Zaprawdę, święty jesteś, Boże…

Jakże bardzo dusze są poranione przez odziedziczony brak zaufania do Boga, mający swą przyczynę w grzechu pierworodnym! Winne tym ranom są przewinienia innych ludzi, nasza własna skłonność do grzeszenia oraz grzechy popełnione w przeszłości. Te często nie będą już nawet jako takie rozpoznane i dlatego mogą wyrządzić duszy jeszcze większą krzywdę. Już papież Pius XII nazwał zagubienie poczucia grzechu najcięższym grzechem naszego wieku.

Jakże wiele zniszczeń wyrządza grzech poprzez swoje ciemne kanały z wielorakimi rozgałęzieniami! Siedem grzechów głównych: pycha, chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie, gniew i lenistwo, to źródła, z których wypływa strumień zła, dlatego stały się bronią złego – szatana, będącego „zabójcą człowieka od samego początku” jak nazywa go Chrystus Pan.

Jednak każdy człowiek ma zakodowane w głębi podświadomości także negatywne przeżycia, bolesne wspomnienia i niespełnione życzenia, które niejako prowadzą w niej własne życie. Bóg chce nas uzdrowić siłą Ducha Świętego, jeżeli Mu przekażemy właśnie w czasie Przeistoczenia nasze wnętrze. On jest przecież zdrojem świętości, źródłem uzdrowienia.

powołani do świętości

Bóg może i chce uświęcić nasze istnienie od samego początku, od naszych pierwszych dni. Już w sakramencie chrztu św. otrzymaliśmy Boże życie, które w swojej skuteczności powinno się coraz bardziej rozwijać – im jesteśmy starsi, im bardziej prosimy o dar Ducha Świętego, im częściej zwracamy się do uświęcającej i uzdrawiającej miłości Bożej – jak człowiek, który pozwala się ogrzać promieniom słonecznym.

Świętość naszej egzystencji, to znaczy kochającej obecności Boga w naszej duszy, będzie i musi się rozwijać oraz prowadzić przy pomocy łaski Bożej do świętości życia i postępowania. Z naszej egzystencji musi zarazem podążać życie. Droga prowadząca do tego, to droga świętości.

Dlatego nasz Pan zaprasza nas do świętości. „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,48). A Piotr, pierwszy papież, wzywa nas: „[Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie przystosowujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 P 1,14-16).

I taka jest wola całego Kościoła, a szczególnie II Soboru Watykańskiego, który mówi w swoim przesłaniu: „Wszyscy więc chrześcijanie zachęcani są i zobowiązani do osiągania świętości i doskonałości własnego stanu. Niechaj tedy wszyscy starają się należycie kierować swymi uczuciami, aby korzystanie z rzeczy ziemskich i przywiązanie do bogactw wbrew duchowi ewangelicznego ubóstwa nie przeszkodziło im w osiągnięciu doskonałej miłości” (KK, 42).

prośmy o ludzi świętych

Świętość nie jest więc przeznaczona tylko dla niektórych w Kościele, nie jest jakimś interesującym hobby dla szczególnie utalentowanych ludzi, lecz wszyscy chrześcijanie są do niej powołani, gdyż wszyscy powinni być zdrowi na duszy.

„Ponieważ Kościół jest tajemnicą w Chrystusie, musi być rozumiany jako znak i narzędzie służące do osiągnięcia świętości. W najtrudniejszych sytuacjach w dziejach Kościoła zawsze na początku odnowy stali święci. Dzisiaj koniecznie potrzebujemy świętych, których musimy sobie wytrwale wypraszać od Boga, tak mówił nasz Ojciec święty Jan Paweł II. Bóg obdarzył swoimi świętymi wszelkie czasy w historii. Również nam ich da, odpowiednich na nasze czasy, jeśli będziemy się o to modlili. Prośmy o to również Maryję, Królową wszystkich świętych.

Prośmy o to szczególnie, kiedy kapłan we Mszy św. podczas Przeistoczenia modli się: „Zaprawdę, święty jesteś, Boże, źródło wszelkiej świętości!”.

tłum. z jęz. niem.: ks. Jacek Kubica SCJ