Abp Józef Michalik odpowiada

Przytoczony fragment Ewangelii mówi nam o dwóch różnych reakcjach na brak ludzkiej życzliwości. Uczniowie-posłańcy, czyli Jakub i Jan (zwani „synami gromu”), reagują radykalnie, chcą natychmiastowych rozwiązań. Prawo gościnności jest święte, a skoro Samarytanie nie chcą jej okazać, należy ich raz na zawsze nauczyć, a właściwie tak ukarać, że się nie podniosą. Tekst ten ponadto zdradza pośrednio wiarę uczniów w moc Jezusa –

cudotwórcy, którą już wcześniej zaobserwowali, ale oni pozostali jeszcze na poziomie zewnętrznej tylko obserwacji, nie odnieśli jej do zbawczej misji swojego Nauczyciela. Tekst Łukaszowy bardzo kontrastuje z późniejszymi wypowiedziami św. Jana Apostoła, zawartymi w jego ewangelii albo w listach, w których niestrudzenie mówi o konkretnej miłości jako czymś podstawowym w życiu człowieka wierzącego.

Pan Jezus tymczasem odcina się od radykalizmu rozwiązań „synów gromu”. On pragnie dotrzeć do wnętrza człowieka, przekonać go argumentacją szans płynących ze spotkania z Nim, co pokaże w Samarii podczas spotkania z Samarytanką przy studni Jakubowej. Po tej rozmowie uwierzy kobieta, której poplątane życie Jezus wyprostował w cierpliwej rozmowie; uwierzą inni, którym ta niewiasta przedstawi swoją duchową niezwykłą przygodę.

A zatem zalecenie Jezusa brzmi: nie pędzić „na skróty” w rozwiązywaniu ludzkich problemów, ale też nie „umywać rąk” w przekonaniu, że sprawa sama się rozwiąże. Ta zasada podpowiada nam również drogę do podjęcia odpowiedzi na pytanie o eutanazję, zaproponowaną jako wyraz rzekomego współczucia wobec steranych życiem, zapomnianych czy nieuleczalnie chorych. Wprawdzie próbowano wyjaśnić, że autor wspomnianej wypowiedzi nieco się zagalopował w lansowaniu eutanazji, bo temat ten, szczególnie w Polsce, jest jeszcze „niebezpieczny”, ale w spontanicznych wypowiedziach najczęściej wyrażamy to, o czym jesteśmy przekonani, a wielu ludzi może przyjąć drogę „na skróty” w lansowaniu rozwiązań nie zawsze etycznych, mądrych i skutecznych, w sytuacjach szczególnie trudnych.

Logiczną odpowiedzią na problemy człowieka cierpiącego i chorego jest szukanie sposobu, aby wyeliminować cierpienie lub ulżyć w nim, pomóc w pokonaniu choroby, a nie zabijanie. Życie jest wśród ziemskich wartości wartością podstawową i narażamy je lub nawet oddajemy wyłącznie dla ratowania wyższych wartości. Prawo do życia jest podstawowym prawem naturalnym, a Boży zakaz: „nie zabijaj” obowiązuje zawsze i wszędzie. Proszę też zauważyć, że w obronie życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci Kościół wypowiada się nieustannie. Wszyscy wiemy, że eutanazja jest zwykłym zabójstwem. Na zmianę praw czy na nowe tendencje prawne wpływa opinia publiczna – i tu widać rolę mediów – oraz reakcja wyborców, czyli zwykłych ludzi – i tych trzeba budzić. Ich protesty są bardzo potrzebne, aby nieodpowiedzialne hasła zostały wyeliminowane.

Motyw eutanazji w promowanej zbiórce WOŚP szybko wycofano, ale proszę zauważyć, że bez żadnych konsekwencji. Jakby nigdy nic nie nastąpiło, nawoływano do hymnów na cześć Orkiestry. Chory jest świat, jeśli nie chce odróżniać zła pomieszanego z dobrem i jeśli nie wyciąga wniosków ani nie domaga się konsekwencji z powodu promowania zła.

Zaistniała sytuacja po raz kolejny dostarcza argumentu o potrzebie informacji, wiedzy i odwagi w zajmowaniu stanowiska wobec lansowanej ideologii czy konkretnego wydarzenia. Rola stowarzyszeń i ruchów katolickich (Akcji Katolickiej, KSM, Oazy czy „Muminków”) jest tu nie do zastąpienia.

Na szczęście jest w Polsce kilka godnych pism, które reagują na tego rodzaju „wyczyny”, i koniecznie trzeba dziś czytać „Niedzielę”, „Gościa Niedzielnego”, „Nasz Dziennik”, trzeba słuchać komentarzy katolickich rozgłośni radiowych i bronić Telewizji Trwam, a niestety, tylko część ludzi korzysta z tego źródła informacji. Warto podkreślić, że w warszawskim środowisku niezależnych dziennikarzy pojawiła się zdrowa reakcja na próby ich zmanipulowania i po opuszczeniu dotychczasowych redakcji założyli oni nowe tygodniki. Warto się nimi zainteresować, warto poznać tych ludzi.

Trud „wałkowania” spraw społecznych związanych z moralnością nie jest czasem zmarnowanym; warto i trzeba się tu angażować, a owoce powoli, ale dadzą się zauważyć.

Proszę spojrzeć na ostatnio zaistniały fakt odrzucenia przez Sejm projektu ustawy o związkach partnerskich. Posłowie w większości wykazali się mądrością życiową w spojrzeniu na rolę małżeństwa i rodziny oraz odwagą w zajęciu stanowiska zgodnie z sumieniem i przekonaniem. To głosowanie było najlepszym dowodem na demokrację partii, która nie narzuca „dyscypliny” w sprawach związanych z sumieniem, etyką, przekonaniami moralnymi.

Sprawa wygląda tym bardziej jaskrawo, że polski parlament przez wiele posiedzeń zajmuje się sprawami trzeciorzędnymi, jakby w Polsce nie było realnych problemów do rozwiązania. Gospodarka w rozkładzie, bezrobocie kwitnie, demografia w katastrofie, Polska wymiera, szkolnictwo na obrzeżach polski w kryzysie (likwidacja szkół trwa), tymczasem parlament dopuszcza do głosu ludzi kompromitujących i zwalczających wartości, z których wszyscy wyrośliśmy, a bez szacunku dla nich żadne rozwiązania nie będą ani pożyteczne, ani trwałe. Inna sprawa, że o chorobie moralnej społeczeństwa świadczy wybór do parlamentu tak wielu ludzi nieodpowiedzialnych za naród i państwo, a zapatrzonych jedynie w siebie.

Zdumiewająca to sytuacja, że dziś tak łatwo i chętnie słuchamy głosu ludzi dziwnych, zmanierowanych, burzycieli zasad kultury, lansujących niemoralność, a tak trudno nam przychodzi słuchanie Boga i Jego wskazań! Pozdrawiam!