Zdobyty przez Chrystusa Jezusa (Flp 3,12)

Ukazanie się zmartwychwstałego Chrystusa było związane z powołaniem Szawła do nowych zadań. Pisząc później listy do wspólnot chrześcijańskich podkreślał: „Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, z powołania apostoł przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, którą Bóg przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych” (Rz 1,1). W kontekście wiary i religii biblijnego Izraela Ewangelia nie jest czymś obcym, lecz z nich wyrasta, jako zapowiedziana i przygotowana przez wszystko, co przesądziło o dynamizmie prorockim ksiąg świętych. W Chrystusie ich zapowiedzi spełniły się, a paradoks polega na tym, że przeciwnik wiary w Jezusa i jej prześladowca zrywa ze swoim dotychczasowym sposobem życia i staje się jej głosicielem.

Paweł rozpoczął wszechstronne przewartościowanie swojego życia i postępowania. Odnosząc się do przeszłości w bardzo osobistym Liście do Filipian, napisał: „Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego, Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Jego; zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych” (3,7-11). Pod Damaszkiem Szaweł doświadczył mocy Zmartwychwstania, natomiast później wiele razy miał dostąpić współudziału w cierpieniach Jezusa. Paradoks polegał także na tym, że w gruntownej przemianie Szaweł otrzymał skuteczne wsparcie od tych żydowskich współbraci z Damaszku, których zamierzał prześladować.