Doświadczenie znaków czasu

Jak pamiętamy, 13 maja 1982 r. Jan Paweł II powiedział w Fatimie: „Orędzie fatimskie jest ściśle związane z przeznaczeniem Kościoła i ludzkości. Jest orędziem wieku, zawsze istotnym, jak Ewangelia (...). Jest otwarte (...). Trzeba je podejmować wciąż na nowo, (...) zgodnie ze znakami czasu”. W tym duchu Papież nazwał adwentem czas zbliżającego się jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa i przygotowując Kościół do niego, zanosił do Fatimskiej Pani żarliwą modlitwę za całą ludzkość. Modlił się: „Maryjo, w tym czasie Adwentu trzeciego milenium pomagaj nam, Twoim dzieciom, odnajdywać w Chrystusie drogę powrotu do domu wspólnego Ojca. O Matko umiłowana, wspomagaj nas na tej pustyni pozbawionej Boga, po której wydaje się błąkać nasze pokolenie i pokolenie naszych dzieci, aby znalazły ostatecznie Boskie źródło swego życia i spoczęły w nim”. Innym razem Jan Paweł II mówił, że Fatima to „znak czasu, który z wolna dojrzewa, znak bogaty w obietnice… który z końcem stulecia zdaje się przybliżać do swego wypełnienia”.

„Świat bez Boga”

Jakie znaki przekonywały Papieża Polaka o związku objawień fatimskich z historią Kościoła i świata? Prawdą jest, że Matka Boża w 1917 r. przekazała w swoim orędziu pewien scenariusz wydarzeń naszych czasów, mający się zakończyć Jej zwycięstwem. Wiele znaków – faktów przeszło już do historii, a wciąż pojawiają się nowe. Wiemy np., jakie były owoce poświęcenia się Portugalii Niepokalanemu Sercu Maryi w 1931 i 1938 r.: została ocalona od rewolucji, która zniszczyła Hiszpanię, i od drugiej wojny światowej. Portugalia zdołała zachować neutralność. Podobnie na owoce poświęcenia świata i Rosji przez Papieża w 1984 r. nie trzeba było długo czekać – wkrótce upadł komunizm. Kościół w krajach Europy Środkowo-Wschodniej odzyskał wolność.

Jednak w latach 90. ubiegłego wieku pojawił się inny znak, który Jan Paweł II nazywa krótko: „świat bez Boga”. Świat znalazł się dosłownie na krawędzi moralnej zagłady. Jan Paweł II wylicza kolejno zagrożenia: głód i wojny, wojnę atomową i nieobliczalne samozniszczenia, grzechy przeciw życiu człowieka od jego zarania, nienawiść i podeptanie godności Ducha Bożego, wszelkie rodzaje niesprawiedliwości w życiu społecznym, państwowym i międzynarodowym, deptanie Bożych przykazań, usiłowanie zdeptania samej prawdy o Bogu w sercach ludzkich, grzechy przeciw Duchowi Świętemu.

W tym kontekście pomocna okazuje się wypowiedź Jana Pawła II, który w maju 1991 r. mówił w Fatimie: „Będziemy się musieli chyba wkrótce przygotować na wielkie doświadczenia, które mogą nawet domagać się narażenia naszego życia i całkowitego poświęcenia się Chrystusowi i za Chrystusa. Może to być złagodzone dzięki waszej i naszej modlitwie, ale nie może być już odwrócone, ponieważ tylko tak może nastąpić rzeczywiste odnowienie Kościoła. Jakże często przez krew Kościół się już odnawiał! Nie inaczej dokona się to także i tym razem. Obyśmy byli silni, przygotowani i ufni wobec Chrystusa i Jego świętej Matki. Odmawiajmy wiele razy i często Różaniec”.

Odpowiedzią Kościoła na krzewienie się „kultury zła” była m.in. beatyfikacja Hiacynty i Franciszka w 2000 r. Oznaczała ona pełen nadziei znak, że życie według orędzia fatimskiego owocuje świętością. Czy podobnie takimi znakami świętości nie było życie, cierpienie i śmierć Jana Pawła II, świadka Fatimy? Także inne znaki potwierdzają, że jesteśmy coraz bliżej triumfu Niepokalanego Serca Maryi. Coraz więcej ludzi żyje orędziem fatimskim, nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca i osobiste poświęcenie się Maryi nabierają coraz większej popularności.

Także obecny pontyfikat uwzględnia fatimskie „sygnały ostrzegawcze” i proponowane tam „lekarstwo”. Zapewne Papież Benedykt XVI pielgrzymuje do Fatimy, aby wgłębić się w słowa Maryi, potwierdzające zależność dziejów świata od wypełnienia próśb Matki Bożej Fatimskiej.