To był cud

W izbie przyjęć Adam Gotner, postrzelony sześcioma kulami, przesiedział wśród nieżyjących już ludzi kilka godzin. Ktoś stwierdził, że ma przestrzeloną tętnicę, więc lada chwila umrze. Czasem tylko jakaś pielęgniarka albo lekarz podchodzili i sprawdzali, czy siedzący ze spuszczoną głową, z na pół rozerwanymi plecami i płucami na wierzchu młody mężczyzna jest już zimny. – Na krótko odzyskiwałem przytomność. Traciłem. Odzyskiwałem. W tych przebłyskach świadomości widziałem tylko jakichś pokrwawionych ludzi i krew na podłodze – opowiada Adam Gotner. – Słyszałem, jak lekarze po raz kolejny przychodzili i oceniali: Ten będzie żył, tamten nie... Podczas kolejnego obchodu – jak później opowiadał mi dr Roman Okoniewski – zatrzymał się przy mnie dr Marian Teleszyński – doświadczony lekarz wojskowy, który walczył w czasie wojny pod wodzą gen. Andersa. Zapytał tylko: „A ten co?”. Jakiś medyk oznajmił, że mam przestrzeloną tętnicę. Ale doktor dokładnie obejrzał mnie, bo zdziwiło go, że jestem tak długo ciepły. I wtedy okazało się, że nie mam przestrzelonej tętnicy, tylko żyłę podobojczykową. Szybko więc wzięli mnie na salę operacyjną. I tak dzięki Bożej Opatrzności żyję.

Po operacji Adam Gotner był nieprzytomny przez cztery dni. Kiedy wybudzał się, widział tylko mgłę. Był wściekły, że musi wracać do świata zewnętrznego. Bo jak dziś zapewnia, po tamtej stronie było mu lepiej. – Naprawdę widziałem jakieś aniołki. Byłem bardzo szczęśliwy, że tam trafiłem – mówi. – Kiedy wracałem na stronę życia, to jakoś się bałem, bo nie wiedziałem, co mnie tu czeka.

Wiara i dwaj lekarze

Rozwidniało się, kiedy Grażyna Gotner, żona Adama, szła do pracy. Całą szerokość ulicy zajmowała już manifestacja stoczniowców. Nie wiedziała, co się stało pod stocznią. Spotykała jednak kolegów męża i miała wrażenie, że mąż jest gdzieś w tym manifestującym tłumie. – Poszłam do pracy i mówię do szefowej: „Proszę mnie zwolnić”. Nie chciała. W końcu w desperacji powiedziałam, że wychodzę – opowiada Grażyna Gotner. – Miałam wrażenie, że z Adamem stało się coś złego. Pobiegłam do domu i obdzwoniłam wszystkie szpitale. Ale nigdzie go nie było. W końcu mąż koleżanki powiedział, że Adam jest w Szpitalu Miejskim. Ale dodał, że nie wie, czy w tej chwili jeszcze żyje. Pobiegłam jak szalona. Była już za kwadrans siedemnasta, a o piątej zaczynała się godzina milicyjna. Zdążyłam... Leżał pokrwawiony na łóżku i żółty jak cytryna. Lekarze przez 2 tygodnie nie dawali mężowi szans na przeżycie. Przez te 2 tygodnie codziennie mówiono mi, żebym jechała do Kartuz albo do Kościerzyny po trumnę dla Adama, bo tu już się skończyły. „Chyba – dodawali z powątpiewaniem – że zdarzy się cud”. Dla mnie, dziewiętnastoletniej dziewczyny, to było straszne. Podobnie jak inne jeszcze, dręczące mnie do dziś przeżycie. Codziennie, gdy przychodziłam do szpitala, po każdej nocy wynoszono kogoś zmarłego... Chyba do końca swoich dni od tych scen się nie uwolnię. Zresztą, kiedy po prawie dwóch miesiącach zabierałam męża do domu, też nie wróżono mu wiele życia. Ale cud się zdarzył. Dzięki Panu Bogu i fantastycznej pracy lekarzy Mariana Teleszyńskiego i Romana Okoniewskiego Adam powoli wracał do życia.

Po 2 miesiącach pobytu Adama Gotnera w szpitalu lekarze stwierdzili, że jak najszybciej powinien wrócić do domu i tam kontynuować leczenie. W 9 miesięcy później stanowczo doradzali mu jak najszybszy powrót do pracy. – Mąż był bardzo osłabiony psychicznie – opowiada Grażyna Gotner. – Nerwowy. Jak zobaczył jakiegoś mężczyznę na korytarzu, to strasznie krzyczał, bo wydawało mu się, że jest to milicjant. Próbował go nawet pobić. Pewnego dnia dr Okoniewski poprosił mnie do gabinetu i powiedział: „Jeżeli pani chce, żeby mąż wrócił do życia, to proszę zabrać go do domu. W przeciwnym wypadku, rozpamiętując to, co się wydarzyło, będzie pogrążał się psychicznie i nigdy nie wyjdzie z traumy”. Zapytałam: „Dokąd mam go zabrać?”. Bo tam, gdzie mieszkałam, wymówiono mi pokój. Nie było wiadomo, jak się władza zachowa wobec ofiar. Czy wywiozą nas „na białe niedźwiedzie”... Pytam więc pana doktora: „To gdzie ja mam męża wziąć z otwartymi płucami i w gipsie?”. No i poszłam do tych stoczniowych związków. Wiadomo, jakie one były. Ale trafił się tam prawdziwy związkowiec – pan Cupisz i pani Halinka Kościelna, która pracowała w kadrach. Chodziłam do nich kilkakrotnie i ci ludzie nam bardzo pomogli. Wzięłam pismo od dr. Okoniewskiego, który napisał, że jeśli mąż nie wyjdzie w najbliższym czasie ze szpitala, to zwariuje.

No i już w końcu stycznia albo na początku lutego dostaliśmy maleńkie mieszkanie z odzysku. Pierwsze tygodnie spaliśmy na podłodze. Na gazetach i naszych ubraniach. Nie mieliśmy żadnego posłania. Po prostu nie mieliśmy nic. Tylko wiarę w to, że wszystko będzie dobrze. I mąż, dzięki Bogu, powoli odzyskiwał życie. Dziś mamy dwoje dzieci. Syn jest lekarzem, córka – chemikiem.

Adam Gotner, dzięki samozaparciu i olbrzymiej pomocy żony, w 1971 r. wrócił do swojego wymarzonego technikum. Również do pracy. W 1980 r. brał udział w strajku i współtworzył „Solidarność” w Stoczni Gdyńskiej. Był jednym z inicjatorów i bardzo aktywnym działaczem budowy dwóch pomników poświęconych poległym stoczniowcom. W III Rzeczypospolitej aktywnie włączył się w budowę nowej Polski.