Chodzenie po grani

POD OCHRONĄ

Pisałem wyżej, że dobrze by było, aby przedsmak kapłańskiego życia był zbliżony do jego smaku, czyli do księżowskiej codzienności. Z drugiej strony potrzebna jest w tym także pewna pedagogia. Powracając do żołnierskiej analogii, trzeba powiedzieć, że przecież rekruta nie wysyła się od razu na front. Gdybyśmy u progu kapłaństwa wiedzieli o kapłaństwie wszystko, mogłaby to być myśl – nie waham się powiedzieć – paraliżująca, a może nawet – przerażająca. Bóg nas przeprowadza stopniowo przez radości i trudności kapłańskiego żywota.

Właśnie dlatego Kościół powinien wypracować lepsze mechanizmy wspomagające zwłaszcza młodego księdza. Wysokie wymagania życia duszpasterskiego, gdzie nagle żąda się od niego doskonałości i fachowości w różnych dziedzinach, niejednokrotnie prowadzą do szybkiego załamania się. I choć to prawda, że nie da się nauczyć pływać, nie wchodząc do wody, prawdą jest również to, że zbyt głęboka woda grozi utonięciem. Sprawiedliwie wcale nie znaczy po równo. Także w odniesieniu do obowiązków duszpasterskich.

Zdaję sobie sprawę, że w poszczególnych przypadkach pole manewru jest niewielkie, ale nie bez określonych skutków dla kondycji młodego księdza jest to, ile musi wziąć godzin katechezy i w jakiej szkole. Podobnie jest z innymi działaniami duszpasterskimi, które najczęściej rozdzielane są po równo.

Równie ważny jest dobór pierwszych parafii: ze względu na ich specyfikę duszpasterską, jak i samą osobę proboszcza. Dobrze byłoby wybierać takie parafie, gdzie proboszczami są na przykład dawni moderatorzy seminaryjni, którzy mają doświadczenie wychowawcze, i im powierzać młodych księży. Taka formuła „stażu” dawałaby młodym kapłanom większe poczucie bezpieczeństwa i zapewniałaby bezpośrednią pomoc. Może należałoby wyznaczać opiekunów takich stażów, którzy pomagaliby młodym księżom przejść przez pierwsze meandry życia parafialnego, szkolnego, duszpasterskiego. Powiedzmy szczerze – nie każdy proboszcz się do tego nadaje.