Przepis na pustynię

Przeor dodaje też jednak, że są ludzie, którzy doceniają znaczenie pustelniczego życia dla świata. – Świadczą o tym np. liczne listy i telefony z prośbą o modlitwę – opowiada. – Dla niektórych krakowian nasz erem jest jak „pogotowie modlitewne”.

W klasztorze jest też tzw. dom kontemplacji, czyli miejsce dla gości. Mogą tam przyjechać mężczyźni chcący, jak to ujmuje o. Szeliga, duchowo odpocząć. Przez pewien czas żyć według reguł obowiązujących kamedułów: z pobudką przed świtem, modlitwą i milczeniem. – Dzisiejszy człowiek często potrzebuje pomilczeć – mówi przeor. – A to trudna sztuka i rodzaj postu.

Szyjki rakowe i krewetki

Z portalu Gastronauci.pl: „Post nie musi oznaczać kulinarnej monotonii. Na wielkopostny festiwal dań z ryb i owoców morza zapraszają restauracje Al Pomodoro w Ursusie i na Bemowie (Warszawa). W menu m.in.: małże w winie po mediolańsku, małże duszone w białym winie, zupa z szyjek rakowych, pstrąg w migdałach z sosem miodowo-cytrynowym, grillowany stek z tuńczyka, krewetki po śródziemnomorsku...”

Raczej słuchać, niż mówić

Jak poszczą studenci, którzy w Środę Popielcową chcą rozdawać chleb z popiołem?

Michał, student architektury Politechniki Krakowskiej: – Przeżyłem gwałtowne nawrócenie po śmierci Jana Pawła II. Zaczęło się od postu i pokuty. Później nie mogłem wręcz doczekać się kolejnego Wielkiego Postu, żeby wziąć się za siebie, dokonać przeglądu technicznego. Post to dla mnie moment na załatwienie spraw, których nikt ode mnie nie wymaga.

Magda, studentka historii sztuki, wolontariuszka „Stowarzyszenia Wiosna”, organizującego pomoc najbiedniejszym rodzinom krakowskim: – Dla mnie post to wolność, którą uzyskuję przez narzucenie.

Michał: – Dwa lata temu podpisałem tzw. krucjatę. Nie będę pił alkoholu do końca życia. Nawet nie bardzo wiem, po co ta asceza. Jak w „Wielkiej ciszy” Philipa Grönninga, filmie o zakonie kartuzów – widać tam, jak dzięki ascezie powstaje coś, czego nie da się nazwać zwykłymi pojęciami.

Ksenia, V rok medycyny: – W tym roku nasze rekolekcje wielkopostne będą opierać się na trudnej regule benedyktyńskiej. Raczej słuchać innych, niż mówić – dla mnie to bardzo duże wyzwanie.

Ala, studentka fizyki medycznej: – Wolę stawiać sobie w czasie postu zadania, które pomogłyby mi pokonać bariery. Postanawiam coś robić, a nie czegoś nie robić.

Michał zastanawia się, dlaczego robić to wszystko akurat w konkretnym czasie. – Może dlatego, że wtedy wszystkie indywidualne wysiłki się łączą. A poza tym, łączą się z sakramentami.

Agnieszka, studentka historii sztuki, przyłapała się na tym, że studiując i pracując jako grafik komputerowy, przestała mieć czas na cokolwiek. – Mnóstwo zajęć, zabieganie, wracałam do domu bardzo zmęczona. W pewnym momencie zorientowałam się, że przestaję tęsknić za Bogiem. Dlatego szukałam różnych sposobów, żeby się do niego zbliżyć na nowo. Kiedyś przez 40 dni nie słuchałam muzyki, było strasznie trudno, ale nic mi to wyrzeczenie nie dało. Teraz post to dla mnie taki okres, gdy pamiętam, by znaleźć więcej czasu na modlitwę.

Ksenia: – Sięgam po wyrzeczenie, gdy czuję, że jest mi potrzebne, niekoniecznie w trakcie postu. Od miesiąca nie używam na przykład windy, a mieszkam na dziewiątym piętrze. To moja forma wyrzeczenia podjętego za przyjaciela. Chciałabym, żeby nauczył się stawiać czoło wyzwaniom.

– Posty funkcjonują też na poziomie zbiorowym – tłumaczy dr Niedźwiedź – jako doświadczenie wpisane w życie wspólnoty. Wielki Post w polskiej kulturze stawał się zbiorowym doświadczeniem przygotowującym społeczność do święta, do religijnej i symbolicznej przemiany.

Martyna Jasińska: – Post jest po to, żeby nie zatracić tożsamości, wiedzieć, kim się jest. Są tradycje związane z naszą wiarą i jeśli nie będziemy ich kultywować, nie będzie nas.