Jezus i Ewangelie w ogniu dyskusji

Ks. Jacek Molka: – W ostatnich latach ukazały się dwa bardzo ważne tomy książki „Jezus z Nazaretu”, w których Benedykt XVI wykorzystuje najnowsze wyniki badań biblijnych i przedstawia całościowy obraz głównego Bohatera Ewangelii. Papież kładzie nacisk na zawarte w nich informacje, które wskazują, że Jezus z Nazaretu objawiał się światu jako ktoś większy niż najwięksi nawet prorocy. Apostołowie szybko rozpoznali w Nim Mesjasza, co więcej – Syna Bożego i Zbawiciela wszystkich ludzi. Na jaki problem wskazuje tytuł książki „Jezus i Ewangelie w ogniu dyskusji”, której jest Ksiądz – wraz z ks. prof. Józefem Kudasiewiczem – autorem?

Ks. prof. Henryk Witczyk: – W naszej książce podejmujemy w gruncie rzeczy dwa zagadnienia. Ja odpowiadam na zarzut, że przedstawiony w Ewangeliach obraz Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego jest wytworem fantazji religijnej Apostołów, jak twierdzili niektórzy XIX-wieczni orientaliści i historycy zafascynowani starożytnymi mitami: H. S. Reimarus (+1768), D. F. Strauss (+1874). Zresztą te teorie były jeszcze kilka lat temu prezentowane w Polsce jako rzekomo godne zaufania wyniki badań historyczno-socjologiczno-religijnych.

W świetle tych publikacji, Jezus jako Mesjasz i Syn Boży to mit (fantazmat) wymyślony przez Apostołów (Piotra i jego grupę) po tragicznej śmierci Jezusa na krzyżu. Chcąc psychologicznie i religijnie usprawiedliwić swoje niechlubne zachowanie w kontekście procesu i drogi krzyżowej Jezusa, a zarazem utrwalić otrzymane pierwszeństwo w „ruchu Jezusa”, zaczęli oni głosić, że Jezus żyje. W tym celu opowiadali wymyślone przez siebie historie o tym, że Go rzekomo widzieli jako zmartwychwstałego. Bazowali na powszechnej opinii, że Jezus był „sprawiedliwy”. A Księga Mądrości gwarantuje, że „dusze sprawiedliwych są w ręku Boga” (3,1), a więc żyją. Tę prawdę teologiczną
ubrali w szatę wymyślonych przez siebie opowiadań o ukazywaniu się Jezusa ukrzyżowanego – w nowym, niematerialnym ciele. W związku z tym kończące Ewangelie opowiadania o spotkaniach kobiet, apostołów i innych uczniów ze zmartwychwstałym Jezusem są po prostu mitami: zwykłemu człowiekowi Jezusowi przypisują cechy osoby boskiej, a z Proroka z Nazaretu, który w całkowitej wolności zaakceptował swoją „przegraną” i haniebną śmierć, czynią Mesjasza Izraela i Zbawiciela świata. Co więcej, teoria ta głosi, że w historii Jezusa wydarzyły się ostatecznie „trzy przegrane”, które są spowodowane przez Jego uczniów: to oni przemienili Jego oryginalne nauczania o wolności człowieka w orędzie o panowaniu Boga; to oni nadali Jego śmierci na krzyżu sens Ofiary za grzechy (podczas gdy On umierał całkowicie bezradny i wolny w swoim opuszczeniu); to oni ogłosili, że żyje w nowym, chwalebnym ciele i ukazuje się swoim wybranym. Na pierwszy rzut oka teoria ta – opatrzona odniesieniami do reguł psychologii i socjologii – nosi znamiona wywodu naukowego, którym w rzeczywistości nie jest. Zasadza się bowiem na wpisaniu w ewangeliczną historię Jezusa „filozofii wolności” i odgórnej negacji jakichkolwiek odniesień do Jego posłannictwa jako Mesjasza i Syna Bożego.

– W jaki sposób Ksiądz Profesor wykazuje, że teoria ta jest fałszywa i w gruncie rzeczy nie jest odczytaniem Ewangelii, ale wpisywaniem w nią wymyślonego przez myśliciela-fenomenologa obrazu Jezusa – głosiciela wolności?

– W rozdziale „«Trzy przegrane» – finał historii Jezusa z Nazaretu?” zajmuję się tymi trzema rzekomymi „przegranymi Jezusa”. Najpierw zajmuję się „pierwszą przegraną”, która miałaby polegać na wypaczeniu nauki o wolności człowieka jako głównym celu działania i nauczania Jezusa ziemskiego. Przytaczam argumenty, które przekonują, że Jezus z Nazaretu w swoim ziemskim nauczaniu był kimś nieskończenie większym niż ówcześni uczeni w Piśmie czy nawet starotestamentowi prorocy. Opowiadał przypowieści czy sentencje mądrościowe, które nie dotyczą w pierwszym rzędzie fenomenu ludzkiej wolności, lecz podają nam różne reguły obecności Boga w życiu ludzi, do których Jezus przychodzi. Co więcej, dokonywane przez Niego liczne cuda i egzorcyzmy są potwierdzeniem faktu, że właśnie w Jezusie z Nazaretu weszło w życie ludzi królowanie Boga (Jego aktywna obecność) i ciągle się intensyfikuje. A odwołanie przez ziemskiego Jezusa tak ważnych dla judaizmu przepisów Tory jak te, które dotyczą szabatu, listu rozwodowego, kultu ofiarniczego ze zwierząt, prawa o czystości pokarmów i ludzi, dobitnie świadczy o Nim jako o Mesjaszu, posłanym od Boga i mającym autorytet Boga. Nie tylko ówcześni rabini, ale nawet Jan Chrzciciel i wcześniejsi wielcy prorocy nie byli w stanie tego dokonać. A wyrzucenie z dziedzińca świątyni zwierząt (przeznaczonych na ofiary) i słowa o zburzeniu tej majestatycznej budowli – to gest, w którym już przed zmartwychwstaniem Jezus zapowiedział, że ustanowi nowy kult z Eucharystią upamiętniającą Jego Ofiarę na krzyżu w centrum oraz że wzniesie nową świątynię – a będzie nią Jego uwielbione Ciało (por. J 2, 13-22 i paralelne teksty w Ewangeliach synoptycznych oraz w 1 Kor 11). Jezusowi nie chodziło o odnowienie judaizmu i życia Izraela w duchu wolności, ale o ustanowienie nowego Przymierza otwartego „dla wielu” ludów („Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej” – Łk 22, 19) i powołanie nowego ludu Bożego, obejmującego zarówno Izraela Bożego, jak i ludzi ze wszystkich narodów i języków, będącego żywą przestrzenią aktywnej i zbawczej obecności Boga (królowania Boga) w tym świecie.

– A co z „drugą przegraną” Jezusa – tą związaną ze śmiercią na krzyżu?

– Ta absurdalna wręcz interpretacja opiera się na jednym i to wyrwanym z kontekstu Ewangelii oraz Ps 22 zdaniu, które wypowiada umierający Jezus: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Miałoby ono – według tej teorii – dowodzić jedynie heroizmu całkowicie wolnego Jezusa, który niczego nie przewiduje po swej śmierci, o nic się nie modli, a jedynie powierza swą wolność Bogu i Jego decyzjom w ramach Sądu Ostatecznego na końcu czasów.