Zadziwić się misterium życia

Tylko silni łaską zwyciężają

Wpatrzeni w betlejemski żłóbek, nie możemy popadać w niechrześcijańskie poczucie apatii i bezsiły. Herodowe wojska nie zdołały zabić Jezusa. To ważny znak dla nas. W listach na Adwent wielu biskupów apelowało, aby w tym roku szczególnie zatroszczyć się o życie nadprzyrodzone swoich serc i swoich rodzin. Tylko chrześcijanie silni łaską będą w stanie przeciwstawić się nawet intensywnie lobbowanym tendencjom przeciw życiu.

A zatem – szczególnie warto w tym roku zadbać o praktykę comiesięcznej spowiedzi i wynagradzającej Komunii św. w pierwsze piątki miesiąca. Ileż dobra zrodziłaby praktyka modlitwy i błogosławieństwa matek oczekujących potomstwa w każdą pierwszą sobotę. W wielu parafiach wprowadza się praktykę miesięcznych Mszy św. dla małżeństw, które w danym miesiącu przeżywają swoje kolejne rocznice ślubu.

Wreszcie, wobec nasilającej się liczby rozwodów, trzeba otaczać szczególną troską życie rodzin i w domach rekolekcyjnych naszych diecezji organizować dni skupienia, a może i trzydniowe rekolekcje dla narzeczonych, którzy w danym roku zamierzają zawrzeć małżeństwo.

Stowarzyszenia katolickie, jak Akcja Katolicka KSM, a szczególnie wspólnoty Domowego Kościoła, winny reagować na wszelkie inicjatywy za życiem, jak memoriały czy deklaracje wysyłane do odpowiedzialnych za dobro publiczne. Budzenie podmiotowości obywatelskiej, którego przykładem jest Radio Maryja, wskazuje na szansę powodzenia zdrowych inicjatyw o powszechnym zasięgu.

Z historii barbarzyństwa

Te propozycje nie są jakąś nowością. Św. Paweł, który nadal będzie nam towarzyszył w tym roku, w swoim Liście do Rzymian ubolewa nad upadkiem moralności i potrzebą leczenia zadanych ran. Spójrzmy na Rzym – stolicę największego mocarstwa tamtych czasów. Jak podają przekazy, było to miasto wielkiej pogardy dla życia. Nigdy życie dziecka nie było tak lekceważone jak wtedy, zamierała miłość rodzinna.

Dzieci uważano za pech, nieszczęście, tragedię. Zaraz po narodzeniu niemowlęta kładziono u stóp ojca. Jeżeli je podnosił, oznaczało, że je uznaje. Jeżeli zaś odwracał się i wychodził, dziecko stawało się wyrzutkiem. Każdej nocy na Forum Romanum znajdowano porzucone niemowlęta. Nawet Seneka, chociaż był wielkim człowiekiem, nie wahał się napisać: „Zabijamy wściekłego psa; dobijamy rozjuszonego wołu; chore zwierzęta przeznaczamy na ubój, aby nie były źródłem zakażenia dla stada; jeżeli niemowlęta są słabe czy okaleczone, topimy je”.

Zanikały naturalne więzi ludzkich uczuć. Nigdy dotąd życie ludzkie nie było tak tanie. Niewolnik mógł być zabity czy zamęczony na śmierć przez swego pana, ponieważ był on tylko rzeczą, przedmiotem, i stąd prawo dawało właścicielowi możliwość decydowania o jego życiu i śmierci.

Istnieje opowiadanie o tym, jak to w pewnym bogatym domu niewolnik potknął się i rozbił kilka kryształowych naczyń. Właściciel rzucił go żywcem do stawu, znajdującego się na środku podwórza, gdzie dzikie minogi morskie powoli pożerały jego żywe ciało. Były to czasy pozbawione litości, ponieważ rozrywką stawały się śmiertelne walki gladiatorów. Oglądając wzajemne zabijanie się, ludzie mieli w tym szczególną przyjemność.

Wiara nie klasyfikuje ludzi na wykształconych, bogatych czy biednych. Relacja do Pana Boga może być u prostego człowieka relacją o wiele głębszą niż u intelektualisty – relacją zjednoczenia, mistycyzmu, wiedzy płynącej z tego rozwiniętego kontaktu, z życia Bogiem.

Warunkiem rozwoju wiary jest wewnętrzna szczerość, prawda o sobie i otwarcie się na Boga, umiejętność współpracy, niemożliwa bez pokory. Przy zarozumiałości człowieka nie może się nawiązać kontakt ani z drugą osobą na ziemi, ani z Bogiem-Osobą, który jest dawcą naszego życia i twórcą osobowości człowieka.