Zdjęcie Jezusa w 3d

Kiedy rozpoczęła się Księdza przygoda z całunem turyńskim?

– O już dawno, 16 lat temu, ale tak mnie on zafascynował, że codziennie czytam około dwóch godzin literatury całunowej i cały czas mam mało. Moje postanowienie to godzina dziennie, ale czasami tak wchodzę w temat, że dochodzi i do dwóch.

To zna Ksiądz już wszystkie możliwe książki o całunie?

– Jest dużo opracowań, które się powtarzają, ale ciągle jest wiele nowych tematów, szczególnie prowokowanych przez ludzi niewierzących i wtedy są również odpowiedzi na te problemy, które stawiają ludzie negujący autentyczność całunu. Dzięki temu też rozwija się nauka. Z chwilą zrobienia pierwszego zdjęcia w 1897 r., kiedy do wytłumaczenia całunu turyńskiego wykorzystano fotografię. Wtedy powstała nauka o całunie turyńskim, czyli syndonologia – nauka o płótnie pogrzebowym, w które zostało zawinięte ciała Pana Jezusa i nauka, która udowadnia, że odbicie człowieka z całunu jest odbiciem Jezusa z Nazaretu.

Jak ta kopia znalazła się w Polsce?

– Wierna replika całunu turyńskiego została przywieziona z Włoch do Polski w 1998 r., po specjalnej kapitule Towarzystwa Świętego Pawła, gdzie była używana jako racja duchowa ojców kapitulnych, czyli prowadzono konferencje duchowe z całunem turyńskim, z całą teologią i dogmatyką. Nasz prowincjał poszedł do prof. Alda Guareschiego, autora repliki całunu turyńskiego i poprosił o ten całun i otrzymaliśmy go od naszego generała do Polski i do tej pory jest u nas.

Ksiądz zafascynował się historią całunu, ale na początku nie chciał głosić rekolekcji o nim. Dlaczego?

– Była potrzeba komuś ten całun przekazać. Nie chciałem, teraz mogę się z wielką pokorą przyznać, że nie miałem tyle wiedzy, bałem się całunu, nie rozumiałem go. Relikwia jak to relikwia, ale nie wiedziałem, że jest to tak głęboka, potężna rzeczywistość, która potrafi zbliżyć do Pana Boga. To mogę dopiero teraz powiedzieć. Kto nie ma wiedzy, spojrzy jak na każdy obrazek. Kto zrozumie przed czym stoi, ma pewną wiedzę i popatrzy na ten całun jako na płótno grobowe, w które zostało zawinięte ciało Pana Jezusa, które zostało zdjęte z krzyża, całe zabrudzone, zakrwawione, spuchnięte, ten momentalnie drży. Na płótnie została jakby zewnętrzna plama krwi, która we wgłębieniach ciała Jezusa była podczas męki. Cała tragedia całunu turyńskiego polega na tym, że wszyscy o nim wiedzą, ale nic nie powiedzą. I kiedy zaproponowano mi opiekę nad całunem, też nic nie wiedziałem. Byłem teologiem, który skończył studia wyższe, a wiedziałem to, co powiedziała mi babcia, kiedy miałem sześć lat. „Zbysiu, trzeba wierzyć, bo gdzieś tam jest jakaś płachta, na której jest Pan Jezus z krwi”. To była wiedza kobiety analfabetki i to ona mnie uświadomiła. I taka jest wiedza o najważniejszej relikwii chrześcijańskiej, co mówię niestety z własnego doświadczenia.

Kiedy był ten przełomowy moment, w którym zdecydował się Ksiądz na opiekę nad całunem?

– O, to nie było tak szybko, diabeł mnie odciągał, bo wiedział, że będę robił dobrą robotę. Od maja do sierpnia zastanawiałem się, czy podjąć opiekę nad całunem. Miałem wielki konflikt z prowincjałem. Mówiłem, że nie będę się tym parał, że nie znam się na tym wszystkim, że trzeba się uczyć, a mi się nie chce. Ale miałem mądrego przełożonego, który nie wywołał ze mną wojny, tylko czekał, aż sam dojdę do siebie. Bardzo to emocjonalnie przeżywałem, uważałem się za pokrzywdzonego, ale się modliłem, nie o to żebym zrozumiał, ale żeby dali mi święty spokój. Kiedy poszedłem na pieszą pielgrzymkę z Warszawy do Częstochowy, ktoś podczas niej zwrócił mi uwagę, że ja jestem nieposłuszny. No bo faktycznie byłem. I uświadomiłem sobie, że nie tylko zachowuję się jak nieposłuszny, ale jestem nieposłuszny. Matka Boża uderzyła mnie wtedy gumowym młotkiem w łeb, trzepnęła mnie w kaplicy jasnogórskiej i do tej pory to miejsce naznaczyłem specjalną kratką. Maryja mi powiedziała „Zbysiu bierz się za całun, żeby nie było gorzej, bo się ze wszystkimi pokłócisz i dużo stracisz”. Na drugi dzień poszedłem do przełożonego i powiedziałem, że zaczynam rekolekcje z całunem.

Jak ksiądz przygotowywał się do pierwszych rekolekcji?

– Do pierwszych rekolekcji 4 grudnia 1999r. przeczytałem 32 książki. Odkąd zacząłem się uczyć zobaczyłem, co to jest potęga całunu.

Dlaczego akurat forma rekolekcji?

– Mam tyle do powiedzenia, że szkoda marnować jednego dnia. Pierwszy dzień to odczytanie całunu turyńskiego, tzn. co na nim jest. A to jest nic, bo jest na nim tak dużo. Każdy szczegół coś oznacza. Na całunie jest plama krwi zharmonizowana i wycieniowana, przy dolnej i górnej linii zgięcia są konsekwencją pożarów i jest dziesięciocentymetrowa listwa doszyta w XI w., która narobiła dużo bałaganu. W 1988r. zbadano właśnie tę listwę, a nie całun i stwierdzono, że całun jest nieautentyczny. I to jest tylko pierwszy dzień, a gdzie reszta, np. historia.

Czy sięgając po nową książkę o całunie, ksiądz coraz bardziej fascynuje się całunem i dowiaduje się czegoś nowego ?

– Tak jest. Ja nim się fascynuję i wiem, że cała moja wielkość to jest całun. I 387 raz znowu będę śpiewał pieśń o całunie turyńskim. Bardzo lubię mówić o całunie. Wiele rzeczy w książkach się powtarza, ale mnie jako człowieka przekazującego wiedzę o tym szczególnym płótnie interesują nowe podejścia. Zwłaszcza że każdą naukę prowadziłem już po 2 tys. razy i nie mogę popaść w rutynę, dlatego szukam nowych rozwiązań do tego samego. Często czytam takie artykuły, które wiem skąd zostały przepisane.