Dzień Pański – święty i uświęcający „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”

Odpoczynek „po chrześcijańsku” – czyli czerpanie ze Źródła

Jako chrześcijanie decydujemy się na doskonalenie różnych sprawności moralnych. Za walory uznajemy pracowitość, skrupulatność itp., ale błędem jest traktowanie pracy jako ucieczki od innych wyzwań. Zdarza się też, że fałszywe pojmowanie pobożności każe bagatelizować odpoczynek jako przejaw wygodnictwa albo innego moralnego nadużycia. Tymczasem odpoczynek jest równie ważny jak praca. Wówczas gdy praca staje się „bóstwem”, a przez to przeszkodą do zbawienia, odpoczynek jest po to, aby człowiek nabrał właściwego dystansu do niej.

Odpoczynek, podejmowany w duchu ideałów religijnych, oznacza przerwę w pracy przeznaczoną na regenerację sił duchowych i fizycznych, ale przede wszystkim jest skierowaniem się człowieka ku Bogu jako źródłu wszelkiej siły i życia. Bez łączności z Tym Źródłem człowiek gubi się w natłoku pracy. Inaczej mówiąc, bez odniesienia do osobowego Boga nie ma właściwego odpoczynku na poziomie osoby ludzkiej i jej godności.

Święty Dzień chrześcijan

W doświadczeniu chrześcijańskim niedziela jest przede wszystkim świętem paschalnym, całkowicie opromienionym przez blask chwały zmartwychwstałego Chrystusa. Jest świętowaniem ”nowego stworzenia” (DD 8).

Dniem Pańskim dla chrześcijan jest niedziela. Ten dzień należy do Pana. W nim odbywa się liturgiczna celebracja misterium odnawiającego całe stworzenie. Niedziela chrześcijan realizuje ideał szabatu (Katechizm Kościoła Katolickiego [KKK 2175]), ale w jej świętowaniu nie chodzi już tylko o naśladowanie Boga odpoczywającego, który kontempluje stworzenie i je błogosławi. Naczelnym celem świętowania niedzieli jest uczynienie wszystkiego „nowym” – przez Chrystusa, z Nim i w Nim (por. KKK 2174). Niedziela jest bowiem pamiątką dnia zmartwychwstania Jezusa i dzieła odkupienia dokonanego przez Niego, które jest nowym stworzeniem i Paschą chrześcijan. Chrześcijanin, na mocy chrztu, jest uprawniony do wypełniania Nowego Przymierza przez uczestnictwo w Jedynym pośrednictwie zbawczym Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego.

Celebracja dnia świętego

Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w 1991 roku w Lubartowie (3 czerwca) mówił: „Dzisiaj, kiedy część katolików zaczyna zaniedbywać coniedzielną mszę św., trzeba nam sobie przypomnieć szczególnie o tajemnicy tej Bożej miłości, jaką zostaliśmy obdarzeni w Chrystusie, i która się uobecnia na Jego ołtarzu. Nie łudźmy się: odchodząc od źródeł miłości i świętości, odchodzi się od samego Chrystusa”.

Przeżywanie dnia świętego obliguje do podejmowania określonych czynności oraz przyjmowania zachowań zgodnych z treścią wiary. Postawa wskazująca na świętowanie wyraża się oderwaniem od obowiązków powszednich, które wykonuje się przez cały tydzień, a które są skoncentrowane na stworzeniu – dziele stworzenia, jego „dokańczaniu”, „uprawianiu” i rozwijaniu. Wszystkie czynności podejmowane w dniu świętym winny być skoncentrowane na Bogu i do Niego bezpośrednio odnoszone. Są nimi przede wszystkim te, które składają się na liturgię, czyli udział w Eucharystii, przygotowanie do Niej lub jej kontemplowanie przez lekturę Pisma Świętego oraz rozmowy na tematy duchowe. Godną Dnia Pańskiego czynnością jest aktywność sprzyjająca uświęceniu stworzenia poza liturgią, np. służba życiu ludzkiemu, rozwijanie wspólnoty rodzinnej, ochrona stworzenia przed zniszczeniem, a także dbałość o wartości społeczne (KKK 2184).

Świętowanie Dnia Pańskiego, a więc wypełnianie Bożego nakazu, prowadzi do „zrozumienia tajemniczej relacji między Stwórcą a światem stworzonym” (DD 10). Poprzez wypełnianie tego zadania człowiek nabiera równowagi w umacnianiu swojej pozycji wśród całego stworzenia, jako reprezentanta Stwórcy oraz nadzorcy, administratora, szafarza, czuwającego i uprawiającego świat (tj. doprowadzającego do tego, by był coraz lepszy).

Konkluzje

Trzecie przykazanie Dekalogu przypomina chrześcijanom, że jeden dzień w ciągu tygodnia należy w pełni do Boga. Jest to Dzień Boga, Dzień Pański, to znaczy poświęcony czci Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, chwalebnego i miłosiernego. Jego świętowanie należy do podstawowych zasad porządkujących życie człowieka wierzącego.

Świętowanie Dnia Pańskiego jest elementem pośredniczenia człowieka między Stwórcą i stworzeniem. Człowiek świętuje niedzielę przez naśladowanie Boga odpoczywającego. Wówczas całe stworzenie – człowiek i świat „uprawiany” przez niego – jest wypełniane Bożą chwałą.

Nakaz świętowania Dnia Pańskiego angażuje chrześcijan w odnowicielską misję Chrystusa. W liturgii i tradycji chrześcijańskiej niedziela jest dniem świętym, w którym ludzie wierzący powierzają Bogu samych siebie oraz swoją pracę i cały świat dla uczynienia wszystkiego „nowym”, tj. dopełnionym przez Paschę Chrystusa.