Miłosierdzie 24 godziny na dobę

O ile tzw. przeciętny chrześcijanin praktykuje miłosierdzie od czasu do czasu, misjonarz nie może sobie na to pozwolić, bo jego sytuacja wymaga, aby świadczył je 24 godziny na dobę. Co więcej – musi być ono „kompletne”, obejmujące wszystkie wymienione w katechizmie uczynki miłosierdzia względem ciała. Misjonarz, aby dotarł skutecznie z przesłaniem Ewangelii do ubogiego mieszkańca Afryki czy Ameryki Południowej, musi go najpierw – bardzo często – nakarmić (nie da się mówić do człowieka o pustym żołądku), napoić, a nieraz i ubrać. A przecież są jeszcze inne wielkie sfery, w których miłosierdzie stanowi motyw działania – potrzebne są: edukacja, służba zdrowia, prace na rzecz społeczności lokalnej.

Głodnych nakarmić

Głód to największa z plag, z jakimi stykają się misjonarze. Dlatego konieczna jest systematyczna akcja, w oparciu o struktury. Oczywiście, każdy głodny, który zapuka do misji, zostanie nakarmiony. Nie tak dawno głośno było o polskim misjonarzu, który dokarmiał swoje „owieczki” własnoręcznie robioną kaszanką.

Jednym z najbardziej znanych przykładów systematycznej działalności dla zwalczania głodu, choć nie tylko, jest prowadzona przez pallotynów w Afryce akcja „Adopcja Serca”. Za 16 euro miesięcznie, wpłacane na konto Sekretariatu Misyjnego w Warszawie, każdy, kto zadeklaruje pomoc, może uratować życie jednego dziecka. Pallotyni przekazują każdemu z objętych akcją dzieci tygodniową porcję żywności (fasola, mąka), kupują leki i łożą na edukację.

Misjonarze coraz częściej zwracają jednak uwagę na to, żeby nie dawać za darmo, by człowiek obdarowany miał świadomość, że na to zapracował. „Chodzi o proste czynności: koszenie trawy, prace porządkowe. Żeby obdarowany wiedział, że to, co dostaje w formie pożywienia czy pieniędzy, zostało przez niego wypracowane. Chodzi o wychowywanie ludzi, ale i danie im satysfakcji, że są do czegoś zdolni, że na coś zapracowali.

To niewielka praca, ale ich kosztuje: mały ból pleców, poświęcony czas” – tłumaczy były misjonarz w Demokratycznej Republice Konga ks. Kazimierz Szymczycha SVD.

Spragnionych napoić

Jak ważny jest to uczynek, wie-dzą doskonale mieszkańcy do-tkniętych suszą krajów Sahelu. W jednym z nich, w Górnej Wolcie (dzisiejsze Burkina Faso), gościł w maju 1980 r. Jan Paweł II. Wstrząśnięty skutkami suszy wystosował dramatyczny apel do świata o pomoc dla potrzebujących. Następnie założył fundację na rzecz Sahelu, która do dziś realizuje powyżej 200 projektów rocznie o wartości ponad 2 mln dolarów. Mimo to sytuacja w tym kraju pod względem zaopatrzenia w wodę jest nadal bardzo trudna. Ludzie piją wodę brudną, w której jest pełno bakterii. Gdy widzimy w telewizji albo na zdjęciu murzyńskie dziecko z wydętym brzuszkiem, to wiadomo, że jest on wypełniony pasożytami wskutek picia wody pochodzącej z wygrzebanego w ziemi miejsca.

Misjonarze zdobywają środki na budowę studni głębinowych oraz instalowanie pomp. Dzielą trudy z Afrykańczykami. Ks. Jan Fecko, były misjonarz w Burkina Faso, obecnie dyrektor Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, wspomina: „W porze suchej racjonowano wodę dzielnicami. W mojej dzielnicy woda była od 4 rano do 5.30. Wieczorem odkręcałem kran i stawiałem wiadro. Jak woda zaczynała lecieć, to mnie to budziło. Czekałem, by się wiadro napełniło, i zakręcałem wodę. To wiadro wody musiało mi starczyć na moje potrzeby. Trzeba się było umyć, czasami kilka razy dziennie. I jeszcze trzeba było zaoszczędzić wodę na pranie bielizny”.

Nagich przyodziać

Afrykańczycy, a zwłaszcza kobiety, aby okryć nagość, wykazują się dużą przedsiębiorczością. Kiedy na Czarny Ląd wkroczyła cywilizacja, dla Afrykańczyków „strój Adama i Ewy” zaczął być przeżytkiem. Stało się to w dużej mierze wskutek działalności misjonarzy z różnych sekt chrześcijańskich, którzy wmawiali tubylcom, że grzechem jest chodzić bez ubrania, bo nagość budzi pożądanie. Na siłę ubierali Afrykańczyków w garderobę nieprzystosowaną do klimatu, co skutkowało nieznanymi dotąd chorobami, jak świerzb, grzybica, łuszczyca czy rak piersi u kobiet. Dzisiaj nagość występuje coraz rzadziej, dlatego wzrasta popyt na odzież. Można się w nią zaopatrzyć za darmo w wielu placówkach misyjnych, a jednym ze źródeł są dary z zagranicy.

Misjonarze, a zwłaszcza misjonarki, starają się zaradzić tym potrzebom w inny sposób: organizują kobietom afrykańskim kursy szycia.