Jestem z pokolenia JP2

Ks. inf. Ireneusz Skubiś: Nie da się oddzielić daty ingresu Księdza Arcybiskupa do archikatedry warszawskiej od drugiej rocznicy śmierci sługi Bożego Jana Pawła II. Jaki wpływ na kapłaństwo i prace Ekscelencji miał kard. Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, a potem Jan Paweł II, papież?

abp Kazimierz Nycz: Miał ogromny wpływ. On przecież przyjmował mnie do seminarium. Również on udzielał mi wszystkich święceń. On mnie posłał na studia doktoranckie i jako Papież mianował mnie biskupem. Moje sześć lat spędzonych w seminarium i pięć lat kapłaństwa, kiedy kard. Wojtyła był metropolitą krakowskim, to spotkanie z prawdziwym świadkiem wiary. Nie jest tak, że my w Krakowie projektowaliśmy jego wielkość, gdy on został papieżem. Tę jego wielkość czuło się wcześniej. My na co dzień dotykaliśmy tego człowieka w znaczeniu jego świętości, a zarazem jego ogromnej ludzkiej bezpośredniości.

Jakie wydarzenie z życia i działalności kard. Karola Wojtyły najbardziej utkwiło Księdzu Arcybiskupowi w pamięci?

Był rok 1967. Kard. Wojtyła mieszkał wtedy w Krakowie przy Kanoniczej, mimo że był już arcybiskupem krakowskim i jak na arcybiskupa przystało, powinien mieszkać w rezydencji przy Franciszkańskiej. Pamiętam, jak kanclerz kurii, zresztą rodak Wojtyły z Wadowic, postanowił, że trzeba go wreszcie sprowadzić na Franciszkańską. I poprosił nas, kleryków, byśmy przenieśli rzeczy Kardynała. I wtedy doznałem szoku: prawie nie było co przenosić. Po raz pierwszy zobaczyłem, jak Kardynał niewiele miał! To był cały Wojtyła. Taki pozostał do końca swych dni.

Udało się wtedy nakłonić Kardynała do przeprowadzki?

Ależ skąd! Trzeba było użyć podstępu. Gdy kard. Wojtyła przyjechał z Rzymu, samochód zawiózł go na Franciszkańską, a nie na Kanoniczą, i tak się dokonało przeniesienie. Podobno była nawet mała „awantura”...

Czy właśnie ta niesamowita skromność najbardziej urzekała i pociągała Ekscelencję, gdy przyglądał się najpierw arcybiskupowi krakowskiemu Wojtyle, a potem Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II?

Na pewno tak. To było dla nas niezwykłe, że ten człowiek w ogóle nie był przywiązany do rzeczy i ciągle wszystko rozdawał. Pamiętam, w Krakowie była nawet – słynna do dzisiaj z opowiadań – pani Marysia z Niegowici, która miała pilnować, by Kardynał wszystkiego nie rozdał. Ale na nic się zdało jej czujne oko. Nie było na niego siły!

Niezwykłe było też podejście Kardynała do nas, księży. Pamiętam, jak wezwał mnie kiedyś do kurii i powiedział: – Pójdziesz na studia z katechetyki na KUL, ale wcześniej zrobisz licencjat z dogmatyki u księdza Różyckiego, abyś miał „fundament”. Odpowiedziałem wtedy, że chętnie jeszcze popracowałbym w parafii ze dwa lata, a poza tym ja raczej do studiów doktoranckich się nie palę... On odpowiedział, oczywiście, żartem: – Ja też nie chciałem iść, i też się mnie nikt nie pytał. Troszczył się o nas, ale też wiele wymagał.