Państwo stygmatyzuje rodziny wielodzietne

– W polskim prawie funkcjonuje jeszcze taki absurd, rodem z PRL, że kiedy rodzice z powodu niskich dochodów nie dają sobie rady z wychowywaniem dzieci, państwo proponuje im oddanie ich do domu dziecka. Nie dość, że jest to amoralne, to na utrzymanie dziecka w tej placówce państwo łoży 3 tys. zł miesięcznie. Z urzędowych danych wynika, że blisko 30 proc. dzieci w domach dziecka przebywa tam z powodu biedy w rodzinach.

– Rodzina biologiczna jest najkorzystniejszym dla dziecka miejscem rozwoju. Zamiast za duże pieniądze utrzymywać dziecko w domu dziecka, za połowę tej kwoty można umożliwić pozostanie dziecka w domu. Byłoby to korzystniejsze z powodów wychowawczych, ale także oszczędniejsze dla państwa.

– Istnieje jeszcze inny absurd: polska rodzina nie może się rozliczyć wspólnie z dzieckiem.

– To znaczy można się rozliczyć wspólnie z dzieckiem, ale pod warunkiem, że jest się samotnym rodzicem. Takie rozwiązanie zostało wprowadzone w 2004 r. Choć w intencji ma pomagać w utrzymaniu się samotnym matkom, ma ono także charakter nagrody za to, że jest się samotnym rodzicem – umożliwia korzystniejsze rozliczenie. Ciekawe, że w ciągu 8 miesięcy od wprowadzenia tej regulacji o 203 proc. wzrosła liczba separacji, a o 23 proc. liczba rozwodów. Taki prawno-ekonomiczny mechanizm zachęca do niezawierania małżeństw, nagradza finansowo pozostawanie w związku nieformalnym.

– Państwo też „nie lubi” kobiet, które rodzą dzieci. Jeśli nie podjęły pracy, to nie mają ubezpieczenia, ani też emerytury….

– Rzeczywiście w systemie emerytalnym można mówić o dyskryminacji kobiet, które wychowują dzieci. Posiadanie dzieci ma negatywny wpływ na wysokość emerytury. System emerytalny jest bowiem związany z rynkiem pracy, wysokością i  długotrwałością wpłacanych składek i nie bierze pod uwagę wartości pracy związanej z wychowywaniem dziecka. Kobieta, która nie pracowała zawodowo, a wychowała przykładowo ośmioro czy czternaścioro dzieci, nie otrzyma emerytury. Jest to krzywdzące także dla jej dzieci, które w życiu dorosłym oprócz tego, że będą ze swoich podatków płacić na emerytury starszego pokolenia, będą musiały utrzymać swoją matkę. Emerytury matek pracujących zawodowo w porównaniu z emeryturami kobiet, które nie były obciążone wysiłkiem macierzyństwa, będą statystycznie niższe – kobiety matki miały mniejszą możliwość robienia kariery, awansowania, brały urlopy lub okresowo przerywały pracę. Znów mamy do czynienia z mechanizmem finansowej kary za macierzyństwo.

– Dla ludzi wierzących nie ma sytuacji beznadziejnych. W Polsce działa Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus”, którego Pani jest prezesem….

– Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus” powstał z poczucia wartości dużej rodziny oraz ze sprzeciwu wobec niesprawiedliwego traktowania przez polskie państwo rodzin, zwłaszcza rodzin wielodzietnych. Postanowiliśmy podjąć działania w kierunku zmiany tej sytuacji. Naszym celem stało się działanie na rzecz interesów społecznych i ekonomicznych rodzin wychowujących dzieci, w szczególności dużych rodzin, oraz na rzecz pozytywnego obrazu rodziny. Jeszcze jako środowisko, w grudniu 2006 r. zorganizowaliśmy w Sejmie konferencję „Rodziny duże bogactwem i nadzieją Polski”. Przedsięwzięcie to zaowocowało decyzją sformalizowania stowarzyszenia, co nastąpiło w maju 2007 r. Wtedy także Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus” podjął decyzję o wstąpieniu do Europejskiej Federacji Rodzin Dużych. Natychmiast po swoim powstaniu zaczął intensywnie lobbować w kierunku wprowadzenia ulgi rodzinnej – co zakończyło się sukcesem wszystkich środowisk popierających ją – w tym naszego. Ponieważ politykę rodzinną realizują nie tylko władze państwa – wiele bowiem uprawnień należy do samorządów – postanowiliśmy rozpocząć działania w wymiarze samorządowym. W listopadzie 2007 r. zorganizowaliśmy w Grodzisku Mazowieckim konferencję lokalną „Silni rodziną” i wkrótce potem zainicjowaliśmy w Grodzisku wprowadzenie Karty Dużej Rodziny – czyli systemu zniżek i ulg w dziedzinie kultury, sportu, rozrywki – a także komunikacji miejskiej dla rodzin mających troje lub więcej dzieci na utrzymaniu. Zniżki dotyczą także opłat za przedszkola. Z rabatami dołączają prywatni przedsiębiorcy. Wkrótce potem, śladem Grodziska, podobną Kartę wprowadziły Tychy, Sandomierz, Łowicz… Obecnie już w 27 gminach i miastach funkcjonują Karty Dużych Rodzin – często są inicjowane przez koła „ZDR3+” istniejące już w 20 miejscowościach. Nie zaprzestajemy działań w wymiarze polityki rodzinnej ogólnopolskiej. Organizujemy konferencje. Formułujemy opinie na temat powstających ustaw i rozporządzeń. Jesteśmy również uczestnikami debat na tematy związane z polityką rodzinną na różnych szczeblach, staramy się wpływać na kształt tej polityki, na tyle, na ile jest to możliwe. Wypowiadamy się w mediach. Wciąż mamy nadzieję, że Polska będzie krajem życzliwym dla rodzin – także dla rodzin wielodzietnych.