Polska na dziejowym zakręcie

Jeszcze w uszach brzmi dostojny głos dzwonu Zygmunta, wpisują się weń głos delegata papieskiego, Prymasa Muszyńskiego, wystylizowane, dostojnie wygłoszone przemówienie Marszałka Komorowskiego, pełniącego funkcję prezydenta, oraz natchnione, żarliwe, chwytające za serce przemówienie przewodniczącego „Solidarności” Janusza Śniadka – a niebawem w świadomości odezwie się, stłumione przeżytym bólem, „Witaj, majowa Jutrzenko” z Królową Jasnogórską w tle.

Ileż wątków! Ileż tematów do skomentowania!

W powyższej wypowiedzi nie będzie jednak analizy pojedynczych wątków, nie będzie komentarzy do ustalonych i przeżytych przez Naród bolesnych faktów. Będzie próba – powtarzam z naciskiem: próba – perspektywicznej syntezy narodowej tragedii z oczami wpatrzonymi w święto Narodu 3 Maja, święto Królowej Korony Polskiej.

Narodowa tragedia

Zginął w drodze na katyńską Golgotę Prezydent Państwa z Małżonką, zginął kwiat Narodu – 94 ofiary – w mrożącej krew w żyłach katastrofie. Naród dopytuje się natarczywie o przyczyny, i będzie pytał o nie, dopóki nie zapozna się z uczciwą odpowiedzią na rezultat rzetelnie przeanalizowanych wszystkich współczynników tej makabrycznej katastrofy.

Ten Naród autentycznie płakał, i jeszcze trwa w nieutulonym bólu – wyjątki stanowią wysepki na oceanie narodowej bolesnej zadumy. A narodowy płacz przemówił głosem odpowiedzialności za Polskę, za Polaków zamieszkujących tę ziemię od Bałtyku do Tatr, ale i tych koczujących na krańcach świata. Ten bolesny płacz Narodu był i jest tak głośny, że dotarł do uszu całego naszego dziwnego świata.

Przy całej jego doniosłości i dramatyczności jęk ten jest czymś więcej aniżeli tylko rozdygotanym uczuciem zniewalającego nastroju i innych banalnie komentowanych źródeł, jak to widziały i przedstawiały niepoważne ośrodki przekazu – to był dramatyczny krzyk Narodu, mający znamiona narodowego plebiscytu, zobowiązującego wszystkich, niezależnie od szczebli urzędowej odpowiedzialności, członków wielkiej Rodziny Polaków.

Właśnie – wielkiej Rodziny Polaków. Bo w narodowym żalu i smutku ta Rodzina, której na imię Polska i Polacy, nagle się odnalazła. Polska była i jest razem, i chce pozostać razem, a nie w pojedynkę takich czy innych przyciemnych interesów. I taką właśnie Polskę zauważył cały świat i zadziwił się nią. Dziwny Naród – pomyśleli ludzie na Czarnym Lądzie, w azjatyckich Indiach, żywiołowej Południowej i stechnicyzowanej Północnej Ameryce. W krańcowej rozpaczy nie sięga po przemoc, ale idzie do kościołów i śpiewa „Ojczyznę wolną pobłogosław, Panie”, układa się w kilometrowe rzędy przeniknięte cichym bólem, z kwiatami, zniczami i paciorkami różańca, przesuwanymi w dłoniach.

Ten Naród już nie tylko został zauważony, ale został nauczycielem współczesnego świata, że warto i że trzeba do końca walczyć o prawdę – nawet tę najboleśniejszą, jaką jest Katyń – i w obronie wartości wyrażonych lapidarnie w haśle: „Bóg, Honor, Ojczyzna”.

Taką właśnie Polskę pokazał Narodowi i światu zmarły Prezydent RP Lech Kaczyński. Dobro Narodu, prawdziwa niezależność i tożsamość Polski, prawda, Bóg, chrześcijaństwo w teorii i praktyce życia, rodzina i społeczna solidarność – to były kanony jego życia i politycznej działalności.

Na tych kilka ostatnich dni żałoby narodowej zostały odesłane do magazynów łachmany lichoty, w jakie go ubierano, umilkł – choć niecałkowicie – żmijowy jazgot nienawiści i pogardy. Naród, gros Narodu, nie dał się oszukać. Owszem, dał nieodpowiedzialnym paszkwilantom zdecydowany odpór masowo wyrażonym szacunkiem i miłością. W tym kontekście rodzi się pytanie: Jak to będzie jutro, pojutrze i dalej?

Jedno jest pewne – nie wolno już będzie Polski sobie zawłaszczać, czynić własnością takiej czy innej grupy społecznej czy tym bardziej politycznej. Polska musi być rządzona po myśli Narodu, a więc w prawdzie i uczciwości – rzeczywistej uczciwości.