Gdy Bóg się wycofał

Ojcostwo duchowe jest też twórczą odpowiedzią na trudność dostrzeżenia Boga w dzisiejszym świecie. Tę Jego pozorną nieobecność można tłumaczyć, posługując się żydowską opowieścią o stworzeniu świata. Zgodnie z przekazem Bóg się „wycofał” i zrobił miejsce, by świat mógł powstać. Świat jest więc miejscem po Nim, miejscem przepełnionym śladami Jego obecności, podobnie jak pusty pokój ukochanej osoby wypełniony jest jej śladami. Ojciec duchowy pomaga dostrzec owe ślady Boga, zrozumieć i przemienić życie w przygodę podążania za Nim. Co więcej, jeśli prawdziwe jest starotestamentowe przekonanie o nieuniknionej śmierci każdego, kto stanie „twarzą w twarz” z Bogiem, to zupełnie inaczej należy rozumieć Jego nieobecność. Przestaje ona być czymś negatywnym, a staje się przejawem troski i ojcowskiej tkliwości (w duchu wyznania: Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę – Iz 54, 7). Oczywiście w zakresie ludzkich potrzeb doświadczamy pustki i braku, ale w logice wiary jest to obietnica, zapowiedź, przyrzeczenie.

Ostatecznym punktem odniesienia jest Jezus Chrystus, Ojciec Duchowy w pełnym tego słowa znaczeniu, jedyny Pośrednik w relacji z Ojcem, który łączy w sposób doskonały sprawy ludzkie ze sprawami Bożymi, naturę z łaską. Tajemnicę Jego duchowego ojcostwa winniśmy nieustannie rozważać, do niej też na koniec odsyłam. Pierwszym kluczem niech będą słowa: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10, 30).