Zdjęcie Jezusa w 3d

Skoro mowa o płótnie grobowym, to jak wyglądał proces chowania zmarłych w tamtym czasach?

– Ja się zawężam do zawinięcia ciała Pana Jezusa, a potem włożenia Go do grobu. Najpierw zawinięto ciało Jezusa w całun turyński – bezpośrednie płótno pogrzebowe. Prawdopodobnie wcześniej albo później było sudarium, czyli chusta pogrzebowa, chusta potna, która zabezpieczała w jakiś sposób głowę. Bezpośrednio dotykała ona płótna z szacunku dla głowy. Niektórzy mówią, że sudarium mogło być nałożone przed całunem. Trudno się tego dowiedzieć. Następnie bandaże pogrzebowe, w które się zawijało ciało w całunie, tunika – gentil. Dużo było płócien, ale podczas rekolekcji wspominam tylko o całunie, o sudarium,  które znajduje się od VI w. w opactwie w Oviedo w Hiszpanii i o welonie z Manopello. Eksplozja światła podczas zmartwychwstania naświetliła negatyw fotograficzny na płótnie, natomiast powstająca z martwych twarz przechodzi przez welon z Manopello i uwiecznia na nim twarz Jezusa w pierwszych sekundach zmartwychwstania z otwartymi oczami.

Co to jest za chusta, o której ksiądz wspomniał, znajdująca się w Hiszpanii?

– Jest to ta chusta potna sudarium nakładana na głowę. Ona ma wymiary, z tego co pamiętam, 57 x 85 cm. Jest ubrudzona krwią przesiąkniętą z całunu. Gdy się rozłoży całą tę chustę, jest tam ponad 70 punktów stycznych krwi. Tam nie ma żadnego odbicia twarzy, ale znajduje się krew grupy AB Rh+, ta sama co na całunie.

Dobrze, że ksiądz zaznaczył zgodność grupy krwi, bo we wszystkich cudach eucharystycznych występuje dokładnie ta sama.

– Ta krew z różnych wieków jest badana. Było ostatnio pozwolenie na badanie grupy krwi z cudu w Sokółce- mięśnia sercowego który pokazał się na hostii i tu też jest AB Rh+. Człowiek XXI w. ma potwierdzoną tę krew z dwóch źródeł, z przyrodzonych: całunu i sudarium, a także nadprzyrodzonych: z badań laboratoryjnych cudów eucharystycznych  niezależnych od całunu i innych płócien, w które było zawinięte ciało Jezusa.

Pan Jezus mówi – „Ja będę z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata”, to się odnosi do sakramentów. Ale czy te słowa można odnieść do tych relikwii i do cudów? Czy to nie jest tak, że Jezus zostawia nam siebie właśnie w takim negatywie fotograficznym jak całun?

– Tak może być przeżywana rzeczywistość przez każdego człowieka, niezależnie od posiadanej wiedzy. Do całunu potrzeba już tej wiedzy, a wiedza o nim jest wielka. Ale ludzie pod odpowiednim kierownictwem mogą tak się wyrazić. W każdym razie jest to zbliżanie się do Pana Boga przez całun,  Jezusa Chrystusa, który na nim jest.

Zastanawiam się nad postacią św. Tomasza apostoła, który powiedział że dopóki nie zobaczy, to nie uwierzy. Czy właśnie Jezus robiąc zdjęcie swego ciała, odbijając je, nie daje tego znaku dla ludzi niewierzących, którzy mówią podobnie jak Tomasz?

– Pytanie jest o ludzi niewierzących, ale muszę powiedzieć, że nawet ludzie wierzący nie podchodzą do całunu ze świadomością,  że to jest Pan Jezus. Ludzie się boją uwierzyć, że to jest Jezus w swojej prawdziwej krwi, bo wtedy konsekwentnie tą wiarą musiałbym żyć. A człowiekowi jest wygodnie w grzechu, mówi sobie ja jestem małej wiary, Bóg mi i tak przebaczy, a po co to się wtrącać w takie sprawy, niech sobie będzie, można popatrzeć pięć minut. Za niedługo ma być znowu publiczne pokazanie całunu, jest zgoda od papieża Franciszka i znowu 8 mln ludzi przyjdzie i zobaczy, a czy tyle tam do Kościoła chodzi? To jest ten problem, że my mamy bardzo małą wiarę. Owszem, możemy mówić o wiedzy o zmartwychwstaniu, o całunie, ale dobrze by było gdyby była ona dopełniona wiarą. To już zależy od naszych motorycznych sił związanych z wiarą i z rozwojem wiedzy. Wiedza i wiara. Fides et ratio. Dwa skrzydła. Głosząc rekolekcje o całunie mówię , że nie chcę wchodzić w waszą wiarę, nawet nie chce mówić, że wy wierzycie. Dlaczego? Bo ja tylko wiem sam czy wierzę, czy nie wierzę i jak wierzę. Wy się może zachowujecie jak ludzie wierzący, ale czy wy wierzycie? Einstein powiedział, że im więcej wiedzy, tym nasza wiara jest silniejsza, bardziej gorąca. A tu mamy wiedzę o naszym zmartwychwstaniu.

Czy każde obcowanie z repliką całunu jest dla księdza takim umocnieniem wiary?

– Tak, bo widzę ludzi, którzy też się umacniają, oni dopiero teraz mają zadanie – ich wiara dopiero po rekolekcjach ma być silniejsza. Również ta wiedza w jakiś sposób werbalizuje wielkość mojej wiary. Bo ja sam, kiedy jestem świadomy, że posiadam taką wiedzę, to lepiej mi się idzie do kościoła, lepiej przeżywam spotkanie z Bogiem pod postacią chleba i wina w Eucharystii. Całun jest niemym świadkiem śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Jest uobecnieniem ofiary krzyżowej, która dokonuje się podczas Mszy Św.

Ile razy i kiedy ksiądz widział prawdziwy całun turyński?

– Raz w 2010 r. po konserwacji, a drugi w Wielką Sobotę w telewizji w 2013 r. Zobaczyłem tam prawdziwe krew i ciało i tę niesamowitość, bo spojrzałem jak na negatyw fotograficzny, spojrzałem jak na przestrzeń trójwymiarową. Spojrzałem jak na człowieka, który miał przebite nogi, bo zobaczyłem te nogi, tę piętę zakrwawioną, ręce przebite, głowę po koronie cierniowej, zobaczyłem biczowanie. Całe ciało w skali 1:1 w odpowiednim autentycznym odcieniu.

Dziękujemy za rozmowę