Czy katolik może być brytyjskim premierem? Na marginesie konwersji Tony’ego Blaira

Zanim do tego doszło, najważniejszą cezurą w życiu religijnym Blairów były zamachy z 11 września 2001 roku. Po nich, ze względów bezpieczeństwa, rodzina premiera nie mogła się już pojawiać regularnie w lokalnym kościele. Niedzielną mszę świętą odprawiał dla nich na Downing Street przysłany przez kardynała franciszkanin ojciec Michael Seed, nazywany „apostołem osobistości” ze względu na listę słynnych nazwisk, które przygotował do przejścia na katolicyzm. Podobnie w trakcie weekendów w Chequers, podmiejskiej rezydencji premierów, Blairowie mogli liczyć na kapelana z pobliskiej bazy wojsk lotniczych RAF, ks. Johna Walsha. W lutym 2003 roku rodzinę Blairów przyjął w Watykanie Jan Paweł II. Po części oficjalnej, w trakcie której Papież strofował brytyjskiego premiera za planowaną inwazję na Irak, Blairowie zostali zaproszeni do prywatnej kaplicy na mszę świętą. Powtarzana często wersja mówi o tym, że Ojciec Święty udzielił wówczas Blairowi komunii. Inne źródła podają, że Blair przyjął sakrament z rąk papieskiego sekretarza, wówczas biskupa, ks. Stanisława Dziwisza, za wiedzą i przyzwoleniem Papieża.

W lutym zeszłego roku premier wysłuchał nauk przygotowujących do konwersji anglikanina (chrzest anglikański jest uznawany przez Kościół katolicki). W czerwcu pojawił się kolejny raz z rodziną w Watykanie na prywatnej audiencji u Benedykta XVI. Nadszedł wówczas moment, aby przyjąć sakrament bierzmowania i ogłosić światu, że po raz pierwszy w historii premier Wielkiej Brytanii jest katolikiem. Do konwersji jednak nie doszło. Blair w symbolicznym geście podarował Papieżowi fotografię najsłynniejszego anglikańskiego konwertyty z XIX wieku, kardynała Johna Henry’ego Newmana. Cztery dni później złożył rezygnację z premierostwa na ręce królowej Elżbiety.

Dlaczego Blair premier w ostatniej chwili cofnął się przed konwersją? Z pewnością chciał przejść do historii jako pierwszy katolicki szef brytyjskiego rządu, budząc po raz kolejny skojarzenia z pierwszym katolickim prezydentem USA, J.F. Kennedym. Zdecydowały względy natury politycznej. To kardynał Murphy O’Connor przekonał Blaira w ostatniej chwili, że jego decyzja powinna mieć charakter osobisty i prywatny i nie powinna prowokować kontrowersji wokół Kościoła. A dramatyczny gest w Watykanie takie kontrowersje by wywołał. Okazało się potem, że prywatna uroczystość w domu kardynała Murphy’ego O’Connora i tak stała się zarzewiem protestów.

Tony Blair przez lata – jak to nazywała prasa brytyjska – „flirtował z katolicyzmem”, ale w jego politycznej działalności trudno doszukiwać się stałej inspiracji katolickim nauczaniem. Nie chodzi tu tylko o sprawę Iraku. Blair politycznie wojował z Kościołem na wielu frontach. Jego dekada jest określana mianem najbardziej antykatolickiej czy antychrześcijańskiej w nowożytnej historii Wyspy. Zalegalizował związki homoseksualne i adopcję przez pary jednej płci. Jego rząd zmusił katolickie agencje adopcyjne, które ze względu na przekonania religijne odmawiały obsługiwania par gejowskich, do przyjmowania od nich podań. W rezultacie kilka agencji, które w ubiegłym roku znalazły rodziny dla ponad dwustu dzieci, zostało skazanych na zamknięcie. Blair okazał się też aktywnym politycznym mecenasem badań nad zarodkowymi komórkami macierzystymi i nad klonowaniem. Był wreszcie jednym z tych parlamentarzystów, którzy skutecznie oparli się propozycji obniżenia granicy dopuszczalnej aborcji z 24 tygodni na 22.