Ewangelia daleko od domu

Wszystko zaczęło się od wizyty polskich biskupów w Rzymie zwanej ad limina Apostolorum w 2005 r. Benedykt XVI poprosił wówczas Kościół w Polsce o większe zaangażowanie misyjne. Powiedział: „proszę Was, abyście zachęcali Waszych prezbiterów do podejmowania posługi misyjnej czy też pracy duszpasterskiej w krajach, w których brak duchowieństwa. Wydaje się że jest to dziś szczególne zadanie, a nawet w pewnym sensie obowiązek Kościoła w Polsce. Posyłając jednak kapłanów za granicę, zwłaszcza na misje, pamiętajcie, aby zapewnić im oparcie duchowe i wystarczającą pomoc materialną". Już w październiku 2005 r. zostało erygowane przez Episkopat Polski dzieło Ad Gentes z zadaniem zdobywania i przekazywania funduszy dla naszych misjonarzy. Podobne struktury istnieją przy episkopatach innych krajów, choć często pod innymi nazwami. Oczywiście w Polsce od wielu lat działają różne instytucje, które budzą świadomość misyjną i pomagają misjom, na przykład Papieskie Dzieła Misyjne. Różnica między nami polega na tym, że dzieło Ad Gentes bezpośrednio wspiera polskich misjonarzy. Pomoc pozostałych organizacji kierowana jest natomiast do Stolicy Apostolskiej i tam jest dzielona na różne projekty misyjne prowadzone przez wszystkich misjonarzy świata. Ad Gentes posiada osobowość prawną, dzięki czemu może zawierać umowy z podmiotami kościelnymi i państwowymi. Na przykład z MSWiA, które dysponuje tzw. funduszem kościelnym, dostajemy pieniądze na opłacenia składek ZUS dla misjonarzy świeckich. Jesteśmy także partnerem MSZ.

Co dokładnie dostają misjonarze?

Ze zbiórki w II niedzielę Wielkiego Postu pieniądze trafiają do polskich misjonarzy, którzy realizują przedstawione i zaakceptowane przez Komisję Episkopatu ds. Misji projekty ewangelizacyjne i rozwojowe. Poza tym każdy misjonarz Fidei Donum, czyli ksiądz diecezjalny, a także misjonarz świecki, dostaje od nas zapomogę roczną w wysokości 1200 dolarów. Wszyscy zaś misjonarze, bez jakichkolwiek rozróżnień, którzy przyjeżdżają do kraju na urlop otrzymują 500 zł. To są naprawdę duże kwoty, biorąc pod uwagę, że mamy na misjach blisko 350 księży diecezjalnych oraz osób świeckich, a co roku na zasłużone wakacje wraca do kraju ok. 500 misjonarzy.

Podczas inauguracyjnej zbiórki w 2006 r. na konto dzieła Ad Gentes wpłynęło z całej Polski 1 mln 777 tys. zł. To robi wrażenie, ale ktoś też obliczył, że w przeliczeniu na jednego katolika wypadło po 5 groszy. Jak Ksiądz ocenia naszą świadomość potrzeb misyjnych?

Wcale nie jest taka mała, zwłaszcza gdy chodzi o wiernych świeckich. Bardzo dobrze przyjmowane są wizyty misjonarzy w parafiach – słucha się ich z dużym zainteresowaniem i hojnie wspiera. Nieco inaczej jest z otwartością księży, którzy są zasypywani prośbami o przeprowadzenie różnych zbiórek w parafiach. A proboszczowie muszą się przecież troszczyć przede wszystkim o parafię. Niemniej o potrzebach misji na pewno trzeba więcej mówić podczas spotkań dziekańskich. W naszej diecezji swoimi doświadczeniami mogliby się dzielić wspaniali kapłani, którzy pracowali na misjach, a obecnie są proboszczami. Myślę o księżach Adamie Szkópie i Marku Doszko. Szkoda, że nie znajdują zbyt wielu naśladowców. Od lat wskaźnik powołań misyjnych nie idzie w górę. Ale nic na siłę. Dla osób duchownych to powołanie w powołaniu. Trzeba do niego dojrzeć, odkryć je. Widzę jednak, że coraz rzadziej młodzi księża zastanawiają się nad opuszczeniem rodzinnego kraju, by głosić Ewangelię tysiące kilometrów od domu. Wygoda egzystencji i przewidywalność warunków materialnych w kraju przyzwyczaja. Wielu młodych księży nie pociąga głoszenie Chrystusa w miejscu nieznanym, dalekim. Nie do wszystkich z równą siłą przemawia cała wypowiedź św. Pawła z listu do Filipian o tym, że umie on cierpieć biedę i umie obfitować.