Doświadczenie znaków czasu

W 2017 r. przypada setna rocznica objawień fatimskich. Od 13 maja 2009 r. trwa Wielka Nowenna Fatimska, przygotowująca nas do tego wydarzenia. Poszczególne lata zostały podzielone według najważniejszych treści orędzia fatimskiego. Przewodnim hasłem obecnego roku są słowa: „Bezpieczni na krawędzi czasu – zawsze przy Maryi”. Jakie znaki czasu świadczyłyby o tym, że świat i ludzkość znajdują się na „krawędzi”?

Nie ukrywam, że wokół objawień fatimskich narosło wiele teorii spiskowych czy, inaczej mówiąc, nieudokumentowanych hipotez. Niektóre z nich dotyczą ukrywanej rzekomo przez Watykan „czwartej tajemnicy fatimskiej” związanej z końcem świata. Ma być w niej scenariusz ostatecznej katastrofy świata i upadku ludzkości. Czy to wyłącznie czysta fantazja?

Dziennikarskie fantazje

Samo istnienie „czwartej tajemnicy” jest oczywiście dziennikarskim wymysłem, powstałym w kontekście ujawnienia przez Kościół w 2000 r. tzw. trzeciej tajemnicy fatimskiej. Ta tajemnica, przypomnę, dotyczyła zamachu na życie Jana Pawła II 13 maja 1981 r. oraz upadku komunizmu. Według spiskowej teorii, której jednym z autorów jest dziennikarz Antonio Socci, rzekomo trzecia tajemnica mówiła również o kryzysie wiary i załamaniu hierarchii Kościoła w obliczu fali herezji. Inni autorzy poszli jeszcze dalej, twierdząc, że w trzeciej tajemnicy fatimskiej była także mowa o końcu świata. Przyznam się, że sam w początkach moich zainteresowań objawieniami fatimskimi także uległem wspomnianej teorii.

Kolejne spekulacje, a raczej dziennikarskie fantazje związane z trzecią tajemnicą fatimską, wybuchły krótko przed 90. rocznicą objawień – w 2007 r. Interweniował wówczas kard. Tarcisio Bertone, oświadczając kilkakrotnie, że całość tej tajemnicy została opublikowana i prawidłowo zinterpretowana. Ponadto, jak dodał, s. Łucja tuż przed śmiercią w 2005 r., potwierdziła, że Jan Paweł II wiernie przekazał treść trzeciej tajemnicy. Czy mamy prawo nie ufać nawet powiernicy Maryi?

Prawdą jest jednak, że nierzadko po czasie dowiadujemy się o czymś, co wcześniej było podawane w wątpliwość albo wydawało się tylko dziennikarską sensacją. Myślę tu np. o informacji, która pojawiła się po latach, że w 1981 r. zapadła decyzja o przygotowaniu komunikatu o śmierci Jana Pawła II. Operacja ciężko rannego Ojca Świętego w klinice Gemelli początkowo nie rokowała nadziei na uratowanie życia Papieża.

Wspomina o tym kard. Bertone, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, w wywiadzie przeprowadzonym przez watykanistę telewizji RAI Giuseppe de Carli. Książka-wywiad kard. Bertone pt. „Moje rozmowy z siostrą Łucją” ukazała się kilka dni przed 90. rocznicą objawień i 26. rocznicą zamachu – w 2007 r. Zawiera zapis rozmów z s. Łucją, które na prośbę Jana Pawła II prowadził on w 2000 r., w związku z podjętą przez Papieża decyzją o ujawnieniu treści trzeciej tajemnicy fatimskiej.

Dodam, że spotkanie s. Łucji z Tarcisio Bertone, wówczas sekretarzem Kongregacji Nauki Wiary i pełnomocnikiem Ojca Świętego, odbyło się 27 kwietnia 2000 r. w Coimbra. W czasie tej rozmowy s. Łucja powiedziała, że wizja fatimska mówi przede wszystkim o walce ateistycznego komunizmu z Kościołem i chrześcijanami, że opisuje ona ogromne cierpienia świadków wiary w XX wieku.

Fatimskie doświadczenie

Po cudownym ocaleniu życia Jana Pawła II, 13 maja 1981 r., a następnie po jego zawierzeniu świata i Rosji Matce Bożej, 25 marca 1984 r., mówiło się o „fatimskim doświadczeniu” Ojca Świętego. Panowało przekonanie, że razem z Papieżem i z Matką Bożą Fatimską wkroczymy w trzecie tysiąclecie wiary, w decydującą fazę ludzkości. Mówił o tym sam Jan Paweł II w liście skierowanym do biskupa Leirii i Fatimy Serafima de Sousa Fereira e Silva, 1 października 1997 r.: „Gdy u progu trzeciego tysiąclecia patrzymy na znaki czasu, dane nam w XX wieku, Fatima jawi się na ich tle jako niewątpliwie jeden z największych. Fatima pozwala nam dostrzec działanie Boga, opatrznościowego Przewodnika, cierpliwego i wyrozumiałego Ojca, także w XX wieku. Pod macierzyńskim płaszczem Maryi, która z Fatimy osłania nim całą ziemię, ludzkość odczuwa tęsknotę za domem Ojca…”.