Po prostu zaufaj

Rodzice dzieci z grupy Weroniki złożyli ofiarę w Licheniu, gdzie przez 30 dni począwszy od 10 sierpnia miały być odprawiane msze św. Także w Krakowskich Łagiewnikach modlono się podczas mszy św. przez tydzień za Weroniczkę. Intencja jej zdrowia została wpisana również do Księgi Apelowej na Jasnej Górze w dniu operacji tj. 9 sierpnia (byliśmy zszokowani tak błyskawicznymi „interwencjami” u Pana Boga). Nasi przyjaciele, którzy wyruszyli w tym czasie z pielgrzymką do Częstochowy, już we wtorek w Wolbromiu poprosili o odprawienie mszy św. w intencji pomyślnej operacji.

Czas próby

W dzień operacji nie wiem jak przeżyliśmy te 4 godziny. Wchodziliśmy na zmianę do szpitalnej kaplicy, próbując opanować uczucia i myśli, różańcem i modlitwą za operujących, aby byli narzędziami w ręku Pana. Wreszcie wyszedł do nas lekarz z informacją, że guz został całkowicie usunięty. Weronika została przewieziona na intensywną terapię, gdzie przez dwa dni pracował za nią respirator.

Był to dla nas ciężki czas, bo oprócz obaw dochodził czas rozłąki, a niemożność bycia ze swoim dzieckiem w takich chwilach jest bardzo trudna dla każdego rodzica. Tym trudniejsza, gdyż Weronika wybudzając się potrzebowała nas przy sobie, było to jednak awykonalne. To był również okres najintensywniejszych rekolekcji. Na wzór św. ojca Pio prosiliśmy naszych Aniołów Stróżów, aby za nas czuwali przy łóżku naszej córeczki. Tam na pewno spotkały się z Aniołem Stróżem s. Lidii. (Po powrocie do domu Isia opowiadała nam, że śniły jej się aniołki).

Wreszcie po 5-ciu dniach doczekaliśmy się przeniesienia na oddział i wtedy już cały czas trwaliśmy przy niej i na modlitwie w dzień i w nocy. Nie obyło się bez komplikacji. Zakażenie układu moczowego oraz ciągłe wymioty spowodowane zbyt dużym ciśnieniem wewnątrz czaszkowym zmusiły lekarzy do wykonania kolejnej tomografii i spuszczenia nadmiaru płynu rdzeniowo-mózgowego przez nakłucie lędźwiowe.

Wytrwać w wierze w szpitalu wśród różnych przypadków, które początkowo objawiały się podobnie jak u Weroniki, lecz kończyły się poważnymi powikłaniami, było dla nas również poważnym sprawdzianem zawierzenia i ufności Bogu.

Wszystko wróciło do normy

Po tygodniu objawy ustąpiły, Weronika zaczęła przyjmować pokarmy zamiast ciągłych kroplówek i przyszedł upragniony pozytywny wynik histopatologiczny – zostaliśmy wypisani do domu! Kolejny tydzień przyniósł spadek gorączki. Weronika szybko zaczęła wracać do sił. Po dwóch tygodniach od operacji pozostała tylko trudność w chodzeniu i nie w pełni sprawna prawa rączka.

W czasie kontroli po 3 miesiącach od operacji, tomografia pokazała iż wszystko wróciło do normy! Nie ma śladu po wodogłowiu, a po guzie została tylko „dziura”. Weronika z powrotem cieszy się bieganiem i skakaniem, a tańce są znów jej ulubioną zabawą. Tak błyskawiczny powrót do zdrowia i nadzieja na pełną rehabilitację jeszcze bardziej przepełnia nas pewnością Bożej interwencji i nieustannego, uzdrawiającego działania Sakramentu Namaszczenia przyjętego w szpitalu.

Pragniemy, aby Weronika była dla nas, przyjaciół i modlących się za nią ludzi nieustannym znakiem Bożego Miłosierdzia, Jego Uzdrawiającej Mocy ale przede wszystkim Jego cudowną odpowiedzią na tyle zanoszonych do Niego próśb i błagań.

Te dwa tygodnie doświadczeń były dla nas, jak EXODUS dla narodu wybranego, będziemy stale do nich wracać, by pielęgnować i rozwijać przemianę, która się dokonała w naszej modlitwie i w naszych sercach. Nie jesteśmy w stanie wyrazić wdzięczności dla wszystkich, którzy jednoczyli się z nami w naszym cierpieniu, którzy modlili się za nas. Ta wielka wdzięczność pozostanie głęboko w naszych sercach i w modlitwie za każdego.