Wypuściły go urszulanki

„Miasto mojego życia”, „Mój Kraków”, „Mój dom...” – mówił Jan Paweł II. Ale również, o czym rzadziej może pamiętamy, u sióstr urszulanek w Warszawie Papież czuł się jak w domu. Po latach wspominał, że właściwie to urszulanki szare wypuściły go z Polski, z domu przy ulicy Wiślanej, i wypuściły go tak, że już nie wrócił…

Kochał każdy zakątek Krakowa. – Tu mieszkam. Jak by się kto pytał: Franciszkańska 3 – mówił Jan Paweł II do młodzieży stojącej pod słynnym już oknem krakowskiej Kurii. Przed tym oknem znów zgromadzi się teraz młodzież, by wspominać Papieża.

Franciszkańska była mu bliska szczególnie. Bo tu, w kaplicy arcybiskupów krakowskich, przyjął przecież święcenia kapłańskie. Potem miał tu swój pokój. Ten sam, w którym mieszkał jako kardynał. Kiedyś kard. Franciszek Macharski powiedział Papieżowi w czasie jednej z pielgrzymek, że tu może nocować, bo jest u siebie, a Ojciec Święty zapytał: „Ale gdzie ty pójdziesz mieszkać, Franciszku?”.

Gdy serce pękło

Papieża pamięta też w Krakowie jednopiętrowy dom, który do dziś stoi przy ulicy Tynieckiej. Na jego bramie wisi tablica z papieskim herbem. To znak, że mieszkał tu kiedyś Karol Wojtyła. Jako student polonistyki i robotnik w Solvayu. Mieszkał tam z ojcem, gdy tuż przed wojną z Wadowic przenieśli się do Krakowa. To tutaj młody Karol dostawał szkołę życia. Twardą, bo twarde były warunki, w jakich musiał żyć i pracować. A w 1941 r., razem z Mieczysławem Kotlarczykiem, zaczął tworzyć Teatr Rapsodyczny.

W tamtych czasach Karol Wojtyła związany był też z kościołem Salezjanów w Krakowie. Modlił się tam niemal codziennie, siedząc w środkowej ławce. Upamiętnia to dzisiaj tablica, na której złotymi literami wyryty jest napis: „Przed tym obrazem Wspomożycielki wymodlił sobie i ugruntował dar powołania kapłańskiego Karol Wojtyła, apostoł Różańca, robotnik Solvayu, artysta słowa, Ojciec Święty Jan Paweł II”. W salezjańskim kościele Wojtyła poznał Jana Tyranowskiego, o którym jako Papież napisze po latach: „Od niego nauczyłem się elementarnych metod pracy nad sobą, które wyprzedziły to, co potem znalazłem w seminarium” („Dar i tajemnica”).

Papieskie ślady kryją również stare mury królewskiej katedry na Wawelu. Do dziś można tam poczuć klimat miejsca, w którym kard. Wojtyła lubił się modlić – po prawej stronie, naprzeciw ołtarza św. Stanisława. No i, oczywiście, krypta św. Leonarda, w której 1 listopada 1946 r. odprawiał swoją Mszę św. prymicyjną. Jeszcze Krypta Wieszczów Narodowych: Norwida i Mickiewicza. – Tak naprawdę codziennie jestem w katedrze na Wawelu, przy konfesji św. Stanisława, przy krzyżu św. Jadwigi, modlę się za Polskę i cały Kościół – wyznał kiedyś Papież.