Ojciec Pio. Kontrowersyjny za życia i po śmierci

Święci to nie tylko wyrzut sumienia dla niewierzących. To czasem niemały „problem” dla Kościoła. Jak traktować człowieka, za którego miejscowi ludzie są gotowi oddać życie, w przypadku gdyby prawowite władze kościelne chciały go przenieść do innego klasztoru? Co więcej – człowieka, wobec którego lekarze załamują ręce, nie mogąc wytłumaczyć jego dziwnych chorób, trwających czasami dwa dni, temperatury sięgającej nawet 50 stopni, niegojących się ran dłoni, boku i stóp? Co myśleć o człowieku, który na co dzień jest bity przez szatana, rozmawia ze swoim Aniołem Stróżem, z Matką Bożą i świętymi, czyta w sumieniach i wypomina ludziom podczas spowiedzi ich grzechy, których nie wyznali, a które powinni byli wyznać? Jak zachować się w sytuacji, gdy ludzie mówią, że widzieli Ojca Pio w przeróżnych miejscach Włoch, a nawet kuli ziemskiej, a wiadomo, że nie opuszczał on klasztoru w San Giovanni? Dalej – człowiek ten wcale nie szukał rozgłosu i poklasku, wręcz przeciwnie, stronił od tego świata, zawsze był posłuszny władzy kościelnej i przełożonym. Całe jego życie upływało na modlitwie, posłudze sakramentowi pokuty i pojednania i odprawianiu Eucharystii. Zdrowy rozsądek musiał się tu poddać, a przecież mówimy o prawdziwym człowieku, który tak żył.

Taki był Ojciec Pio. Tysiące ludzi przyjeżdżało z całego świata, by się u niego wyspowiadać, a on pokornie to czynił. Choć mówił jedynie po włosku (i to w dialekcie), Opatrzność Boża sprawiła, że spowiadał bez tłumaczy Anglików, Niemców, Holendrów, Francuzów i innych. Fenomenem niepokojącym władzę kościelną były osoby, które przeprowadzały się z różnych części globu i osiadały w San Giovanni, by być blisko Stygmatyka, by móc się regularnie u niego spowiadać i uczestniczyć w odprawianej przez niego Mszy św.

Jeden z kapłanów, wiedziony bardziej ciekawością niż pobożnością, po wizycie w San Giovanni stwierdził: „Myślałem, że zobaczę któryś z cudów czynionych przez Ojca Pio. W sumie rozczarowałem się, bo nic się nie wydarzyło. A jednak doświadczyłem cudu. Zobaczyłem, jak ten kapłan sprawuje Mszę św.”.

Śladami Ojca Pio

Kiedy dane mi było przez rok posługiwać w San Giovanni Rotondo jako spowiednik i opiekun grup przybywających do sanktuarium, wielokrotnie wieczorami sam modliłem się przed krzyżem, w miejscu, gdzie mój święty Współbrat otrzymał stygmaty – znamiona miłości Boga do człowieka. Dużo zastanawiałem się nad fenomenem tego człowieka, który „nic nie robił”, tylko spowiadał i odprawiał Eucharystię. Tajemnica cierpienia przeplatanego modlitwą i zwyczajnym życiem. Potęga Boga, która zamanifestowała się w chorowitym człowieku, nieodznaczającym się niczym szczególnym. To, co zadziwiało i nadal fascynuje mnie w osobie Ojca Pio, to jego bezgraniczne zaufanie w prowadzenie Boga w życiu i zaufanie świętej Matce – Kościołowi. Swego czasu Stolica Apostolska nałożyła na niego kary, na skutek których nie mógł publicznie odprawiać Mszy św. i spowiadać wiernych, czyli – krótko mówiąc – podcięto mu skrzydła, położono kres misji, która – dzisiaj możemy to spokojnie powiedzieć – dana mu była od Boga jako jego posługa dla zbawienia ludzi. A on spokojnie, choć z sercem przepełnionym cierpieniem, zaakceptował to. Dał świadectwo wiary, że jest Bóg! Że Jezus Chrystus umarł i zmartwychwstał, że to Bóg, a nie ludzie kierują jego życiem.