Papieski wiatr

Poezję Karola Wojtyły przywołuje często z pamięci w różnych okolicznościach, a swoich słuchaczy wprowadza w głąb przytaczanych strof, pomaga zrozumieć ich mistyczny sens i odkryć najbogatszą warstwę treściową. Tym wybitnym znawcą nauczania i twórczości Jana Pawła II jest abp Wacław Depo, metropolita częstochowski.

Z wiatrem Ducha Świętego

Gdy w grudniu 2011 r. papież Benedykt XVI posyłał go z Zamościa i Lubaczowa do Częstochowy, w bliskim mu środowisku radomsko-sandomierskim, gdzie ma rodzinne i profesorsko-rektorskie korzenie, krążyło powiedzenie: „Nie można zrozumieć Jana Pawła II bez Wacława Depo”. Dzisiaj potwierdzamy to również w Częstochowie, a nawet mamy nowy dowód – książkę pt. „Papieski wiatr”, która ukazała się z okazji kanonizacji Jana Pawła II.

W słowie wprowadzenia ks. Włodzimierz Kowalik wyjaśnia, że tytuł książki abp. Wacława Depo nawiązuje do słów Jana Pawła II, które padły w Radomiu 4 czerwca 1991 r. – na zakończenie Mszy św. sprawowanej na lotnisku wojskowym, podczas pielgrzymki papieskiej do Ojczyzny. „Treść książki – pisze ks. Kowalik – jest znakiem spełniania się modlitwy Papieża, wypowiedzianej na zakończenie tego spotkania, aby wiatr Ducha Świętego poniósł jego słowa, osadził na nowo w polskiej rzeczywistości i ukształtował nowe życie we wszystkich jego wymiarach. Zebrane homilie, kazania i wywiady są potwierdzeniem tego, że wypowiadane przez Papieża słowa podczas pielgrzymek do Ojczyzny i do innych krajów oraz podczas spotkań w Rzymie, a także słowa zawarte w papieskich dokumentach kształtowały serca i umysły ludzi. Jak mocno to uczyniły w osobie abp. Wacława Depo – książka ta jest wymownym świadectwem”.

Dotyk poetyckich strun

Z kart prezentowanej książki dowiadujemy się, że abp Depo nawet do Jana Pawła II przemawiał Wojtyłowymi czy jego papieskimi już cytatami. Niejednokrotnie w swoich wystąpieniach, odnotowanych w tej publikacji, wraca wspomnieniami do wyjątkowych spotkań z Ojcem Świętym. Jedno z nich miało miejsce 4 czerwca 1991 r. na progu Seminarium Duchownego w Radomiu, gdy jako rektor witał Jana Pawła II. W książce czytamy: „Wyszedłem naprzeciw i podchodzę do Papieża, a on mnie bierze za rękę i słucha tego, co ja mówię. Powiedziałem wówczas: Witam Waszą Świątobliwość jako człowieka, w którym – mówiąc słowami Karola Wojtyły – «sprawy nieba wiążą się ze sprawami ziemi». A on spojrzał na mnie i tak wskazując palcem w moją stronę, wprost na wysokość serca, mówi: «A widzisz!». I szliśmy dalej”. Abp Depo wyjaśnia: „Zaczerpnąłem te słowa z jego poezji, kiedy mówił o biskupie Stanisławie”. Autor „Papieskiego wiatru” w swoich wypowiedziach „dotyka poetyckich strun” również innych twórców – wieszczów narodowych, księży poetów i poetów przez siebie odkrytych. Znajdujemy w nich m.in. strofy Cypriana Kamila Norwida, ks. Jana Twardowskiego, Romana Brandstaettera, ks. Kazimierza Wójtowicza, zmartwychwstańca.

Językiem wiary powiedziane

Inne spotkanie, zachowane na zawsze w pamięci i w sercu autora „Papieskiego wiatru”, miało miejsce 14 września 1994 r. Sprawował wtedy Mszę św. w prywatnej kaplicy Ojca Świętego w Castel Gandolfo. „Uczestnikiem tej Eucharystii była również moja Mama – wspomina w jednym z kazań na rocznicę wyboru Papieża Polaka. – Kiedy później podeszła do Ojca Świętego i ją przedstawiłem, wówczas Mama pozdrowiła Papieża, tak spontanicznie, bardzo pięknymi słowami: «Niech będzie Bóg uwielbiony w Swoich świętych, w aniołach i w Tobie, Ojcze Święty!»”. Papież spojrzał na Mamę i zapytał: „Pani jest z Radomia?”. A ona mówi: „Nie, ja jestem z Szydłowca koło Radomia”. Abp Depo zauważa, że w tym pozdrowieniu była nie tylko wiara jego Mamy, ale było też pewne proroctwo, którego spełnieniem możemy się dzisiaj radować, gdy Jan Paweł II dostąpił już chwały ołtarzy, został ogłoszony świętym. Ksiądz Arcybiskup wspomina jeszcze, że Mama często stawała przed pomnikiem Jana Pawła II, ustawionym przy kościele w rodzinnym Szydłowcu, i modliła się tymi samymi słowami, które wypowiedziała w Castel Gandolfo.

Trzymać się Chrystusa

W wypowiedziach abp. Wacława Depo odnajdujemy wiele wyrazistych spostrzeżeń, rysujących i pogłębiających sylwetkę duchową świętego Papieża Polaka. Na stronie 48. „Papieskiego wiatru” czytamy: „Wizerunek Ojca Świętego Jana Pawła II z pastorałem i krzyżem trzymanym na wysokości oczu głęboko wpisał się w naszą świadomość wiary. Ten obraz widziany podczas każdej celebracji eucharystycznej streszcza właśnie wszystko, co chciałoby się powiedzieć czy napisać o 264. Następcy św. Piotra, pierwszym Papieżu z rodu Polaków. Streszczenie to ujmijmy w słowach, które wypowiedział ks. prof. Tadeusz Styczeń: «On wie, Kogo się trzyma, i wie, do Kogo nas prowadzi»”.

Gdy modlitwa staje się oddechem

Kolejny rys Jana Pawła II, mocno trzymającego się Chrystusa, to modlitwa, będąca jego „bronią” wobec „nieustannych wyzwań w świecie i Kościele” – czytamy. Autor odnajduje słowa André Frossarda, trafiające w sedno: „Papież modli się tak, jak oddycha”. I przekazuje nam w książce wiele osobistych spostrzeżeń o tym świadczących – opisując np. prawie kronikarsko, krok po kroku, wizytę Jana Pawła II w radomskim seminarium w 1991 r., odnotowuje, że w krótkim czasie dwukrotnie wstąpił on do kaplicy, podążając na kolejne spotkania. Ma to pewną wymowę ogólną, potwierdza bowiem wyznanie osoby z bliskiego otoczenia Ojca Świętego, która ujawniła, że nieraz w czasie pielgrzymek papieskich trzeba było przymykać drzwi do kaplicy w obawie, że Ojciec Święty po raz kolejny ją nawiedzi i nie będzie można zdążyć z realizacją dalszego ciągu programu.

W rozdziale pt. „Wierny Bogu poprzez modlitwę” czytamy takie słowa abp. Depo: „Historia Kościoła nie zna przykładu człowieka, który, czyniąc cokolwiek wielkiego i pożytecznego dla wspólnoty wierzących i nie tylko dla niej – nie byłby jednocześnie człowiekiem modlitwy”. I tutaj autor wiele nam wyjaśnia... „Czyż modlitwa ciszy brewiarzowej z Wawelu podczas papieskiej pielgrzymki do Ojczyzny, jak również modlitwa Wielkiego Piątku z krzyżem Chrystusa przyciśniętym do twarzy i serca – nie są dobitnym dowodem, a zarazem świadectwem spełnienia tego postulatu?” – czytamy w książce „Papieski wiatr”, dającej tak wiele dowodów na to, że modlitwa w posłudze Jana Pawła II miała charakter fundamentalny. Nie bez powodu biografowie określali go jako „skałę modlitwy” i „olbrzyma wiary”.

Abp Depo zwraca uwagę, że dla Jana Pawła II najważniejszym zadaniem każdego dnia była Msza św. „To w niej zawiera się najpiękniejsza synteza – spotkanie Boga w Chrystusie i obcowanie z Nim poprzez konkretnego człowieka”. Święty Papież mówił wprost, że „nie można iść do człowieka bez modlitwy”. Autor proponuje też (w odniesieniu do Katechizmu Kościoła Katolickiego) trafną „definicję” modlitwy, która „jest spotkaniem dwóch pragnień: Serca Bożego i serca ludzkiego”.