Chodząc po krawędzi problemów młodzieży

LIDIA DUDKIEWICZ: – „W Jezusowej szkole tańca” – to tytuł nowej książki Księdza Profesora, która ukazała się w Wydawnictwie Sióstr Loretanek w Warszawie. Kto w Jezusowej szkole tańca pokazuje kroki, kto jest wodzirejem, a kto tańczy?

KS. PROF. DR HAB. KRZYSZTOF PAWLINA: – Tytuł książki to trochę prowokacja, to próba znalezienia klucza do młodego człowieka. Taniec jest kojarzony z zabawą. Młodzież traktuje dziś życie jako wielką zabawę. Stąd konwencja szkoły tańca jako szkoły życia. A tak naprawdę jest to przewodnik pracy nad sobą. Ponieważ życie to nie tylko bal, dlatego podpowiadam, jak radzić sobie z trudem, cierpieniem i nauką. Stąd ta książka może być pewnego rodzaju poradnikiem, jak mądrze żyć u progu dorosłości, gdy przed sobą widzimy schody.

Pani Redaktor pyta, kto pokazuje kroki w tej szkole tańca. Mam wrażenie, że to, co kościelne, jest dla młodych ludzi nudne. Jezusowy styl życia młodzi traktują jako coś ograniczającego, coś, co ich krępuje i nie pozwala korzystać z uroków życia. I właśnie tą książką chcę zaprzeczyć tym obiegowym opiniom. Ale jest jeszcze jeden problem z wejściem do Jezusowej szkoły tańca. Dziś każdy wszystko wie. Jest uczniem i nauczycielem zarazem. Szukamy tego, co lekkie i przyjemne. Nie chcemy słuchać innych, wysilać się, oczekując, że życie samo się ułoży. Jezusowa szkoła jest szkołą wymagającą, o jasnych zasadach, dzięki którym można być szczęśliwym. Dlatego chcę tą książką coś młodzieży zaproponować – receptę na szczęście.

Pyta Pani o wodzireja. Wodzirej nie uczy, ale bawi. A tu nie o zabawę chodzi, lecz o wysiłek, dyscyplinę, regularność. Nie ma innego mistrza, tylko Jezus. My wszyscy jesteśmy jedynie uczniami.

– Jak wyglądają lekcje w Jezusowej szkole tańca i kiedy się odbywają? Jak długo trwa taki kurs?

– Uczymy się języków obcych, bierzemy korepetycje, chodzimy na specjalne kursy. A wszystko po to, aby się rozwijać. W tym wychylaniu się ku przyszłości nie może zabraknąć troski o życie duchowe i moralne. Dlatego w mojej książce można znaleźć podpowiedzi, co i jak robić, aby rozwijać sferę ducha. I nie chodzi tu tylko o wiedzę, ale o umiejętności, praktykę i doświadczenie wewnętrzne. Wielu młodych ludzi patrzy na życie bardzo praktycznie. Uczy się tego, co się przyda na dziś. Młodość jest stanem przejściowym. Trzeba nią żyć, ale również patrzeć ku przyszłości. Dlatego należy zadbać o ducha. Bez ducha życie jest szare. Bez moralności życie jest wielkim chaosem. Jeśli w młodości będzie się ignorować Jezusową szkołę tańca, całe życie może się okazać wielkim chocholim tańcem. Wtedy depcze się ideały, wartości, marzenia swoje i innych.

– W książce Księdza Profesora czytamy, że zintegrowany człowiek lekko się unosi na parkiecie codzienności. Jak to rozumieć?

– Młodość jest czasem paradoksów. Gotowości do poświęceń i zarazem egoizmu. Ideałów i tarzania się w błocie. Uzdrawiania świata dorosłych i doświadczania własnej słabości. Marzenia o czymś pięknym, a jednocześnie robienia czegoś innego. Tymczasem chodzi o zainteresowanie woli i rozumu, duszy i ciała. Człowiek zainteresowany nie wyniszcza się bowiem sprzecznościami, tylko żyje – a jego życie ma w sobie jakąś lekkość, której świat dać nie może. Lekkość, wdzięk i głębia zachwycają, pociągają stojących na parkiecie życia. Tylko ten jest w stanie poprowadzić innych przez życie, kto wykracza ponad życie. Takie życie – to piękne życie.