Święci czy oszuści?

W tym moim codziennym słuchaniu ostatnio uczestniczył 8-letni Daniel. Lektor odczytywał akurat ostatnie słowa Ewangelii według św. Marka: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły”. Zapytałam Daniela: Czy rozumiesz te słowa? „Tak” – odparł i podsumował: „Oni głosili, a Pan czynił cuda”. Dziecko zaskoczyło mnie tak trafną i jasną odpowiedzią. Jednocześnie uświadomiłam sobie, że nie ma prawdziwej Ewangelii bez znaków i cudów. One są Bożą pieczęcią Ewangelii, są potwierdzeniem jej prawdziwości. Całe Dzieje Apostolskie mówią o tym, że chwała Boża i moc Ducha Świętego były tak potężne w wierzących pierwotnego Kościoła, że nawet cień przechodzącego Piotra sprawiał przywrócenie zdrowia chorym i wypędzenie złych duchów (por. Dz 5,15). Ponieważ ludzie widzieli cuda, gdy głoszona była Dobra Nowina, przyjmowali Jezusa Chrystusa jako swojego Lekarza, Pana i Zbawiciela.

W przemówieniach wieczornych dotyczących znamion Kościoła ks. Bronisław Markiewicz wyjaśniał charakterystyczne elementy owczarni Chrystusa, które „można poznać po znakach nie dowolnie wymyślonych, ale koniecznie z jego natury wypływających. Te znamienne cechy są jakby duszą Kościoła prawdziwego. Kościół w składzie nicejsko-konstantynopolskim wyraża je słowami: wierzę w jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół”. Odnosząc się do świętości Kościoła, Błogosławiony podkreślił, że chęć uczynienia nas „świętymi i niepokalanymi” była głównym powodem, dla którego Jezus Chrystus założył swój Kościół. „Głównym sprawcą tego przemienienia starego człowieka w nowego jest Duch Święty, który przez swą łaskę uświęcającą prowadzi ludzi do świętości. Ta świętość, aby była widoczną cechą Kościoła, musi się objawiać nie tylko przez praktykę wszystkich cnót chrześcijańskich, a nawet rad ewangelicznych w najwyższym stopniu, ale i przez zewnętrzne jej oznaki, jak proroctwa, cuda i inne dary Ducha Świętego”.

Warto podkreślić ostatnie zdanie z przywołanych słów ks. Markiewicza: proroctwa i cuda oraz dary Ducha Świętego są zewnętrznymi znakami prawdziwości Kościoła i prawdziwej świętości jego członków. Jako chrześcijanie powinniśmy zatem zabiegać o objawienie się prawdziwości Kościoła w ten właśnie sposób. O tym też mówi zakończenie Ewangelii wg św. Marka. Jesteśmy powołani do głoszenia Dobrej Nowiny, której autentyczność potwierdzają cuda sprawiane przez Boga, jako dowód na to, że nie jesteśmy fałszywymi głosicielami i fałszywymi prorokami, ale przemienionymi i uświęconymi głosicielami Ewangelii. U św. Jana czytamy, że Jezus zapewniał swoich uczniów, iż jeśli będą w Niego wierzyć, dokonają jeszcze większych dzieł niż te, które On sam zdziałał na ziemi, ponieważ odchodzi do Ojca (por. J 8,12 ). Uwielbione imię Zasiadającego po prawicy Ojca ma teraz jeszcze większa moc, i udzielana jest ona przez Ducha Świętego każdemu wierzącemu. Jezus zapewnił również, że takim wierzącym da wszystko, o cokolwiek będą prosili.

Mam wrażenie, że w życie wielu chrześcijan wkradła się "fałszywa ewangelia". Jest ona przeświadczeniem, że cuda, proroctwa i dary Ducha są dla nielicznych wybranych albo nie są one w ogóle konieczne. Są one jednak podstawą wiarygodności wierzących. Jeśli nie widać w życiu nas, wierzących, owoców Ducha, cudów, proroctw, spełnienia naszych próśb przez Jezusa, a nade wszystko – miłości, nie możemy utrzymywać, że głosimy Ewangelię pełnią mocy i że jesteśmy częścią prawdziwego Kościoła. Czyż nie oszukujemy wtedy siebie i innych?