Próbowałem ludziom pomóc

Niewielki kościółek w Pruszkowie-Tworkach, mimo że w mieście były jeszcze dwa kościoły, stał się w krótkim czasie centrum opozycyjnej działalności i walki o niepodległość. Ks. Roman  organizował różnego rodzaju spotkania z księżmi, politykami, historykami. Również wycieczki patriotyczne. Nie tylko do miejsc kultu religijnego. Także do tych związanych z walką przeciwko okupantom – zarówno niemieckim, jak i rosyjskim. Podziemia kościółka, gdzie była biblioteka parafialna, od stanu wojennego stały się dla miejscowych działaczy „Solidarności”, okolicznych miasteczek i wsi, miejscem wszelkich spotkań – jawnych i konspiracyjnych. W Pruszkowie zaczęły wychodzić lokalne pisma podziemne. Dzięki licznym znajomościom ks. Indrzejczyk nawiązał szybko kontakt z działaczami podziemia z Warszawy. Stamtąd przywoził matryce, farby i papier. Pierwsze nielegalne tytuły. W razie potrzeby bywał nawet lektorem w podziemnym radiu „Solidarność”. Do kościółka w Pruszkowie przyjeżdżali znani wykładowcy z prelekcjami z zakresu historii najnowszej, kultury. Także artyści ze spektaklami teatru podziemnego. Tu także powstała, dzięki darom obcokrajowców, apteka leków zagranicznych. – Organizowaliśmy spotkania dla nauczycieli, służby zdrowia. Nazywałem je spotkaniami młodej inteligencji katolickiej – opowiadał ks. Indrzejczyk. – Próbowałem ludziom pomóc, by nie stracili ducha i zachowali godność. Żeby, jeśli widzieli jakieś dobro, włączali się w jego tworzenie. Uważałem, że jeżeli człowiek ma jakiś moralny pion, to później można mu wszystko powierzyć. Byłem przekonany, że trzeba wzmacniać przyjaźń, współodpowiedzialność. To właśnie, moim zdaniem, było treścią „Solidarności”. Chodziło o to, żeby rozbudowywać ludzkie pozytywne cechy, które mogłyby przeciwstawić się złu. Złu, które w sposób legalny było przekazywane przez reżim komunistyczny ludziom.

Zesłany do… Warszawy

Ks. Roman Indrzejczyk pod wpływem nacisków na ówczesnego biskupa warszawskiego został usunięty z Pruszkowa-Tworek i „przesunięty” do warszawskiego kościoła pw. Dzieciątka Jezus w Warszawie. Parafia obejmowała kilkanaście uliczek w jednym z najbardziej ekskluzywnych osiedli starego Żoliborza. Ks. Indrzejczyk – jak mówią wierni – otworzył kościół nie tylko dla parafian. Wprowadził zasadę otwartego kościoła. Wchodzili tam nie tylko ci, którzy chcieli się pomodlić, ale i tacy, którzy chcieli się ogrzać. Bezdomni, biedni. Sobie odejmował, kiedy była potrzeba dać innym. Wkrótce parafia w ekskluzywnym osiedlu ożywiła się działalnością podobną do tej, jaką ks. Roman prowadził w Pruszkowie. Również tu, dzięki kontaktom Księdza z działaczami Komisji Krajowej „Solidarności”, szybko na plebanii „zagnieździła” się „Solidarność”. Służba Bezpieczeństwa dopiero po roku odkryła rolę, jaką odgrywa nowy proboszcz. „W zamian za to” podpaliła świątynię. „Nieznani sprawcy” wywiercili dziurę w ścianie kościoła i wpuścili łatwopalną ciecz. Płonął ołtarz. Cudem uratowano wnętrze.

W drugiej połowie i końcówce lat osiemdziesiątych na plebanii niewielkiego kościoła rozpoczęły się tajne posiedzenia najwyższych władz „Solidarności”. Zarówno struktur regionalnych, jak i krajowych, m.in. Tymczasowej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, Komisji Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”. U proboszcza Indrzejczyka powstał też Komitet Obywatelski przy Lechu Wałęsie. W 1987 r. doszło tu do spotkania krajowych struktur „Solidarności” przed przyjazdem Jana Pawła II do Polski. Następnego roku na plebanii u ks. Indrzejczyka odbył się nielegalny zjazd tolerowanej już wówczas przez komunistów „Solidarności” i przedstawicieli niektórych partii opozycyjnych.

– Jeszcze podczas obrad Okrągłego Stołu odbywały się u nas spotkania różnych ludzi związanych z opozycją. Bywali tu m.in. bracia Kaczyńscy – wspominał ks. Indrzejczyk. – Sam w nich nie uczestniczyłem, jedynie udostępniałem pomieszczenia. Słowem – bywało tu mnóstwo ludzi, którzy później budowali wolną Polskę.

W wolnej Polsce...

Ks. Roman Indrzejczyk nie tylko zakładał jadłodajnie dla ubogich. Pomagał też materialnie tym, którzy niegdyś walczyli o wolną Polskę, a w niepodległej Rzeczypospolitej zostali odrzuceni. Paradoksalnie, jakby za swoją pracę na rzecz niepodległości, przez kilka lat nie mieli pracy. Ks. Indrzejczyk włączył się również w dialog między religiami. Współtworzył Polską Radę Chrześcijan i Żydów. W żoliborskim kościele rozpoczęły się wspólne modlitwy.

W 2004 r. ks. Indrzejczyk odszedł z probostwa na emeryturę. W następnym roku został powołany na kapelana Prezydenta Rzeczypospolitej i rektora prezydenckich kaplic. Pytany o krótkie podsumowanie dwudziestu lat niepodległości kraju, nie wpadał w zachwyt nad dokonaniami rodzimych polityków, wielu jego niegdysiejszych znajomych i przyjaciół. Mówiąc o rywalizujących ze sobą politykach, a także o ich kondycji moralnej, ks. Indrzejczyk przyznał, że spodziewał się czegoś lepszego po elicie politycznej. Z jednej strony – dbałości o ludzi niezamożnych, z drugiej – o kondycję moralną narodu. Lecz, jak zauważył w jednym ze swoich wierszy: „(...) Zbyt byli ambitni, mieli własne wizje,/o tych samych sprawach inaczej mówili./I się podzielili, odeszli od siebie,/nawet się skłócili, ręki nie podadzą...”.

Uważałem, że jeżeli człowiek ma jakiś moralny pion, to później można mu wszystko powierzyć. Byłem przekonany, że trzeba wzmacniać przyjaźń, współodpowiedzialność