Znalezieni w „Oknie życia”
Rano staję przed piętrowym domem, wyróżniającym się jedynie umieszczonym tuż nad chodnikiem oknem, w którym stoi łóżeczko. Każde otwarcie okna uruchamia dzwonek. Fałszywe alarmy po północy nie należą do przyjemnych, ale siostry się nie zrażają. Czas serca, 93/2008
Czy możemy jakoś pomóc w utrzymaniu „Okna życia”?
Nie mamy wydatków związanych z „Oknem życia”. Ostatnio zmieniłyśmy kołderkę na cieplejszą i przyjemniejszą, ale w tych minimalnych kosztach wierni nie partycypują. Istnieje natomiast Fundusz Obrony Życia SOS, na który można składać datki do skarbonek w kościołach – pieniądze są przekazywane na Domy Samotnych Matek, ale to – jak już mówiłam – zupełnie inna forma pomocy.
Dziękuję za rozmowę.
Siostra uśmiecha się życzliwie. Widać, że głęboko wierzy w sens swojej pracy. W opowieści nie ma ani teoretyzowania, ani znudzenia tematem. Jest zapatrzenie w przyszłość, która może być lepsza dzięki dobrym inicjatywom: „Wie pani, im dłużej się w tym tkwi, tym bardziej się w to wchodzi, a Pan Bóg naprawdę daje siły. „Okno życia” i związane z nim wydarzenia są we mnie już zakodowane – mogę o nich mówić o każdej porze dnia i nocy”.
Patrzę na energię siostry i podziwiam jej zdecydowanie, widoczne od pierwszej chwili naszej rozmowy. Po korytarzu przechodzą mieszkanki Domu Samotnej Matki i z zaciekawieniem spoglądają w naszą stronę. Prawdziwy „dom życia” – myślę sobie – nie tylko „Okno”...
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Zaufał i nie zawiódł się
O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz
Reszta
O kryzysie Kościoła mówi się dziś bardzo wiele, choć nie jest to w jego historii sytuacja nowa.
