Dawid – mistrz modlitwy uwielbienia

Dawid jest jedną z najwspanialszych postaci Starego Testamentu. To władca, który zapewnił swemu królestwu stabilność i dobrobyt, dzielny wojownik i strateg, szlachetny przyjaciel, a przede wszystkim człowiek z krwi i kości, który w swoim życiu doświadczył i dobra, i zła. Różaniec, 3/2010



Wznosił się na wyżyny świętości. Upadał na niziny grzechu. Powracał do Boga drogami szczerego żalu. Dawid jest dla nas nauczycielem modlitwy płynącej z głębokiej miłości do Boga. Jemu przypisuje się autorstwo Księgi Psalmów, która jest uznawana za perłę literatury światowej. My z tej Księgi możemy się uczyć, jak piękna i owocna może być modlitwa.

Arcydzieło pisane sercem

Księga Psalmów jest skarbnicą wspaniałych, pełnych żaru modlitw. Kościół wykorzystuje je w swojej liturgii i nabożeństwach, aby mówić do Boga i o Bogu słowami nasyconymi blaskiem i wewnętrznym pięknem. Dawid zawarł w nich całe swe serce. Może dlatego są one tak bardzo bliskie również nam. Można w nich znaleźć wszystko, czego doświadcza człowiek: zachwyt Bogiem i podziw dla Jego wspaniałych dzieł, pochwałę Bożych darów, pragnienie szczęścia i niepokój o własną przyszłość… W Psalmach możemy usłyszeć też krzyk rozpaczy, lęku, a nawet strachu o życie w obliczu potężnych wrogów. Dawid pisał także pieśni o charakterze pokutnym, poprzez które oczyszczał swe serce z grzechu słowami prawdziwego żalu.

Wśród 150 Psalmów jest wiele takich, które wielbią naszego Pana i Stwórcę. Dawid doświadczył bliskości Pana w swoim życiu. Zdawał sobie sprawę z tego, że wszystko zawdzięcza Temu, który z pasterza owiec uczynił go królem i wojownikiem, poetą i mędrcem. Doświadczył miłości Bożej, przebaczenia i miłosierdzia. Niespokojne koleje jego losu pozwoliły mu odkryć, jak wspaniały jest Bóg. Dawid poznawał Boga w Jego działaniu. Kiedy wyznawał: „Pan jest moim pasterzem”, słowami tymi chciał wyrazić swoją wdzięczność. Kiedy wzywał: „Alleluja, chwalcie Pana”, wiedział, że nawet najradośniejsze okrzyki i najgłośniejsze pochwały są zbyt małe, aby wyrazić podziw dla Jego mądrości i mocy.

Modlitwa miła Bogu

„Dawid, natchniony przez Ducha Świętego, jest w Psalmach pierwszym prorokiem modlitwy żydowskiej i chrześcijańskiej” (KKK 2579). Rozmodlony, rozśpiewany król jest dla nas mistrzem modlitwy, która jest miła Bogu. Jego Psalmy, pełne podziwu dla Bożych przymiotów i wspaniałości Bożego działania, możemy uczynić naszą modlitwą. Co więcej: winny one być jej początkiem. Każdą modlitwę trzeba bowiem rozpoczynać od uwielbienia i adoracji Pana Boga. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, aby modląc się, pamiętać o tym, do kogo się zwracamy i kim jest ten, do którego ośmielamy się mówić. Biedą wielu współczesnych ludzi jest to, że zagubili poczucie synowskiej bojaźni wobec Boga.

Niektórzy traktują Pana Boga, jakby był ich „kumplem”, kimś „na każde zawołanie”, jednym z nas. Łaskawość Boga nie może być dla nas pretekstem do tego, by próbować Go „poklepywać po plecach”. Psalmy uwielbienia, wychwalające majestat, potęgę i wielkość Boga, pomagają nam uniknąć postawy nonszalancji wobec Niego. Pomagają nam stanąć wobec Boga w postawie szacunku i czci. W postawie adoracji, pokory i całkowitej ufności. „Adoracja jest zasadniczą postawą człowieka, który uznaje się za stworzenie przed swoim Stwórcą. Wysławia wielkość Pana, który nas stworzył (por. Ps 95, 1-6), oraz wszechmoc Zbawiciela, który wyzwala nas od zła. Jest uniżeniem się ducha przed «Królem chwały» (por. Ps 24, 9-10) i pełnym czci milczeniem przed Bogiem, który jest «zawsze większy». Adoracja trzykroć świętego i ponad wszystko godnego miłości Boga napełnia nas pokorą oraz nadaje pewność naszym błaganiom” (KKK 2628).



«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...