Nie przychodź tu po miłość ani po wiedzę, elito

Do niedawna jeszcze nawet wśród zwolenników pornografii była ona jednak czymś wstydliwym, oglądanym pokątnie i skrywanym. Dziś pornografia wychodzi na salony. Okazuje się, że tematyka ta zasługuje na artykuły bynajmniej nie tylko w branżowych pismach, aktorzy filmów pornograficznych zaczynają być traktowani jak celebryci czy niemal jak koledzy po fachu Roberta de Niro czy Meryl Streep.

Jak skradziono naszą seksualność

Kilka miesięcy temu dominikanie wydali książkę amerykańskiej feministki Gail Dines, zatytułowaną „Pornoland. Jak skradziono naszą seksualność”. Mimo że jest to książka naprawdę dobra, nie jesteśmy w stanie jej polecić. Już same zawarte w niej opisy zawartości stron porno mogą zwichrować komuś psychikę. Autorka pisze nie tylko o tym, co jest oczywistym faktem: o uzależnieniu od pornografii, o zmienianiu wzorców męskości i kobiecości wskutek masowej pornografii, o kompleksach obojga płci, które generują przemoc. Kilka myśli z tej inaczej ujmującej problem publikacji powinno jednak przedostać się do szerszej publiczności. Książkę otwiera slogan reklamowy jednej z pornograficznych stron internetowych: „Nie przychodź tu po miłość”. Autorka, analizując współczesną pornografię, jasno wykazuje, że nie ma ona nic wspólnego z tradycyjnym „Playboyem”. Najbardziej dochodowym rodzajem pornografii jest seks pełen brutalności, przemocy, bicia i poniżania psychicznego kobiet. Gail Dines stwierdza, że aktorzy w tych filmach porno nie uprawiają miłości, oni uprawiają nienawiść.

Uprawianie nienawiści

Nie jest absolutnie przesadą teza autorki, że aby zyskać klientów tak brutalnej pornografii, jej producenci (bardzo, bardzo bogaci ludzie, branża ta w samych Stanach w 2006 roku była warta 13 miliardów dolarów. Budżet Polski w tym roku wyniósł ok. 70 mld) muszą dokonać procesu dehumanizacji kobiet – podobnie jak musieli to zrobić propagandziści Hitlera w stosunku do Żydów. Gail Dines pokazuje, jakich słów na określenie aktorki używa się w porno, by osłabić empatię potencjalnego widza. Jeśli to nie kobieta, ale np. „suka”, to widz nie będzie miał aż tak dużych wyrzutów sumienia, patrząc, jak w czasie stosunku jest np. bita po twarzy (to jedno z najmniej brutalnych zachowań). „To nie człowiek” – już to kiedyś słyszeliśmy…

Prosta droga na dno

Gail Dines jeździ po Stanach z wykładami nt. pornografii dla studentów. Bardzo często słyszy wypowiedzi studentów, którzy zaczynali od „normalnej” pornografii, by z czasem zacząć oglądać tę brutalną. „Czasem nie mogę w to uwierzyć, że podoba mi się takie porno” (Phil). „Prosta droga na dno; nigdy bym nie pomyślał, że się po niej ześlizgnę. Zawsze myślałem, że nie jestem facetem, który lubi bardzo brutalne porno, ale stało się inaczej” (Anthony). Gail Dines wskazuje, jak bardzo rasistowska jest pornografia, w której np. czarnoskóra kobieta jest podporządkowana białemu mężczyźnie na dwóch płaszczyznach – i jako kobieta, i jako czarnoskóra.

Szokujących faktów i tez przedstawionych przez amerykańską feministkę można by mnożyć. Jedno jest pewne: współczesna pornografia nie jest „niegroźną zabawą”, nie jest „niewinną fantazją”. Jest dokładnie tak samo niegroźna jak brutal bijący po twarzy kobietę i tak samo niewinna jak gwałciciel, wiążący uprzednio swoją ofiarę. Dokładnie. Bez najmniejszej przesady.

Oby przyjemniej nam nie było wszystko jedno.