Dzieci w niesakramentalnym związku

W swoim domu rodzice nigdy nie powinni zgadzać się na takie zachowania syna czy córki, które są niezgodne z normami Ewangelii i z ich własnym sumieniem. Nie powinni zgadzać się na to, by syn czy córka nocowali w jednym pokoju ze swoją sympatią czy przed ślubem zamieszkali ze swoim „partnerem” w domu rodziców. Nawet w takim przypadku, gdy ich dziecko poczęło się przed ślubem, mają oni moralne prawo twardo stać na straży zasad Ewangelii, gdyż to nie oni, lecz Jezus jest tu najwyższym autorytetem! Poza tym kochający rodzice nie mogą mieć nic przeciwko temu, by ich dziecko było dojrzalsze i szczęśliwsze niż oni i by nie popełniało błędów, które oni popełnili.

Kontrakt cywilny i „wolne związki”

Jeśli syn czy córka decyduje się tylko na kontrakt cywilny, to rodzice mają prawo nie uczestniczyć w takim „ślubie”. Kontrakt cywilny to nie powód do świętowania, gdyż nie zobowiązuje on kobiety i mężczyzny do trwałego i wiernego związku. Prawo państwowe nie może nikogo zobowiązać do miłości. Nie może też nikogo ukarać za wycofanie miłości. Przeciwnie, pozwala na zawarcie kolejnego kontraktu cywilnego komuś, kto opuścił swego małżonka. W praktyce więc kontrakt cywilny - bardziej niż osób - chroni rzeczy materialne, na przykład wspólną własność czy prawa do alimentów.

Jeśli syn czy córka decydują się na życie w „wolnym związku”, to zadaniem rodziców jest stanowcze wyjaśnianie, że „wolne związki” nie istnieją, podobnie jak nie istnieją inne rzeczy wewnętrznie sprzeczne, np. „sucha woda” czy „trójkątny sześcian”. Jedyne, od czego naprawdę wolne są „wolne związki”, to miłość i odpowiedzialność.

Zadaniem rodziców jest naśladowanie Jezusa, który każdemu ze spotykanych ludzi okazywał miłość inaczej, bo w sposób dostosowany do postępowania danej osoby. Ludzi postępujących szlachetnie Jezus wspierał, uzdrawiał, bronił, ale błądzących nie akceptował ani nie tolerował, lecz twardo upominał. Przed krzywdzicielami bronił się i uczył się bronić, a losy Kościoła zawierzał jedynie tym, którzy kochali bardziej niż inni.

Nie szantażować wycofaniem miłości!

Gdy dorosłe dzieci błądzą – w sprawach małżeńskich czy innych – wtedy rodzice mogą i powinni okazywać swój niepokój, smutek czy ból, ale nigdy nie powinni szantażować wycofaniem miłości. Rodzic, który naprawdę kocha, nie przestanie kochać swych dzieci w żadnej sytuacji! Nawet wtedy, gdy bardzo pobłądzą.

Dojrzali rodzice wiedzą o tym, że nikogo nie da się przymusić do mądrości, miłości i szczęścia. W obliczu błędnych decyzji dorosłego dziecka nie ma sensu moralizowanie, straszenie, grożenie. Rodzice powinni otwarcie mówić o tym, co ich niepokoi w zachowaniu syna czy córki, ale warto, by zachowali przy tym spokój i pogodę ducha. Tylko wtedy zachowają szansę na to, że w przyszłości syn czy córka będą mieli odwagę do nich przyjść, poprosić o radę czy o pomoc w mądrym rozwiązywaniu swoich wątpliwości i problemów.

Gdy dorosłe dzieci żyją w związkach pozasakramentalnych, to rodzice powinni być pewni tego, że na postępowanie każdego człowieka Bóg patrzy poprzez pryzmat sumienia tegoż człowieka. Jeśli ktoś żyje w innym związku niż małżeństwo sakramentalne, to nie znaczy, że jest automatycznie skazany na potępienie. Rodzice powinni zachować nadzieję i z ufnością modlić się w intencji dzieci, które pobłądziły. Powinni też - jak ojciec z przypowieści Jezusa - „wychodzić na drogę”, czyli dawać synowi czy córce znaki, że każde ich dziecko ma zawsze wstęp do ich domu. A gdy rodzice staną się dziadkami, powinni z radością i miłością przyjąć swoje wnuki także wtedy, gdy urodziły się one poza małżeństwem. Powinni też wykorzystywać każdy kontakt z wnuczką czy wnuczkiem po to, by zachwycać ich Bogiem i Jego wierną, nieodwołalną miłością, która na tej ziemi najbardziej widoczna jest w szczęśliwym małżeństwie i w trwałej rodzinie.