza, której normalnie nie spotyka się we włoskich kościołach. Wstrząsające było to, ile cierpienia fizycznego kosztowało życie Ojca Pio. W swoich listach napisał, że gdyby człowiek rozumiał, czym jest cierpienie, jak wielką wartością, chciałby cierpieć.

Podobnie było z Janem Pawłem II. Kiedyś zaproponowałam, żebyśmy pomodlili się o jego zdrowie, a on odpowiedział: „Nie. Nigdy się tak nie modlę. Ja modlę się inaczej: żebym miał siłę spełnić wolę Bożą”.
Ci dwaj święci to giganci cnoty posłuszeństwa. Nieposłuszeństwo jest największą tragedią ludzkości. Z nieposłuszeństwa aniołów powstało piekło. Z nieposłuszeństwa ludzi powstały choroby i śmierć.

Sześćdziesiąt lat prowadzę poradnię małżeńską. Spotykam ludzi, którzy zamiast miłością pałają do siebie nienawiścią, krzywdzą się, zdradzają, rozwodzą i porzucają. Nie słuchają Bożych przykazań ani własnej przysięgi. Dlatego tak bardzo potrzeba w naszych czasach takich właśnie świętych, którzy do końca są posłuszni Bogu i heroicznie realizują Jego plan wobec siebie.

Dawca życia

We encyklice Humanae vitae Pawła VI, za którą Ojciec Pio podziękował papieżowi, jest powiedziane, że małżeństwo „nie jest wynikiem jakiegoś przypadku lub owocem ewolucji ślepych sił przyrody: Bóg Stwórca Ustanowił je mądrze i opatrznościowo w tym celu, aby urzeczywistniać w ludziach swój plan miłości”. Małżonkowie mają odczytać Boży plan: co Pan Bóg im daje i czego od nich chce. W świętym sakramencie małżeństwa kapłan pyta: Czy przyjmiecie potomstwo, które Bóg wam da? A małżonkowie często myślą, że to oni planują i dają życie dziecku. Nic nie rozumieją.