Strach ma wielkie oczy

Mimo że zdrowy człowiek nakierowany jest na ochronę życia, to jednak nie każdy boi się śmierci. Ten lęk jest obcy ludziom, którzy przeżyli doświadczenie śmierci klinicznej. Większość z nich opisuje to przekroczenie progu życia jako niezwykle pozytywne, jako spotkanie ze światłem nieporównywalnym z czymkolwiek, co znali, od którego biło niesamowite ciepło, dobro, miłość i absolutna akceptacja, tak że człowiek jak naj­szybciej chciał znaleźć się w jego centrum. Wszyscy podkre­ślali, że chcieli tam pozostać i wcale nie mieli ochoty wracać do ziemskiego życia, mimo tego, że niektórzy z nich posiada­li rodziny, dzieci i wiele niedokończonych spraw. W obliczu spotkania z wiecznością wszystko to, co ziemskie, straciło dla nich jakąkolwiek wartość.

Raymond Moody, lekarz i psycholog, który przez wiele lat prowadził badania, spisując doświadczenia osób, które prze­żyły śmierć kliniczną, podsumowując swoją pracę, powie­dział: „Po rozmowach z ponad tysiącem osób, które miały tego rodzaju doświadczenia, i mając wielokrotne do czynie­nia z naprawdę nadzwyczajnymi i trudnymi do zrozumienia elementami tych doświadczeń, dały mi one dużą pewność, że po śmierci jest życie”^[1]. Czy przedstawiony przez ap. Paw­ła w 2 Liście do Koryntian 12,2 opis człowieka, który w za­chwyceniu wzięty został do trzeciego nieba, pokazuje prze­życia śmierci klinicznej? „Znałem człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty – czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – został uniesiony w za­chwyceniu aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek – czy to w ciele było, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – zo­stał uniesiony w zachwyceniu do raju i słyszał niewypowie­dziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać”.

Czy doświadczenie, jakie przeżył Paweł pod Damaszkiem, w jakiś sposób przypominało to, czego doświadczają osoby w stanie śmierci klinicznej? Czy światłość, która oślepiła i zmieniła bezwzględnego prześladowcę chrześcijan w peł­nego miłości świadka Chrystusa, była tą samą światłością, którą widzą osoby będące na granicy życia i śmierci?

Znamienne jest, że osoby po przeżyciu śmierci klinicznej nie tylko przestają bać się śmierci, ale często diametralnie zmie­niają swoje życie. Pieniądze, rzeczy materialne tracą dla nich jakąkolwiek wartość, liczy się tylko to, co sami mogą dać in­nym – miłość. Nawet jeśli znaleźlibyśmy wiele dowodów na twierdzącą odpowiedź, pamiętajmy, że będą to tylko przy­puszczenia. Sam apostoł Paweł pisał w 1 Liście do Koryntian 13,12, że „teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz pozna­nie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany”. Dopóki nie przekroczymy progu śmierci, to, co jest po drugiej stronie, będzie dla nas tajemnicą. I zawsze też w jakiś sposób będziemy lękać się tej tajemnicy, tak jak oba­wiamy się zawsze tego, co jest dla nas nieznane, czego jeszcze nie doświadczyliśmy.

Rozmyślając o własnym umieraniu, warto czytać Boże Słowo, ale także to, co na ten temat mówi świat nauki czy medycy­ny. Zastanawia, że niektóre opisy doświadczeń śmierci kli­nicznej są dziwnie zbieżne z tym, co na temat życia niektórych ludzi po śmierci mówił Jezus (zob. Ewangelia Mateusza 25,30). Dr Moody w swoich badaniach wykazał, że niewielki procent badanych (ok. 3 %) miało diametralnie inne doświadczenia niż te opisane wyżej – zamiast światłości doświadczyli po­padnięcia w ciemność i nicość, w której czuli się zagubieni i bezradni… „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha” (Ewan­gelia Łukasza 8,8), jak mawiał Mistrz z Nazaretu.

Iwona Holeksa duszpasterz internetowy