Bohater wojennych szlaków

W wieku 94 lat 23 grudnia 2012 r. odszedł do wieczności Staszek Jura. Zmarł w nowohuckim szpitalu. Wiadomość o jego odejściu przyjąłem z głębokim smutkiem i żalem, że już nigdy nie spotkamy się, wspominając nasze młodzieńcze lata, kiedy to wraz z Karolem Wojtyłą – Lolkiem i z pozostałymi kolegami aż do matury w maju 1938 r. dzieliliśmy radości i niepokoje, rozterki i sukcesy w ławach wadowickiego gimnazjum im. Marcina Wadowity.

Pogodny, wspaniały, serdeczny przyjaciel, zawsze gotowy do pomocy innym – Staszek Jura urodził się 29 września 1918 r. w Kętach. W 1935 r. przeniósł się do V klasy wadowickiego gimnazjum. Dobry, zdyscyplinowany uczeń o szerokich zainteresowaniach. Mieszkał w bursie, w pobliżu gimnazjum przy ul. Mickiewicza.

Przerwana młodość

Po maturze, w 1938 r., został powołany do służby wojskowej w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Krakowie. Po ukończeniu Kursu w Strumieniu w lipcu 1939 r. skierowano go na obóz manewrowy dla kandydatów na oficerów zawodowych piechoty. Kampanię wrześniową wojny obronnej odbył w 12. Pułku Piechoty z kolegami – absolwentami wadowickiego gimnazjum: Zdziskiem Bernasiem, Rudkiem Koglerem i Tomkiem Romańskim. Wszyscy walczyli o zdobycie Monte Cassino.

Po kampanii wrześniowej został internowany na Węgrzech w Nagycenk, następnie w Kiscenk. W marcu 1940 r. zbiegł do Jugosławii, a w maju statkiem „Patris” odpłynął do Libii, stamtąd zaś – do Syrii, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Walczył pod Tobrukiem i El Ghazalą. W sierpniu 1942 r. został przeniesiony z Brygadą Strzelców Karpackich do Iraku. Zgłosił się do lotnictwa.

Od maja 1943 r. do sierpnia 1944 r. odbył przeszkolenie lotnicze w Wielkiej Brytanii. Do zakończenia wojny jako pilot latał na bombowcach typu „Vickers Wellington” w 304. Dywizjonie Bombowym „Ziemi Śląskiej im. Księcia Józefa Poniatowskiego”. W listopadzie 1945 r. został przeniesiony do brytyjskiego dywizjonu transportu, w którym latał na samolotach typu „Dakota”.

Spośród maturzystów 1938 r. naszego wadowickiego gimnazjum piloci Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii to: Władek Balon – pilot 116. Warszawskiego Dywizjonu (zginął 28 sierpnia 1942 r. w nurtach Kanału La Manche); Tolek Galwin – pilot  318. Gdańskiego Dywizjonu Myśliwsko-Rozpoznawczego (zmarł w 1979 r. w Kanadzie); Józek Pukło – maturzysta ’37 – pilot 739S w Porhewl (zginął 2 maja 1941 r., wykonując lot treningowy na samolocie „Fairey Battle”).

Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii zostały rozwiązane w listopadzie 1946 r. Część polskich lotników powróciła do Polski, pozostali osiedlili się w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i na różnych kontynentach.

Czerpali wodę ze źródła

Staszek służbę w RAF-ie zakończył w marcu 1946 r., a w listopadzie 1948 r. powrócił do kraju. Szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa, przez dłuższy czas był bez pracy.

Do emerytury w 1983 r. pracował w Rejonie Dróg Publicznych w Kętach. Otrzymał wiele odznaczeń polskich i angielskich, m.in.: Krzyż Walecznych, Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Medal Lotniczy, Africa Star, Defence Medal, 1939-1945 RAF Station Snaith, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939 r., Złoty Krzyż Zasługi, Zasłużony dla woj. bielskiego.

Z głębokim sentymentem wspominam nasze koleżeńskie spotkania maturzystów rocznika 1938 wadowickiego gimnazjum w Krakowie, Wadowicach, Mistrzejowicach, Watykanie, Castel Gandolfo, w których Staszek zawsze brał udział. Na tych urokliwych spotkaniach, pełnych ciepła, serdeczności, zacieśniając więzy przyjaźni, wspominaliśmy lata młodości. Z werwą recytowaliśmy słowa inskrypcji rzymskiego poety, filozofa z I wieku przed Chrystusem – Albiusa Tibullusa, przyjaciela Horacego, Owidiusza, widniejące od 1890 r. w westybulu naszego wadowickiego gimnazjum:

„Casta placent superis pura cum veste venite et manibus puris – sumite fontis aquam” – To, co czyste podoba się Najwyższemu, przybywajcie w czystych szatach  i czystymi rękoma – czerpcie wodę ze źródła.

To Staszek, w naszym imieniu, zawsze witał, pozdrawiał i żegnał naszego kolegę – Lolka – Karola Wojtyłę – księdza, biskupa, arcybiskupa metropolitę, kardynała, papieża. Na zakończenie naszych koleżeńskich spotkań, dwukrotnie w Watykanie i dwukrotnie w letniej rezydencji papieskiej nad jeziorem Albano w Castel Gandolfo, Staszek dziękował niebiosom za wspaniały dar, że z nami jest Karol Wojtyła – Lolek o tak wielkiej, szlachetnej osobowości. Jego bogata charyzma przenikała nas i uszlachetniała. Staszek w naszym imieniu wyrażał również wdzięczność nauczycielom – wychowawcom za ofiarne i prawidłowe kształtowanie naszych młodych charakterów.

Ze wzruszeniem wspominam naszą podróż ze Staszkiem pociągiem papieskim w kwietniu 2008 r. z Wadowic do Łagiewnik. Wspominaliśmy wówczas nasze gimnazjalne lata, śpiewaliśmy sztandarową piosenkę koleżeńskich spotkań z Karolem:

Choć burza huczy wokół nas,

do góry wznieśmy skroń,

nie straszny dla nas burzy czas,

bo silną przecież mamy dłoń…