Co to jest miłość?

A ponieważ wiedział dobrze, jak bardzo jesteśmy w tych sprawach niepojętni, powracał do nich wielokrotnie i na różne sposoby. W wielkiej mowie o Chlebie Życia czytamy: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,55). Odnajdujemy znowu ten sam motyw wzajemnego otwarcia: on we Mnie, a Ja w nim. Dalsze zaś zdanie objaśnia, jak to się stać może: „Jako Mnie posłał Ojciec, a Ja żyję przez Ojca i dla Ojca, tak i ten, kto Mnie pożywa, żyć będzie przeze Mnie i dla Mnie” (J 6,56-57). Nasze przekłady piszą zazwyczaj tylko „przez Ojca” i „przeze Mnie”, lecz użyte tu małe greckie słówko dia, znaczy zarówno „przez”, jak i „dla”.

Dla Jezusa wola Ojca jest „pokarmem”, źródłem siły i samego istnienia nawet. W każdej chwili żyje On tym, co Ojciec Mu daje i czego Ojciec od Niego oczekuje – żyje „przez Ojca”, w każdej chwili też, aż do ostatniego tchnienia na Krzyżu i dobrowolnie przyjętej okrutnej ludzkiej śmierci, jest cały bez reszty „dla Ojca”. Nazbyt często widzimy w tej śmierci jedynie cierpienie (zupełnie tak, jakby Ojciec mógł się lubować cierpieniem Syna!). A tymczasem jest ona przede wszystkim ostatecznym otwarciem, pełnym wyrazem miłości, owym „przez Ojca” i „dla Ojca”, doskonałym przyjęciem i oddaniem. W swoim życiu człowieka jest Jezus zawsze Tym, kim jest od wieczności, objawiając nam w ten sposób tajemnicę wiekuistego Syna i Boga Trójjedynego. A jeżeli my będziemy żyć podobnie jak On, przez Niego i dla Niego, wówczas i my również zostaniemy wciągnięci w ten Taniec Nieskończonej Miłości. Bóg stworzył nas przecież „na swój obraz, stworzył mężczyzną i kobietą” (Rdz 1,27), abyśmy całym naszym człowieczeństwem, całym naszym psychofizycznym „ja” tęsknili i dążyli nawet podświadomie do pełni miłości, do tego nieustannego „przyjmowania i dawania”, które jest odwieczną radością Trójjedynego Boga.