Pierwsza modlitwa

Do gestów zalicza się także czynności i procesje, w czasie których kapłan podąża do ołtarza z diakonem i usługującymi; diakon przed głoszeniem Ewangelii zanosi Ewangeliarz do ambony; wierni przynoszą dary oraz przystępują do Komunii świętej. Wypada, aby te czynności i procesje odbywały się w sposób piękny i by towarzyszyły im odpowiednie śpiewy, zgodnie z zasadami ustalonymi dla poszczególnych czynności (OWMR 44).

Gest, aby był czytelny i jednoznaczny, musi być wykonany starannie i świadomie. Wszelka automatyka w tej dziedzinie przeszkadza modlić się ciałem. Jeżeli klękamy, to warto wzbudzić w sobie świadomość oddania chwały Bogu przez ten gest. Gdy bijemy się w piersi, to powinna nam towarzyszyć świadomość naszej grzeszności i wybaczającej mocy Boga. Podczas wykonywania znaku krzyża myślimy o wyznawaniu wiary w Boga Trójjedynego.

Podczas Eucharystii, podobnie jak w czasie codziennej modlitwy osobistej, przepraszamy, prosimy i uwielbiamy Boga. Przynajmniej mamy taką okazję, ale czy rzeczywiście tak czynimy?

Przeproszenie

Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii świętej pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich. Ponieważ zostają umocnione więzy miłości między komunikującym a Chrystusem, przyjmowanie tego sakramentu umacnia jedność Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa (KKK 1416).

Tak jak w codziennej modlitwie, tak również podczas Eucharystii istotnym elementem jest postawa przeproszenia Pana Boga za popełnione grzechy. Przeproszenie podczas Mszy Świętej spełnia szczególną rolę – gładzi grzechy powszednie (por. Reconciliatio et paenitentia, 32). Potrzeba jak największej świadomości wagi tego momentu Eucharystii (na który tak wielu się spóźnia). Kolejnymi ważnymi momentami skłaniającymi do postawy żalu za popełnione grzechy są Modlitwa Pańska („…i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”) oraz modlitwa poprzedzająca przyjęcie Chrystusa w Komunii Świętej („Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie…”). Nie jest to użalanie się nad swoimi słabościami, ale wyznanie wiary w przebaczającą moc Jezusa.

Prośba

Jakie są najistotniejsze formy modlitwy chrześcijańskiej?

Są to: błogosławieństwo i adoracja, modlitwa prośby, modlitwa wstawiennicza, modlitwa dziękczynienia i uwielbienia. Eucharystia zawiera i wyraża wszystkie formy modlitwy (Kompendium KKK 550).

Myśląc o prośbach zanoszonych do Boga w pierwszej kolejności wskazujemy modlitwę powszechną, w której nasze wołanie obejmuje tak wiele spraw Kościoła i świata. Pamiętamy o pasterzach Kościoła: Ojcu Świętym, biskupach, kapłanach z naszych parafii. Nie pozostajemy obojętni wobec ludzkich tragedii – również tych na odległych kontynentach. Otaczamy modlitwą tych, za których odprawiana jest Eucharystia, bliskich naszemu sercu oraz nas samych.

Nie zawsze dostrzegamy znaczenie modlitwy kończącej obrzędy wstępne. Kolekta, jak sama nazwa wskazuje, jest zebraniem naszych spraw, z którymi przychodzimy na Eucharystię. Zmienność treści kolekty, jej dostosowanie do specyfiki danego dnia, powoduje, że łatwiej nam odnaleźć się z naszymi aktualnymi sprawami, potrzebami.

W modlitwie po Komunii Świętej treść wypowiadanych słów jest ukierunkowana na owoce i skutki przyjęcia Chrystusa do swojego serca.

We Mszy Świętej ważne miejsce zajmuje modlitwa: „Ojcze nasz”. Chociaż jest tak często odmawiana w różnych sytuacjach, to może nie zawsze pamiętamy, że jest nazywana również „modlitwą siedmiu próśb”, ze względu na liczbę zawartych w niej błagań skierowanych do Boga Ojca.

Dziękczynienie i uwielbienie

Eucharystia, sakrament naszego zbawienia dokonanego przez Chrystusa na krzyżu, jest także ofiarą uwielbienia i dziękczynienia za dzieło stworzenia. W Ofierze eucharystycznej całe stworzenie umiłowane przez Boga zostaje przedstawione Ojcu przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Kościół może przez Chrystusa składać ofiarę uwielbienia i dziękczynienia za wszystko, co Bóg uczynił, a co jest dobre, piękne i sprawiedliwe w stworzeniu i w ludzkości (KKK 1359).

W liturgii Mszy Świętej postawy wdzięczności i uwielbienia pojawiają się często i niekiedy się przeplatają. Samo słowo: „Eucharystia” znaczy: „dziękczynienie”. Podczas każdej Mszy Świętej celebrans odmawia lub śpiewa hymn dziękczynny zwany prefacją. Rozpoczynając dialog z uczestnikami liturgii wzywa obecnych: „Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu” i słyszy zapewnienie zebranych: „Godne to i sprawiedliwe”. Prefację kończy hymn wysławiający Boga: „Święty, święty, święty”.

Szczególnym momentem uwielbienia jest doksologia (doksa – gr. – chwała). Najważniejsza jest ta wypowiadana na zakończenie modlitwy eucharystycznej: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie… wszelka cześć i chwała…” Potwierdzona naszym „AMEN” często w formie uroczystej, nieraz potrójnej odpowiedzi, jest szczytem Eucharystii.

Uwielbiamy Boga również poprzez uroczyście wyśpiewane: „Chwała na wysokości Bogu…”, modlitwę wstawienniczą pod koniec modlitwy eucharystycznej za żywych i zmarłych członków Kościoła, uwielbienie po Komunii Świętej (to wyśpiewane wspólnie i to wypowiedziane podczas chwili milczenia).

Eucharystia jest często niedocenianym skarbem życia modlitewnego. W naszych parafiach wielokrotnie tłumy przychodzące na różnego rodzaju nabożeństwa (piękne i wartościowe) wychodzą z kościoła, gdy rozpoczyna się Msza Święta, nie dostrzegając w niej szczytu życia modlitewnego Kościoła.

Odkrywajmy każdego dnia na nowo wartość i modlitewną głębię Eucharystii – szczytu dialogu Chrystusa z człowiekiem.