Dzieci bez szans na życie

Zabijano na życzenie. Kobiety, nieświadome tego, co czynią, pozbywały się „kłopotu”, myśląc, że usuwają jakiś bliżej nieokreślony zespół komórek lub twór podobny do ziarnka fasoli, z niewykształconymi jeszcze narządami wewnętrznymi. Rewolucji w świadomości kobiet dokonał dopiero słynny „Niemy krzyk” – film nakręcony przez amerykańskiego lekarza Bernarda Nathansona, który w swojej przeszłości zawodowej przyczynił się do zalegalizowania aborcji w Stanach Zjednoczonych.

Aż dziwne, że kobiety, bogate w taką wiedzę, która dobitnie uświadamia im, że zabijają ukształtowanego już człowieka, który się boi i ucieka przed narzędziami chirurgicznymi, nadal decydują się na taki zabieg. Widocznie lepiej jest żyć w cieple egoizmu i błogiej nieświadomości, która nieprzyjemne fakty wypiera z psychiki.

Nowe prawo aborcyjne zakłada w określonych przypadkach dokonanie aborcji do końca trzeciego trymestru ciąży. O tym, jak często wyglądają owe wyjątkowe przypadki, świadczy historia, która bulwersowała opinię publiczną przed kilkoma laty. Aborcji została poddana czternastoletnia dziewczyna, która zaszła w ciążę ze swoim kolegą z klasy. Dowodzono nieprawdy o gwałcie. Matka dziewczyny oraz grupa propagatorek aborcji na czele z obecną wicemarszałek Sejmu Wandą Nowicką wywierały nacisk na niezdecydowaną dziewczynę. Kilka szpitali odmówiło dokonania zabójstwa, dopiero wyznaczony przez Ministerstwo Zdrowia szpital w Gdańsku dokonał tego morderstwa. Matka dziewczyny złożyła pozew o odszkodowanie za utrudnianie procederu do Strasburga i wygrała. Morderstwo dziecka przysłuży się jeszcze do wzbogacenia się tej rodziny!

Późne aborcje

W świetle prawa zabija się dzieci do 12. tygodnia ciąży, ale są sytuacje, i to dość częste, że pozbawia się życia dziecka, które dożyło w łonie matki 28.-30. tygodnia. O tych przerażających historiach, dokonujących się również w polskich szpitalach, mówi Maria Bienkiewicz, długoletnia obrończyni życia nienarodzonych oraz pracownica fundacji Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. – W kilku szpitalach warszawskich przeprowadza się późne aborcje. Zdarzają się, niestety, ginekolodzy, którzy doszukują się chorób genetycznych. Do takiego lekarza zgłasza się kobieta będąca w trudnej sytuacji życiowej, mająca kilkoro dzieci, i słyszy od ginekologa: – Dziecko ma problemy zdrowotne. Proszę iść na górę i zakończyć ciążę. Zdesperowana, pozostawiona sama sobie, często godzi się z tą decyzją. Zostaje wywołany przedwczesny poród. Jest zasada, że matka nie może widzieć rodzącego się dziec-

ka. Dostaje środki odurzające. Do jej szyjki macicy wkłada się preparat wywołujący skurcze macicy. Leży otumaniona z podłożonym wiadrem lub miską. Akcja porodowa może trwać długo. Dziecko rodzi się. Wpada do tej miski czy wiadra. Ono żyje. Długi czas kwili, dając odgłosy życia. Nikt z personelu się nim nie interesuje.

– W latach 60. XX wieku – wspomina prof. Roman Czekanowski – przedwcześnie urodzone dzieci były topione w wiadrach z wodą lub wystawiane na mróz, aby zamarzły. W statystykach szpitalnych wpisywano, że urodziły się martwe. Dziś umierają w naczyniach na odpady, odstawione gdzieś na bok. Położne mają zakaz udzielania maleństwom pomocy. Strach przed utratą pracy paraliżuje ich działania. Żyją w ciągłym stresie psychicznym. Wiedzą dobrze, co się dzieje na oddziałach położniczych, i nie mogą niczego zmienić. Niektóre nie wytrzymują tej presji i odchodzą z pracy. I wówczas zaczynają mówić – o oddziałach ginekologicznych, gdzie stoją pięciolitrowe słoje, do których upycha się dzieci urodzone podczas aborcji, o włożeniu jeszcze ruszającego się dziecka do formaliny, o pojemnikach, do których z innymi odpadami wkładane są duże noworodki, urodzone podczas zabiegu. Nie dość, że zostały zabite, to jeszcze odbiera się im prawo do godnego pochówku...

Na te praktyki jest pełne przyzwolenie państwa. Gdy Maria Bienkiewicz zgłosiła te dzieciobójstwa do prokuratury, sprawę umorzono, twierdząc, że „nie ma mowy o zabójstwie”, jedynie o „urzędniczym zaniechaniu”. Na wniosek śp. prof. Zbigniewa Religi sprawa ta miała trafić do ponownego rozpatrzenia. Ale jak dotąd nie ujrzała światła dziennego. W latach 90. XX wieku w warszawskim szpitalu na Bródnie na oddziale neurochirurgii przeprowadzano eksperymenty w leczeniu choroby Parkinsona. Próbowano leczyć tę chorobę, używając do tego komórek mózgowych dzieci poczętych. Na jeden dzień umawiano 8 kobiet, które miały być poddane aborcji. W tym czasie na oddziale neurochirurgii, na stole operacyjnym czekał już pacjent z otwartą czaszką. Lekarz ginekolog indukował poród, obcinał dziecku główkę i niósł na oddział neurochirurgii. Tam dokonywano transplantacji komórek mózgowych. Teoretycznie te eksperymenty zostały obecnie zabronione, ale nie ma pewności, czy barbarzyńske praktyki nie mają jeszcze miejsca.

Wszystkie te fakty nie pochodzą z filmowego horroru, ale mają realny wymiar w państwie prawa, jakim szczyci się Polska. Czy są zbyt okrutne i mogą ranić uczucia odbiorców? Lepiej je zamieść pod dywan i udawać, że aborcja to tylko niewinny zabieg, pozbycie się kłopotu. Takie jest zdanie feministek, szczycących się liczbą swoich aborcji.

Nieformalne statystyki wykazują, że 70 proc. indukowanych dzieci rodzi się zdrowych. A zresztą to nie argument, aby zakazać aborcji. Kto ma bowiem prawo do odebrania życia dziecku upośledzonemu? Kto może decydować o życiu czy śmierci niepełnosprawnego człowieka? Jedynie Bóg jest dawcą życia i śmierci. Jak dotąd jednak zespół lekarzy niczym pluton egzekucyjny wydaje wyrok na to najbardziej bezbronne istnienie.