Kim była Emilia Wojtyłowa

Była jesień 1919 roku. Emilia wraz ze swym mężem Karolem Wojtyłą i synem Edmundem od sześciu lat mieszkała w Wadowicach, a od niecałego roku w wynajętym mieszkaniu przy ulicy Kościelnej. Była w siódmym niebie, gdy się dowiedziała, że spodziewa się kolejnego dziecka.

Długo na nie czekała. Syn Mundek miał już trzynaście lat. Córeczka Olga, którą urodziła przed trzema laty, żyła tylko 16 godzin. Emilia bardzo przeżyła jej śmierć. Zaczynała już się martwić, czy w ogóle będzie jeszcze mogła zajść w ciążę. Tym bardziej że kończyła trzydziesty szósty rok życia. A tak pragnęła, by Edmund miał rodzeństwo. W końcu jej nadzieje się spełniły. Wreszcie rodzina się powiększy. Była szczęśliwa.

Ale idylla nie trwała długo.

Tak bardzo chciała żyć

Od lekarza, znanego ginekologa i położnika wadowickiego, usłyszała diagnozę, która brzmiała jak wyrok: ciąża jest zagrożona. Lekarz powiedział, że jej nie donosi i nie ma szans urodzić żywe dziecko. A jeśli dziecko się urodzi – to kosztem życia matki. Aby więc ratować siebie, powinna usunąć poczęte już dziecko – oznajmił jej stanowczo lekarz. „Nie przeżyje pani tego porodu, proszę dokonać aborcji” – tłumaczył.

Emilia była w szoku. Ma zabić dziecko, które nosi w sobie? Czy jej życie jest ważniejsze niż dziecka? Każde ma przecież taką samą wartość. I każde jest święte – wierzyła mocno. Ale była też świadoma, że jej życie też jest potrzebne. Miała przecież syna, Edmunda, który liczył dopiero trzynaście lat. To jeszcze dziecko. Jak sobie poradzi bez matki? Pamiętała, że tyle lat miała ona sama,gdy zmarła jej mama. Wiedziała, jak ciężko jest być półsierotą i za nic w świecie nie chciała narażać swojego dziecka na taki los. A co będzie, jeśli oboje, i ona, i dziecko, nie przeżyją porodu? Edmund nie będzie miał ani matki, ani rodzeństwa. No i co będzie z jej mężem? Miała zgotować mu los wdowca? Tyle wspólnych planów jeszcze mieli. Skończyła się wojna, Polska stała się niepodległa, jej syn Edmund po dwóch latach szkoły w Górnej Austrii był teraz z nią w domu, zdrowo rósł, dobrze się uczył. Mąż wynajął nowe, większe mieszkanie. Życie zaczynało się stabilizować.

Emilia chciała żyć. Tak bardzo chciała żyć.

Na ich odpowiedzialność

Decyzję podjęła bardzo szybko. Już po pierwszej rozmowie z mężem nie miała wątpliwości: urodzi to dziecko! Przecież ono ma prawo żyć. Jak będzie trzeba, to ono da sobie radę, musi tylko mu to umożliwić. A cokolwiek się stanie, znaczy, że taka jest wola Boża.

Emilia pragnęła za wszelką cenę wypełnić swe przeznaczenie. W ten sposób pojmowała powołanie do bycia żoną i matką. Nie mogła teraz od tego uciec. Zrezygnować.

– Musiała być bardzo świadoma swej roli matki, niezwykle dojrzała, bo tylko taka osoba może powiedzieć: wolę umrzeć niż się pozbyć swojego dziecka – komentuje dziś psycholog Maria Król-Fijewska. Natomiast psycholog Anna Zabrodzka dodaje, że postępowanie Emilii Wojtyłowej świadczy też o jej ogromnej pokorze. – Nie jej plany były najważniejsze, cechowała ją zgoda na życie takie, jakie ono jest. Wiedziała, że nie od niej wszystko zależy. Miała jasno określony system wartości.

– Ciążę Emilii poprowadził inny lekarz, z wadowickich koszar, w których pracował jej mąż, podoficer Karol Wojtyła – relacjonuje historyk z Wadowic Michał Siwiec-Cielebon, który poznał tę historię od akuszerki przyjmującej poród Emilii. – Akuszerka mówiła mi, że Emilia Wojtyłowa była załamana, gdy lekarz zasugerował jej aborcję. W pełni zdawała sobie sprawę z zagrożenia życia swojego i dziecka, tym bardziej że diagnoza padła z ust najbardziej znanego wówczas położnika w Wadowicach. Ale szybko nabrała zaufania do lekarza, którego znalazł jej w swoim miejscu pracy mąż. Był to doktor Taub, który słynął ze skuteczności leczenia, nawet trudnych i beznadziejnych przypadków.

Doktor Taub był świadom, że utrzymanie przy życiu poczętego dziecka może skończyć się tragicznie. Ale nie nalegał na aborcję. Podjął się ryzyka poprowadzenia ciąży Emilii na wyraźną prośbę obojga małżonków. I na ich odpowiedzialność.

Niemożliwe stało się możliwe

Drugi syn Emilii urodził się 18 maja 1920 r. około godziny siedemnastej.

Tego dnia w Wadowicach było wyjątkowo gorąco jak na tę porę roku. Temperatura dochodziła nawet do trzydziestu stopni Celsjusza. Do tego było duszno. Emilia leżała na łóżku w swoim domu. Kiedy skurcze porodowe były coraz silniejsze, poprosiła położną, żeby otworzyła okna. Potrzebowała więcej powietrza. I więcej siły.

Gdy zbliżała się godzina siedemnasta, rozległo się bicie kościelnego dzwonu, a potem śpiew Litanii loretańskiej ku czci Najświętszej Maryi Panny. Mieszkańcy Wadowic, jak zawsze w maju o tej porze, uczestniczyli w nabożeństwie majowym.

Zbieg okoliczności? Zapowiedź cudu? Bo w tym właśnie momencie dziecko Emilii przychodziło na świat. Rodziła je, wsłuchując się w śpiew Litanii ku czci Matki Bożej. Jakby Ktoś w górze w tym porodzie pomagał.

Urodził się cudowny chłopczyk. A właściwie chłopak. Był bowiem wyjątkowo duży, silny, zdrowy. I głośno płakał, jakby chciał przekrzyczeć ludzi śpiewających Litanię w pobliskim kościele.

Gdy akuszerka położyła niemowlaka na piersiach matki, zobaczyła, że po policzkach Emilii płyną łzy, na twarzy zaś rysuje się szeroki uśmiech. Matka czuła radość, wzruszenie i szczęście, że zdarzył się cud. Bo i dziecko, i ona żyją. Do tego zamiast chuderlawego, słabego dzieciątka, którego się spodziewała, urodziła wielkiego, mocnego chłopca.