Uwierzyłam, że to ma sens

Warto posłuchać utworu Nowa rodzę się... Można go nazwać osobistym wyznaniem wiary?

– Tak. Akurat w czasie, w którym powstawał ten utwór, byłam na fali takiego uniesienia. Przebywałam sporo czasu w towarzystwie osób wierzących, żyjących tą wiarą i to mnie fascynowało. Mam sporo takich przyjaciół, których poznałam już po wypadku, więc to świadectwo ich życia było właśnie fascynujące. Doświadczyłam, że nie są to puste wyznania. Ci ludzie mnie do siebie przygarnęli. Uczyłam się słów, które śpiewam: „Znalazłam Cię w natchnionych oczach dzieci Twych”. To są te osoby, w których oczach widziałam właśnie niesamowitą wiarę. Ja lgnęłam do nich. Ta piosenka miała być nie dla mnie. Jednak jej słowa w bardzo prosty sposób same wypłynęły ze mnie. Dlatego Beatka Bednarz zaproponowała mi duet, bo stwierdziła, że jest to bardzo osobiste wyznanie.

„Ich głos do światła mnie wiódł,/Gdy ból przeciął serce na pół,/Ich wzrok ochrania mój sen,/Na znak, że jestem potrzebna” - to słowa z piosenki Moje anioły na ziemi. To są Pani przyjaciele?

– Dla mnie są to ludzie, których spotykam. Anioły mają ludzkie oblicze, tak ja to pojmuję. Może jest to błędne rozumienie. Jednak w trudnych chwilach nagle pojawiały się przy mnie właściwe osoby. Pojawiały się w momentach, w których tak bardzo tego potrzebowałam. Dosłownie były jak anioły. Nadal się to dzieje i wierzę, że każdy z nas ma w sobie ten anielski pierwiastek. Kiedy człowiek jest czujny i poddaje się takiemu prowadzeniu, może również ten pierwiastek wykorzystać w swoim życiu, być aniołem dla kogoś innego.

W 2011 r. poślubiła Pani Jakuba Raczyńskiego. Czym jest małżeństwo i jaka jest, Pani zdaniem, recepta, aby było trwałe?

– Jesteśmy małżeństwem z krótkim stażem i na pewno daleka jestem od dawania jakichkolwiek recept. Dla nas było to czymś naturalnym. Po prostu pokochaliśmy się i zapragnęliśmy być rodziną. Miłość ma dla mnie głębsze znaczenie. Nie jest to tylko romantyzm, ale świadomość tego, że ten człowiek jest ze mną na dobre i na złe. To świadomość, że można na siebie liczyć, co daje poczucie wewnętrznego spokoju. Choć różnie bywa i nie ma złotego środka... Jesteśmy tylko ludźmi.

Spotykamy się w Bydgoszczy, z okazji 19. urodzin Fundacji „Wiatrak” oraz 15. rocznicy Warsztatu Terapii Zajęciowej. Znam kilka takich miejsce, gdzie niepełnosprawni czują się naprawdę kochani. Kim są dla Pani i co powinniśmy dla tych osób zrobić?

– Słowo niepełnosprawni jest pewnym uogólnieniem, co bywa krzywdzące. Często jest tak, że te osoby robią znacznie więcej dobrego niż całkowicie zdrowi. Poza tym niepełnosprawności jest tak dużo jak ludzi. Trudno wszystkich wrzucić do jednej szuflady. Każda z tych osób ma także inne potrzeby. Krótko mówiąc, jesteśmy tylko trochę inni od osób sprawnych. Ta inność jest mniej lub bardziej widoczna. Czasami jest to powód do dużych kompleksów, a w innym wypadku impuls do niezwykłej siły. Dlatego, że w inności możemy również odnaleźć dużą inspirację. Sama doświadczam tego, kiedy jestem właśnie taką inspiracją dla ludzi. Bo mówię w sposób otwarty o tym, co przeżyłam, pokazując zarazem, że wszelkie słabości można pokonać, a przy tym ciekawie żyć. To przemawia, bo ludzie wiedzą, że jest to prawdziwe. Z kolei kiedy ja widzę w wielu tych osobach potencjał, przekonuję się, że mogę i chcę więcej. Co można zrobić dla tych osób? Na pewno warto wypracować w sobie umiejętność nieoceniania takiego człowieka, tylko bycia otwartym. Przekonanie, że jeżeli ktoś jest inny, nie oznacza wcale, że jest gorszy. Chciejmy zajrzeć trochę głębiej i nie bójmy się siebie nawzajem. Budujmy ze sobą otwartą relację. Zależy mi na tym, aby integrować ze sobą wszystkich, nie tylko świat ludzi sprawnych i niepełnosprawnych. Byśmy byli na siebie bardziej otwarci i pozytywnie do siebie nastawieni.

Uczestniczy Pani w kampanii „Niepełnosprawni. Aktywni w pracy, aktywni w życiu”. Co ona ma nam pokazać?

– Po pierwsze, ważne jest to, aby pokazać ludziom niepełnosprawnym, którzy mają wątpliwości, że są tak samo wartościowi jak inni. Przekonać ich, że mogą sprawdzić się na rynku pracy. Bo często ułomność jest paraliżująca w sensie mentalnym. Takiej osobie towarzyszą kompleksy i brak wiary w siebie. Towarzyszy przekonanie, że jestem na wózku i do niczego się nie nadaję. Ja tych ludzi chcę zmobilizować, pokazać, że to jest nieprawdą. Można być kreatywnym, pracować w inny sposób. Więc jest to komunikat dla nich, ale i dla świata pracodawców. Sygnał, że możemy się sprawdzać na wielu stanowiskach pracy, tylko trzeba dać nam szansę. Nie wolno nas przekreślać. Każdego człowieka należy potraktować w sposób indywidualny.

Przed nami święta Bożego Narodzenia. Jaki to czas dla Pani? Oczywiście nie myślę o całej tej reklamowej otoczce...

– No tak, ta otoczka to jakiś koszmar. Te święta bez wątpienia kojarzą się właśnie z rodziną. Sama dążę do tego, aby były czasem błogosławionym właśnie dla rodziny. Staramy się spotykać w dużym gronie. Kiedy byłam dzieckiem, moja rodzina była liczna. I jak to dziecko, niechętnie siedziałam przy stole ze wszystkimi, chciałam się wyrwać. Teraz, kiedy jestem starsza, coraz bardziej doceniam ten czas. Moja babcia powtarzała, że wspaniałe jest to, kiedy w kolejnym roku możemy się wszyscy widzieć. I daj nam Boże, aby tak było. Bo ludzie zaczynają jednak odchodzić. Więc jest to czas, kiedy możemy te uczucia niejako zwerbalizować i pomyśleć z wdzięcznością o tym, że mamy siebie nawzajem. Poprosić o łaski, a przede wszystkim podziękować za to, co mamy. Tak jak z proszeniem dajemy jeszcze radę, tak o dziękowaniu za to, co jest nam dane, trochę zapominamy. Więc wszystkim Czytelnikom życzę czasu refleksji nad tym, jak wielką wartością jest to, że jesteśmy razem.

A plany na przyszły rok, także te artystyczne?

– Oczywiście, mam pewne plany wydawnicze. Jednak lubię opowiadać o czymś, co jest już skończone i tego się trzymam.